Regen

Huishoudelijke mededeling: verdorie, wéér een recente blog van mij in het zwarte gat verdwenen! Hij is er nog wel en door van de ene naar de andere blog te bladeren met 'Volgend bericht 'kom je er vanzelf, maar hij staat niet meer in de lijst. Dit is de link: Afwachten. Blog van  1 oktober. Hebben andere bloggers dat ook weleens, spontaan verdwijnende blogs waarbij het stempel 'Openbaar blog' ineens verdwenen is?

Een regenachtige zaterdagmiddag, Op zaterdag vul ik altijd mijn medicijnenweekdoos. Blij dat ik er deze week niks extra's in hoef te doen voor de volgende chemokuur: geen dexa, geen granisetron, geen Primperan. Het is nu alleen anti-epilepsiespul, foliumzuur, vitamine D en een bloedverdunnertje. Jarenlang heb ik vrijwel geen medicijnen gebruikt, nu vliegt er dagelijks van alles naar binnen.

Het opkrabbelen na de chemo kost me meer moeite dan de vorige keer. Ik wil echt andere medicatie want die Primperan lijkt bij mij niet goed te vallen. Dus dat staat boven aan mijn vragenlijstje. Verder ben ik snel uitgeput. Het voelt haast alsof ik weer vocht achter mijn longen krijg. Niet onmogelijk, het plakken van de vliezen is niet altijd een definitieve oplossing. Ik heb weer die nare druk achter mijn borstbeen waarvan ik niet weet of het een bijverschijnsel is of progressie. Ik heb 's nachts nare dromen. Ik word soms wakker met een soort benauwdheid die van mijn slokdarm lijkt te komen; als ik koud water drink en lucht probeer op te boeren neemt het af. Die slokdarm drukt misschien wel op de luchtpijp of andersom, of het zijn de klierende klieren die daar ook ergens zitten, weet ik veel. Het is  weer een saai verhaal.
Nieuw is dat de uitputting erg plotseling kan optreden. Dat na een paar prima gezellige uren met Jongste - weer thuisthuis na twee weken - het opruimen van de aanrecht ineens te veel kan zijn.  Of dat ik een stukje wil gaan wandelen maar na het pakken van jas en schoenen denk: nee, toch maar niet. Een keer de trap op kan al te veel zijn, mijn hartslag vliegt dan omhoog. 

Eerder deze week is Zoon een keer met me meegelopen, op verzoek van Oudste die vond dat ik dan maar onder toezicht naar buiten moest gaan. Het ging goed, maar ik was blij dat ik niet alleen was. Maar mijn grootste wapenfeit is wel dat ik gisteren met de e-bike twee kilometer heb gefietst naar de dichtstbijzijnde pasfoto-fotograaf. De ondersteuning een tandje zwaarder gezet en héél langzaam gefietst, maar het is gelukt: over een paar dagen heb ik weer voor tien jaar een rijbewijs. Dat moet lang genoeg zijn. Veel mensen met mondkapjes gezien in de winkelstraat, vooral ouderen. Mijn eigen wegwerpmondkapje zat binnenstebuiten, ontdekte ik later. De blauwe kant is kennelijk altijd de buitenkant. Waarom zetten ze dat niet gewoon erop?

Oudste is een weekend weg maar kwam gisteren eerst nog even langs met een doggy bag van de Griek waar ze gegeten had. Een klein bakje mixed grill en een klein bakje met stukjes zalm. Een berg eiwitten! Stukje stokbrood erbij en eten maar. 's Avonds nog een nutridrinkje voor het slapengaan. Blijkbaar zit ik al aan m'n eiwittaks, want het ligt als een steen op m'n maag. Ik val pas laat in slaap en word gelukkig wakker door de geluiden van Jongste die om tien uur bij scouting moet zijn. En het regent maar door. Gelukkig hoef ik nergens heen. Weet iemand nog een goede Netflixserie?