Risotto

Gisteren was een fijne dag, die zoals steeds de laatste tijd moeizaam op gang kwam. Inmiddels weet ik dat ik me na een paar uur altijd wel beter ga voelen en dat ik even door die trage start heen moet en op mijn gemak even wat moet eten en drinken, medicatie en supplementen innemen, even de krant doorbladeren, tv of Netflix, rustig aan. De dag begon wat waterig, mijn tranenniveau stond weer hoog om de een of andere onbegrijpelijke reden. Echt, het begint te wennen, in ieder geval als ik alleen ben.

Ik had me op aanraden van een vriendin aangemeld bij Care for Cancer, waar je een aantal uitgebreide gesprekken kunt krijgen met een onafhankelijke kankerdeskundige, doorgaans een oncoverpleegkundig specialist met veel ervaring. Je kunt vijf gesprekken van anderhalf uur krijgen, vergoed uit de basisverzekering. Hoe luxe is dat vergeleken met de blokjes van 20 minuten die je in het ziekenhuis krijgt! Mijn consulent heet I (gelukkig eens geen L, M of P) en was er om twaalf uur.

We hebben eerst kennisgemaakt, zij vertelde wat over haar achtergrond en ik over de mijne. Trouwe lezertjes weten dat ik een wat wonderlijke levensloop heb gehad met heel vreemde afslagen hier en daar. Zo heb ik vier kinderen van drie vaders (allemaal gewenst en gepland!) en dat is niet zo heel gebruikelijk. Met alle vier heb ik een totaal verschillende band en ook in de levensfase waarin ik nu zit hebben ze een verschillende plek. Daar hebben we ook over gepraat. Natuurlijk kun je niet alles in anderhalf uur proppen, maar het begin is er. Ze raadde me aan om nog eens naar de diëtist te gaan, ze had de indruk dat een aanvulling in de vorm van meer eiwitten en meer energie me goed zou doen. Meteen wat praktische tips: geen skyr eten (veel eiwitten, geen vet) maar volle kwark (iets minder eiwitten maar ook flink wat vet) en dan niet één schepje noten-en-pittenmix erbij maar hup, meteen twee. Misschien een proefpakketje Nutrizooi aanvragen via de diëtiste en dan niet met de insteek 'ik moet dit gore flesje leegdrinken' maar het leegdrinken spreiden door de dag. Of misschien iets van eiwitpoeder of zo. I kon in ieder geval goed zien dat ik simpelweg ontzettend moe ben. Wat ik al goed doe is zes keer per dag een kleine maaltijd, zo krijg ik het meeste binnen. Toch lukt het soms niet om elke dag een eitje én zuivel én kaas én fruit én noten allemaal naar binnen te krijgen. En ik was altijd zo'n liefhebber van eten!

Ze wees me er ook op dat de keuze zoals ik die zag: chemo of stoppen niet zo zwart-wit is als ik denk. Ik kan mijn arts vragen of het mogelijk en verantwoord is om een maand helemaal niks te doen aan behandeling en die tijd te gebruiken om de second opinion af te wachten, beter te gaan eten, mijn 'beweegmomenten' uit te breiden. Mogelijkheid nummer drie. En zelfs als ik voor de chemo ga zit ik nergens aan vast. Al spoken de woorden van de arts me nog wel door het hoofd: als ik kies om niet verder te behandelen 'moet ik mijn zaken gaan regelen'. Dat klinkt vrij onheilspellend en dat is het ook. 

's Avonds kwam vriendin M, degene die me op Care for Cancer heeft gewezen. Ze bracht leuke cadeautjes mee: zelfgemaakte kaarsjes en zelfgemaakte chocolade met noten. En ze kookte een heerlijke risotto voor me, ze had alles meegenomen en ging gewoon haar gang in mijn keuken. Natuurlijk ben ik van Jongste gewend dat ze dat doet, maar dit was toch anders! Echt ontzettend lief, dank je wel M. Ik knapte er enorm van op, ik leek er energie van te krijgen. De afleiding deed me goed. Natuurlijk moest ik wel gelijk aan de lader toen ze weer naar huis ging. Misschien moet ik meer van die leuke bezoekjes regelen? Zo meteen komt vriendin L, die ene die zo'n lekkere gemberkoekjes bakt. Vanavond ga ik bij Oudste eten. Dag weer gevuld.