Pleuravocht, onsmakelijk plaatje

Niemand zei dat kanker een fotogenieke ziekte is, vandaar het plaatje. Oké, dus geen longontsteking maar pleuravocht, ofwel 'vocht achter de longen'. Meevaller: op de longbehandelkamer hadden ze nog net tijd om het meteen even weg te halen.

Misser
Ex bracht Jongste en mij naar het ziekenhuis en gelukkig hadden we een rolstoel gepakt bij de ingang, want we hebben een flinke afstand afgelegd. Het programma was om 9.30 bloedafname, 10.00 longfoto, 10.30 consult bij de  casemanager om de uitslagen te bespreken. De misser van de dag was al meteen in het begin: er lag geen bloedprikformulier klaar bij de bloedafname, wat wel de afspraak was. Na veel gebel en gedoe konden we een kopie ophalen bij poli oncologie; het was inmiddels echter tijd voor de longfoto, dus daar zijn we eerst heen gegaan. Daarna ommetje naar oncologie voor het formulier, terug naar de bloedafname en daarna even koffiepauze, want de bloeduitslag is toch niet meteen klaar. Ten slotte weer naar oncologie. Ik was erg blij met die rolstoel.
Vanwege de coronamaatregelen en de veranderde route kwamen we maar liefst drie keer het ziekenhuis binnen via de hoofdingang. Jongste heeft vorige week haar krullen grasgroen laten verven, dus we werden de tweede en derde keer meteen herkend. Alleen handen ontsmetten was genoeg om door te mogen. Uiteraard had ik de eerste keer een beetje vals gespeeld met de coronavragen zoals 'bent u kortademig' anders kom je nooit binnen.

Casemanager
Na de koffie nog even gewacht bij oncologie en daarna het moment van de eerste ontmoeting ooit met mijn casemanager. Ze pakte het vriendelijk en zakelijk aan en gaf voor de zekerheid in ons bijzijn nog iemand op z'n kop - pardon, ze koppelde even iets terug naar degene die dat prikformulier had moeten regelen, kennelijk was dat niet haar fout. Oké. Ik heb nog gezegd dat ik het prettig vond, ondanks alles, om elkaar nu eens live te spreken maar dat ik het voor nu bij mijn acute longprobleem wilde houden. Zaten we zomaar ineens op één lijn, zeg. Voor nu was dat wel voldoende.

Uitslag
Tijdens het gesprek druppelden de uitslagen binnen, die ze meteen telefonisch met de longarts besprak. Conclusie: geen longontsteking maar pleuravocht, 'vocht achter de longen'. De longen worden omhuld door twee vliezen, de pleurabladen, daartussen kan zich vocht ophopen. Twee opties: onmiddellijk zo veel mogelijk vocht laten wegzuigen en dan opgelucht naar huis of een korte opname de volgende dag, waarbij al het vocht wordt afgevoerd en de pleurabladen 'geplakt' worden om herhaling te voorkomen. Zonder garantie uiteraard, je krijgt nooit ergens garantie op in deze branche.

Tappen
Ik koos voor de eerste snelle optie, Jongste was het met me eens en zowaar, we konden meteen door naar de longbehandelkamer. De behandeling viel mee, een verdovingsprik en tappen maar, anderhalve liter smerige drab in een grote fles, klaar in tien minuten. Na afloop nog even gerust in zo'n luie ziekenhuisstoel omdat mijn lichaam blijkbaar toch wel geschrokken was van die ongewenste intimiteit, het voelde allemaal wat vreemd aan maar wel ruimer! 
De pleister bleek te lekken, met dank aan de bloedverdunner. Shirt en jasje met bloedvlekken thuis gelijk in koud water gezet en reservepleister plus auto-beschermmatje meegekregen. Er was al gewaarschuwd voor wat napijn of tijdelijk toenemende benauwdheid terwijl de long bezig is zijn positie weer in te nemen. Het voelt nog niet honderd procent, maar ik heb wel meteen meer energie!

De ct van 4 augustus brengt hopelijk wat duidelijkheid over de achtergrond van dat pleuragedoe. En de status van de tumoren en klieren natuurlijk. En nu ga ik toch maar even naar bed. En op de weegschaal: logischerwijs zou ik nu anderhalve kilo lichter moeten zijn.