Kanniewaarzijn
Al een paar jaar lees ik hier mee op de blog van Frie, met wie ik al bijna twintig jaar of zo op afstand bevriend ben. Ik behoorde tot de eersten die vernamen dat ze ziek was. Met onze vriendinnengroep zaten we lamgeslagen bij elkaar. We durfden het k-woord niet in de mond te nemen. Totale ontkenning.
En nu? Vijf dagen geleden ging ik out of the blue tegen de vlakte op straat met een epileptische aanval nadat ik de kat van mijn oudste dochter had gevoerd. Het laatste levende wezen dat mij nog in mijn normale doen heeft gezien. Jongste dochter vond dat ik laat was, ging me zoeken en belde 112. Afgevoerd naar het Máxima Medisch Centrum hier om de hoek in Veldhoven en uren later bijgekomen in een ziekenhuisbed, waar ik in het bijzijn van mijn jongste dochter en mijn ex (waar kwamen die ineens vandaan?) van de seh-arts de mededeling kreeg dat er 'iets' in mijn hoofd zat dat er niet hoorde en dit rare gedoe had veroorzaakt. Bij het maken van de CT-scan werd en passant ook 'iets' boven in de linkerlong gevonden. Het nader te onderzoeken iets in mijn hoofd is vrijwel zeker een uitzaaiing van het nader te onderzoeken iets in de long. Erg verwarrend allemaal en lastig voor Ex en Jongste, die anderen - onder wie Oudste, die zich 12.000 km verderop bevond, en Zoon - op de hoogte moesten brengen van iets dat ze amper konden bevatten en ook nog niet helemaal duidelijk was.
En ik had gewoon post bezorgd die middag, gefietst en autogereden, niks aan het handje. HOE DAN?
Ik schoot vol in de ontkenning. Dit overkomt mij toch niet, 28 jaar nadat ik ben gestopt met roken? Dit overkomt toch alleen anderen? Het hielp wel dat ik zo duf als wat was van de epileptische aanval en de bijbehorende medicijnen. Sinds vandaag ben ik weer thuis, voorzien van een alarmknop, en nu begint het besef een beetje te komen. De diagnose 'niet-kleincellige longkanker met uitzaaiingen' werd de dag na opname gesteld. Ik weet nu dat de andere long een paar 'vlekjes' heeft en dat er ook lymfeklieren meedoen. Plus die hersentumor.
Natuurlijk was de vriendinnengroep die ik met Frie deel zo ongeveer de eerste die het hoorde. Twee van de vijf met niet-kleincellige longkanker. Hoe klein is die kans?
Deze week volgen nog een longpunctie en een petscan en volgende week de gesprekken over behandelopties. Ik wil nog even van niets weten. Laat mij nog maar even in dat niemandsland ...
8 reacties
Lieve Marian,
En dan ineens zit ook jij in de rollercoaster. Vol ongeloof hoor je aan wat er van binnen afspeeld in je lichaam waar je totaal geen weet van had.
Heftig wat er met je gebeurde. Fijn dat je nu weer thuis bent. Ik ben ook één van de lotgenoten van Frie.
Ik wens jou heel veel sterkte en kracht.
Liefs Alice ❤
Lieve Marian,
je hebt er niets aan, maar ook ik kan amper geloven dat dit jou overkomt. Ik heb na je eerste appje er over de boel bij elkaar gehuild, dat heb ik niet eens zo gedaan toen ik het zelf te horen kreeg (later wel eens, hoor).
Ik hoop, wens en duim dat je de minst slechte variant (ik weet geen betere term) hebt, dat je vlot behandeld kunt worden, dat alles als een dijk aanslaat. En ik hoop dat je hier kunt spuien en steun en herkenning vindt. Ik ga je blog volgen en ik heb je een welkomsmail gestuurd als moderator van de gespreksgroep Longkanker. Oh, hoe bizar om dat te typen! #${£¥## klote kanker
Nog even in de ontkenning, niks mis mee. Heel veel liefs en een dikke knuffel XXX
Lieve Marian,
Verbijsterend voor je, dat jou nu dezelfde ziekte treft als Frie. Wat een enorme schok moet dat voor je zijn, zomaar vanuit het niets. Ik wens je ontzettend veel sterkte en hoop dat jij ook steun zult vinden op deze site. We zijn hier met velen, voor elkaar en dus ook voor jou.
In elk geval heb je met Frie de liefste vriendin die je je kunt wensen, die als geen ander begrijpt wat je doormaakt.
Liefs,
Hanneke
Hartverwarmend jullie reacties! Dank.
Och lieve Marian. Bizar. Lamgeslagen. Dat zijn wij telkens weer als we zo'n nieuws horen en lezen. Je beseft pas echt wat het met je doet als de diagnose op je eigen bordje ligt. En dat is verschrikkelijk. Dat is ook mijn ervaring. Je kunt het eigenlijk niet geloven en hebt het gevoel dat het over een ander gaat. Stap voor stap Marian. Ik ga je zeker volgen. En hoop dat jij net als wij allemaal hier heel veel steun en kracht uit dit forum haalt.
Misschien heb je nog iets aan de volgende link:https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/gespreksgroepen/omgaan-met…
Dikke knuffel, Dasje
Lieve Marian, perplex was ik na het lezen van je eerste zin over je vriendschap met Frie, terwijl bovenaan niet klein cellige longkanker staat... Huh wtf hetzelfde.... als ik als gewoon volger van Frie dit al heb dan snap ik dat het bij jou/jullie helemaal nog niet in kan dalen. En dan ook nog de manier waarop je er achter hebt moeten komen. Heftig hoor, sterkte. Liefs xx Kim 😘
Lieve Marian, helaas heeft het jou ook getroffen . Ik hoop dat je nog een hele tijd stabiel mag zijn , de behandelingen aanslaan. Probeer wel te leven! Dat is het enige wat telt. Leef! Vandaag! Dikke knuffel voor jou!
Lieve Marian,
Wat een schok die door je hoofd en hart dendert en die je niet meer stoppen kunt. Dan doe je maar even alsof hij er niet is; dat voelt veel veiliger en vooral beter. Te bizar voor woorden dat Frie en jij nu zomaar ineens letterlijke lotgenoten zijn! Dat krijg je toch niet verzonnen..... Maar helaas, je moet het er mee doen en proberen er het beste van te maken. Stop een tijd je kop in het zand om daarna weer met al je macht de kracht te vinden je niet door die klotekanker klein te laten krijgen. Weet dat je hier altijd alles spuien mag en niet vrolijk hoeft te zijn als je dat niet bent. Alles mag, niets moet.
Ik hoop zeer van harte dat we je hier tot steun kunnen zijn! Frie is een tópvriendin en wij weten dat jullie dat (ontstaan op een heel ander vlak) al vele jaren voor elkaar zijn. Heel veel sterkte! Liefs Hebe