Afrekenen

Omdat ik hele dagen grotendeels alleen ben staat vaak de tv aan als geluidsbehang. Diverse malen kwam er een of andere trailer voorbij die iets met paralympisch kampioen Esther Vergeer te maken had. Uiteraard kan ik me de details weer niet herinneren, maar ze kreeg het afgelopen jaar een baby, deed nog iets anders ontzettend belangrijks EN REKENDE AF MET BORSTKANKER. 

Leven
Hoe dan, Esther? Vertel me hoe je dat doet, afrekenen met kanker. Mij lukt het in de verste verte niet om af te rekenen met dat smerige beest dat zich in mijn lijf heeft genesteld. Wat doe ik in godsnaam verkeerd? Ik wil óók afrekenen met kanker. Hup, afrekenen, wilt u de kassabon erbij en dan terug naar mijn oude leven. Lekker vijf keer in de week postgooien. Mijn tekstbedrijf heropenen met een gerevitaliseerd denkvermogen en een verse set rode pennen. Elke maandagavond zingen bij mijn koor, weliswaar in coronaopstelling maar dat is beter dan niks. Met frisse tegenzin zelf mijn huis op orde houden. (Het is nu een grote stofbende en de poetshulp start pas over twee weken.) Zelf mijn boodschappen doen en elke dag koken, want dat doe ik graag. Samenzijn met mijn kinderen en anderen die mij lief zijn, op een zomeravond een blokje om van 25 km met de e-bike, uitstapjes maken (ohhhh... een weekendje mutsen met F en de andere mamsen!). Naar concerten gaan. Echte boeken lezen in plaats van de Margriet doorbladeren. En voor ik het vergeet: lekker laat naar bed gaan en toch uitgerust en vol energie wakker worden. Ik ben echt niet veeleisend.

Probleem opgelost
Het is allemaal in rook opgegaan of een flauw aftreksel geworden van wat het ooit was. Ik sta voor een onmogelijke keuze: nog meer schade door behandeling oplopen met de kans dat ik langer leef of me misschien zelfs beter ga voelen als het aanslaat, of zeggen: tot hier en niet verder. Ik ben jaloers op degenen die die laatste keuze durfden te maken. Mijn gevoel zegt dat ik het niet erg vind als ik het eind van het jaar niet haal. Maar mijn gevoel zegt ook dat het nog te vroeg is en dat ik gewoon die klotechemo moet gaan doen. Geef de kinderen nog wat tijd. Ik kan ze toch niet zonder moeder laten zitten, de jongsten zijn nog maar begin twintig. Maar waar heb ik het eigenlijk over? Weet je wat, ik reken gewoon even af met kanker, probleem opgelost. Ik kan wel janken en dat doe ik dan ook bijna dagelijks tegenwoordig. Het begint al te wennen.

Kankerconsulent
Vanmiddag komt voor het eerst de consulent van Care for Cancer om hier met mij over te praten, om me te helpen mijn gedachten te vormen. In tegenstelling tot het ziekenhuis waar alles in een blokje van 20 minuten moet passen heeft zij er anderhalf uur voor uitgetrokken. Daarna ben ik natuurlijk volledig uitgeput en ga ik even rusten tot vriendin M komt, mét avondeten. Zij heeft helaas al onbehoorlijk vaak met kanker te maken gehad in haar directe omgeving en zij was dan ook degene die me attent maakte op Care for Cancer. 

Hei
Gisteren dan het beloofde heideplaatje gemaakt! Oudste bood aan om samen te fietsen en dat sloeg ik niet af. We deden het bekende rondje van 10 kilometer en - het wordt een saai verhaal - daarna was ik kapot. Eergisteren had Ex zijn familie op bezoek voor het eerst in lange tijd, ik ben er een uurtje of anderhalf heen gegaan om iedereen weer eens te zien. Dat was fijn, maar daarna ... enfin, je raadt het al. Ik breng uren per dag door aan de virtuele lader.

Procentjes
Kennelijk kan ik doorgaan met fietsen, bezoek of wat ook tot mijn interne batterij nog pakweg 5% aangeeft. Daarna ga ik op bed of op de bank liggen (zoals Ron zo treffend aangaf, wat het dichtstbij is of wat je nog kunt halen) en daar laad ik op tot 25%. Hoger kom ik niet en even een nieuwe batterij erin zetten zit er niet in, ik zal het met deze moeten blijven doen tot de dood erop volgt. Dexamethason zou wel wat helpen denk ik, maar pleeg je daarmee eigenlijk geen roofbouw op je lichaam? Put je je batterij nog sneller uit? Volgens mij krijg je het maar drie dagen rond de chemo, maar dat hoor ik overmorgen in het ziekenhuis.