Afwachten

Chemo 2 van 4 doorstaan. Wat kost dat weer een hoop energie, ik krijg er een enorme opdonder van. De kanker hopelijk ook! Ik ben moe, doe weer dutjes overdag en eet nog steeds te weinig. Ik weet dat ik moet eten, maar ik krijg gewoon te weinig weg. De trek komt in golven: vannacht ben ik opgestaan om mijn maag te vullen met een bakje skyr, ik kon niet slapen van het knagende gevoel. En gistermorgen had ik zo'n verschrikkelijk lege maag dat ik niet eens kon wachten tot de kaastosti waar ik ineens zin in had (???) lekker crispy en bruin was, ik schrokte het ding halfgaar naar binnen want er moest NU iets in mijn maag. Ik snap er helemaal niks meer van. De diëtiste heeft me goede tips gegeven over het 'verrijken' van je maaltijden en toch lukt het me niet haar wijze raad op te volgen. Ik krijg ook geen twee nutridrinkjes per dag weg, hooguit een. En ik wás altijd zo'n enthousiaste eter.

Deze keer ben ik wat eerder met de Primperan begonnen, maar toch heb ik nog een paar keer overgegeven. Het spul is ook een killer voor de eetlust. Volgende keer echt wat langer dexa, denk ik, dat lijkt toch beter te werken. Maar eerst over twee weken de longfoto. Die wordt direct beoordeeld, aansluitend is meteen het gesprek met de arts hoe het ervoor staat. Ik ervaar druk en benauwdheid achter mijn borstbeen en dat is dan weer lastig uit te leggen: is het een teken dat er hard wordt gewerkt om de tumoren een kopje kleiner te maken of is het progressie van de ziekte? 

Het leven gaat z'n gangetje. Oudste komt elke dag langs, meestal met iets eetbaars, zoals laatst een versgebakken cake als avondsnackje. BFF L kwam met een pannetje pompoensoep. Het was gezellig en ik kan met haar overal over praten, dat is fijn. Gisteren voelde ik me wat beter en ik dacht even een stukje te gaan wandelen, maar alleen al het pakken van mijn jas en schoenen voelde zo uitputtend dat het me geen goed idee leek om de deur uit te gaan. Mijn hb was al aan de lage kant, misschien is het nu nog lager en verklaart dat mijn permanente vermoeidheid.
Ik heb niet eens de energie om bijna dagelijks te bloggen. Volgers beginnen alweer ongerust te worden. Wel is het gelukt om mijn tien Wordfeudspellen in leven te houden. Een van de spelers merkte op nadat ze had gewonnen dat ze liever zag dat ik won, omdat dat betekent dat mijn conditie goed is. Normaal veeg je me van de baan, chatte ze, behalve als het niet goed met je gaat! In een van mijn spellen kon ik het niet laten om het woord GEDOE te leggen, ook al leverde het maar 11 punten op. Dit ter ere van mijn tegenspeler, die het momenteel nogal voor haar kiezen krijgt op ziektegebied. Als dat geen GEDOE is, wat dan wel. Lieve tegenspeler, sterkte met alles!

Eigenlijk moet ik vandaag of morgen nog de deur uit om pasfoto's te laten maken. Mijn rijbewijs is bijna verlopen en ik heb besloten om het toch maar te verlengen. De gemeente was zo vriendelijk te laten weten dat er bij de RDW geen persoonlijke belemmeringen bekend waren die een gezondheidsverklaring noodzakelijk maken en dan kan ik het simpelweg online aanvragen en volgende week bij de gemeente ophalen (met mondkapje uiteraard). Wie ben ik om daartegen in te gaan? Zo nodig laat ik me wel even naar de fotograaf rijden door iemand uit mijn supportteam. Ik heb nu ruim een halfjaar geen epileptische verschijnselen gehad; volgens de neuroloog zou ik dan in principe weer mogen rijden. Maar dat wil ik helemaal niet, ik ben erg onzeker geworden.
Evengoed is het zonde om zomaar m'n rijbewijs te laten verlopen. De grap is namelijk dat ik het precies 40 jaar geleden heb gehaald. Laat je het dan zomaar verlopen en wil je alsnog een nieuw rijbewijs, dan moet je opnieuw je rijvaardigheid bewijzen bij het CBR! Nou, dat zie ik mezelf nog niet doen, ik moet er niet aan denken.

Ik heb over een week een controleafspraak bij de neuro. Veel valt er niet te bespreken, denk ik. Mijn bestraalde hersenmeta is gekrompen tot een minuscuul inactief dingetje en ik heb volgens mij zeer weinig restverschijnselen. Elke drie maanden wordt er een MRI gemaakt, dus mijn hoofd wordt goed in de gaten gehouden. Het gekste is nog wel mijn verschoven ruimtelijke oriëntatie: ik open bijvoorbeeld heel vaak het verkeerde kastje in mijn eigen keuken. En ik vergeet nogal eens de leuke dingen die ik had kunnen vertellen in mijn blog. Geheugenproblemen krijgt volgens mij iedereen hier gratis en voor niks cadeau bij de ziekte. Hoef je geen hersenprobleem voor te hebben, een goeie tumor of een smakelijke chemokuur volstaat.