Huisarts

Het was een beetje veel bij elkaar. Die aanhoudende benauwdheid, het niet naar voren halen van de ct en als klap op de vuurpijl een nieuwe hersenmetastase. Ik ben wat meer dexa gaan pakken en dat voelt ietsje beter misschien, maar uiteraard lost het niks op.

Vandaag kwam m'n huisarts, voorzien van stethoscoop en saturatiemeter. Ik heb in ieder geval geen longontsteking en m'n saturatie was 97%. M'n hartslag is licht verhoogd vanwege de benauwdheid, maar behalve dat dat benauwde vervelend is voor mij is het niet zorgwekkend. Wat er wel aan de hand is, zal de scan moeten uitwijzen. Voor dingen als morfine vindt de huisarts het nog te vroeg. 

We bespraken hoe zinvol het is om in het ziekenhuis onder controle te blijven als ik toch geen tijdrekbehandelingen wil. Symptomen zoals pijn en benauwdheid kan de huisarts ook aanpakken. De tweede lijn, het ziekenhuis, blijft voor de huisarts beschikbaar als er overleg nodig is. Het grote verschil zit 'm vooral in het ultrakorte en snelle lijntje naar de huisarts en de persoonlijke aandacht. Daarnaast zou ik wel de driemaandelijkse MRI hersenen in het andere ziekenhuis willen handhaven. Ook nieuwe botuitzaaiingen zou ik wel willen volgen. Die zijn immers lokaal aan te pakken met gerichte bestraling zonder de verwoestende bijwerkingen van een toch al niet erg kansrijke chemokuur. Pas bij meerdere of grotere hersenmetastasen dieper in het hoofd wordt bestraling discutabel, want de bijwerkingen zijn dan veel heftiger. Het is de vraag of een driemaandelijkse ct thorax-abdomen eigenlijk wel meerwaarde heeft. Daarvoor is immers alleen chemo een optie als er iets gevonden wordt. We hebben afgesproken dat ik een eventuele overstap in het consult van 17 juni met de longarts ga bespreken, met al die punten die ik hier noemde. 

Nu we toch bezig waren heb ik ook meteen het onderwerp hospice ter sprake gebracht. Belangrijk is om per hospice uit te zoeken of euthanasie er wel of niet mogelijk is. Verder is het te zijner tijd vooral een kwestie van waar er plaats is. In het algemeen zijn nabestaanden erg tevreden over de geboden terminale zorg, daar zit weinig verschil in. Gelukkig is dit voorlopig nog lang niet aan de orde! Eén ding tegelijk, eerst die hersenmetastase bestralen, dan de ct en het gesprek met de longarts. 

Als toetje had ik nog een vervelend spataderprobleem in de aanbieding. Ik heb al tientallen jaren van die kabeltouwen op m'n benen, maar nu begon er een pijn te doen. Het bleek tromboflebitis ofwel een lichte ontsteking die in een paar weken vanzelf moet overgaan. Steunkous of zwachtel voegt niet veel toe, dus ik laat de tijd z'n werk doen. Een NSAID zou helpen maar aangezien de chemo mij heeft opgezadeld met een verslechterde nierfunctie is dat geen optie. 

Later op de dag kreeg ik bezoek van vrienden uit Friesland. Toen ze vertrokken was mijn batterijtje nog zo'n 5 procent, dus ik heb een paar uur op de bedbank aan de virtuele lader gelegen. Toen ik weer op de gebruikelijke 25% zat ben ik nog even met mijn nieuwe vriendje Rolli naar buiten gegaan. Twee keer op een bankje uitgerust maar wel mooi een halfuurtje langs de vijver gewandeld!