Niemandsland
Zo fijn om weer thuis te zijn. Maar een rare toestand. Longpunctie en petscan achter de rug en wachten op uitslagen en gesprekken met de longarts en de neuroloog over behandelopties. Tussendoor een hele week zonder afspraken, behalve allemaal lieve mensen die op bezoek willen komen.
Het Besef begint langzaam in te dalen en nadert nu de 40% schat ik. En de hele week i.t.t. mijn omgeving nog geen traan gelaten en nul keer in de stress geschoten. Echt niet normaal voor een stresskip als ik. Ik denk dat ik maar van de relatieve rust in mijn hoofd moet profiteren. Lekker op de bank liggen, uitrusten en mensen toestaan me te verwennen. En bijeten: ik moet onder ogen zien dat ik waarschijnlijk niet een paar kilo ben afgevallen door mijn gezonde leefstijl (biologisch, vegetarisch, werk in de buitenlucht) maar door een energievretend proces. Geniet ervan zolang het kan, want ik heb zo'n vermoeden dat er andere tijden gaan komen.
Ook zo vreemd: normaal googel ik alles als ik info wil. Nu ga ik met een hele grote boog om Google heen. Ik durf niet en het lijkt me gezien het betrouwbaarheidsgehalte onverstandig. Wat ik dan weer heel verstandig vind van mezelf 😊
Edit 27-01-2020: mijn ruimtereis is begonnen ... vandaar de video.
11 reacties
Lieve Marian,
Ook ik kon eerst niet huilen en stress had ik niet. Ik was juist uiterst kalm en kon een ander troosten die in tranen waren zonder er zelf 1 te laten. Overlevingskracht denk ik. Om niet te verzuipen in mijn eigen verdriet. Ik had het erover maar het leek niet over mij te gaan.
Later toen het beter ging de kuur aansloeg. De meeste mensen weer met hun dagelijkse bezigheden druk waren. En er stilte kwam in alle aanloop kaarten appjes enz. Toen kwam het binnen.
Google is geweldig om dingen op te zoeken maar inderdaad niet als je net diagnose hebt gekregen. Kop in het zand is beter. Je leest toch vaak de meest rare en erge dingen. Wat misschien niet eens voor jou hoeft te gelden. Dus heel wijs om eerst de uitslagen en het behandelplan af te wachten.
Sterkte, laat je lekker verwennen.
Liefs Alice❤
Hoi Marian,
Ook bij mij liep het zo, dat ik de eerste periode niet kon huilen en de mensen om me heen wel. Ik voelde me totaal verdwaasd. Later kwamen de tranen wel.
Fijn dat je hier steun vindt. Mij helpt het enorm om blogs te lezen en te reageren, en ook warme reacties van anderen te ontvangen. Het is hier een liefdevolle wereld van mensen die elkaar begrijpen.
Nu op naar het behandelplan. Ik hoop dat je veel baat zult hebben bij de behandelingen, net als Frie.
Veel sterkte,
Hanneke
Ja precies dat, Hanneke!
Hoi Alice, dat klinkt alsof jij het volledig begrijpt. Ik ben superblij dat ik meteen hier terecht ben gekomen. Al had ik veel liever gezien dat Frieda mij niet was voorgegaan...
Liefs, Marian
Lieve Marian, wat een mooie blog. Ik ga hem volgen. Heel veel sterkte ook voor dochters, zoon en de beste ex.
Hey Marian,
Wat een narigheid, zeg! En wat schrijf je er mooi over, dat dan weer wel. Dank je wel daarvoor.
Sterkte, ik blijf je hier iig volgen.
De man van Mash ;-)
Hai Marian wat een mooie blog hoop dat je een te doen behandelplan krijgt en dat we hier nog heel veel mooie blogs mogen lezen .sterkte
Lieve Marian,
We gaan al zeker 22,5 jaar met elkaar mee als vriendinnen, zonen die op dezelfde dag zijn geboren en nog wel wat andere dingen die we gemeen hebben met elkaar. Vorige week wensten we elkaar nog gelukkig nieuwjaar via de app met de belofte elkaar snel weer eens te zien. Toen je me afgelopen maandagavond even tussen neus en lippen door vertelde dat je jaar niet zo goed was begonnen met een diagnose longkanker met uitzaaiingen was ik verbijsterd.
Jouw zin: "Waarom maak jij dit nu wéér mee in jouw omgeving! Bij mij gebeurt zoiets nooit" beantwoordde ik met: "nou ja, bij jou gebeurt zoiets dus wel." Het raakt mij, je weet waarom, op heel veel vlakken dat jij nu ziek bent. Kanker is een kutziekte en het raakt en vernielt veel te veel mensen, zowel degene die er aan lijden als degene die er om heen staan.
Marian, ik hoop op positief nieuws, ben echt blij dat er zo veel mensen om je heen staan, ik wens je ook toe dat dat zo blijft. Ik ga hier in ieder geval regelmatig kijken. Voor A, T, M en E heel veel sterkte, ze staan erbij en kijken er naar. Machteloos zijn is een heel zware taak.
Houdt moed en je weet me te vinden...
Liefs
Lieve Marian, dat niet huilen herken ik wel. Héél even een paar uur, maar dat meer nog omdat een of andere imbeciel mij me mijn diagnose in mn uppie op mijn ziekenhuisbed had verteld en ik het zodoende mijn lieve man moest vertellen. Daarna was ik alleen bezig met hoe nu verder; kom maar op dit gaan we even aanpakken en vertel nu maar hoe. Mijn hele omgeving in de stress en ik was alleen maar bezig met dit gaan we even doen en dan is het klaar. Toch...... er komt en moment / komen momenten waarop alles in volle hevigheid binnenkomt en ook jij de doos van Frie nodig hebt (volle box zakdoekjes), of mss een stuk of drie. Laat maar rollen, lucht op.
Van niet Google gebruiken, wordt je zeker niet slechter. Doe wat voor jou goed voelt, dat is belangrijk! Helaas komt alles van zelf op je pad en gaat ook dan de bal vanzelf rollen. Probeer tussendoor als je de kans hebt ook nog te genieten van iets leuks. Iets wat wel nog is en kan. Een leuke ex hebben bijvoorbeeld.... geen uitgestorven ras dus.....
Sterkte in dit hele proces! Groetjes Hebe
Sjeez, je kreeg je diagnose zomaar even in je eentje te horen? Gruwelijk! In mijn ziekenhuis ben ik 100% liefdevol, respectvol enz. behandeld. Echt door iedereen. Mijn jongste dochter en mijn ex kregen het samen met mij te horen van de seh-arts. En dat was goed.
Ik ben van nature niet iemand die snel huilt. Alleen sentimentele films en uitvaarten draaien bij mij de kraan open. Gelukkig weet ik nu dat als je hier een keer 'Help' roept er gelijk iemand virtueel naast je staat met dat zakdoekje!
Ik ben weer bijgelezen, wat een fijn blog marian, dat is je ook wel toevertrouwd natuurlijk. Ik lees en leef met je mee, liefs M