Grmbl

Wat heeft het voor zin om nu te gaan bloggen? Grmbl. Ik heb niks te vertellen. Ik lig hele dagen op de bank te wordfeuden en doelloos met mijn telefoon te rommelen en te wachten op wat komen gaat: de tussenstand na twee van de vier rondes chemo, in dit geval een ouderwetse longfoto over vier dagen, en de volgende chemo over een week. Ik kan me niet eens druk maken over die naderende foto. Hij is goed of hij is niet goed, meer smaken zijn er niet. Ik ben nog altijd snel buiten adem. Conditie is nul komma nul, met dank aan al dat bankhangen. Of het ligt gewoon aan de tumoren die stiekem doorgegroeid zijn, de slagingskans van de chemo ligt net onder de vijftig procent. En aangezien de immunotherapie me ondanks de goede prognose per saldo van de regen in de drup heeft geholpen (netto opbrengst: een nieuwe uitzaaiing naar het longvlies en twintig procent groei van de primaire tumor) zal het me niet verbazen als ik gewoon een stronteigenwijze agressieve rotkanker heb die zich geen ene moer aantrekt van wat voor therapie dan ook.

Ik heb nog steeds nauwelijks eetlust. Het lukt me niet om twee nutridrinks per dag erin te proppen, dus ik heb de lat lager gelegd, eentje lukt wel. Lichtpuntje: mijn gewicht begint langzaam maar zeker ietsje toe te nemen. Mede dankzij Oudste, die me volstopt met lekker eten. Ik heb zelfs een keer gekookt deze week, een simpele hap alleen voor mij, maar toch: ik heb gekookt. Gisteren kwam Oudste weer met een vers baksel uit eigen oven, pompoenmuffins. Ik heb ze in de koelkast gezet want ik schat dat ik er wel minstens tien dagen mee ga doen.

Straks komt Jongste thuis, gezellig, heb ik weer een (eet)maatje de komende dagen. Ik geef toe dat ik er soms geen zak aan vind om zoveel alleen te zijn. Het is wel lekker makkelijk om corona daar de schuld van te geven natuurlijk, dat is het enige voordeel van die stomme crisis. Maar het ligt zeker ook aan mezelf: futloos en initiatiefloos, nergens zin in. Misschien lig ik wel helemaal niet op de volgende scan en de volgende chemo te wachten, maar gewoon op mijn onafwendbare dood. Oké, die is pas gepland over minimaal drieënhalf jaar, na mijn aow en zo, maar sjeez, wat is dat wachten saai. (Voor de goede orde: ik ben niet depressief of zo, ik verveel me alleen te pletter.)

Ik heb weer een hele tijd niet geblogd en ja hoor, er wordt weer een volger ongeduldig, of eigenlijk moet ik zeggen: bezorgd, ik kreeg van haar een privébericht. Wat is het toch mooi dat je hier met mensen die je nog nooit gezien of gehoord hebt zo'n band kunt opbouwen! Ik heb wel veel geappt  met een deelgenoot deze week, maar zij gaat haar spannende maar niet bepaald aangename avonturen ongetwijfeld zelf in een blog uit de doeken doen.

Mijn week: vandaag bij de huisartsassistente een vitamine B12-injectie laten zetten, de vorige is alweer twee maanden geleden, voor de start van de chemo. Ik vroeg haar naar de griepvaccinatiecampagne, zij zocht mijn gegevens op en constateerde dat ik te boek sta als 'griepweigeraar'. De griep weiger ik sowieso, dat klopt! Toen ik nog een gezonde zestigplusser was vond ik die prik totaal overbodig. Nu niet meer, dus ik heb 'm ter plekke laten zetten en mijn vaccinatieweigerstatus is in het dossier veranderd in 'ja graag'. Ook al leef ik zo geïsoleerd als wat en is het risico dus minimaal. Ik kom alleen buiten voor medische dingen en een rondje vijver, als ik mezelf ertoe kan zetten. Op en neer naar de huisarts lopen tel ik ook mee als voldoende lichaamsbeweging, al is dat beslist geen halfuur. Ik zou weer kunnen proberen om met dat stomme Nederland in Beweging mee te kunnen doen, maar Ik Heb Er Geen Zin In. Volgende week heb ik zelfs een afspraak staan met de sportarts in het MMC, gemaakt door de casemanager. (Om kwart over acht 's morgens godbetert. Ik ben nog te lam om te bellen voor een ander tijdstip. Dan maar een keer de wekker op zeven uur zetten.) Dat was haar idee, misschien levert dat wat aanknopingspunten op hoe ik mijn conditie kan opvijzelen op een niet al te afschuwelijke manier. Maar ik haat sport en vrees het ergste.

Leuk: vriendin P kwam op bezoek en had bedacht om weer met mij te gaan wandelen, net als vorige keer. Goed idee, P! Het was heerlijk weer om te wandelen en het was gezellig.

Ik heb Oudste vanmiddag geholpen met een klusje in haar camper. Er moesten van bovenaf acht boutjes worden aangedraaid. Ik hoefde alleen maar in de bus te zitten op een barkruk en een steeksleutel op de juiste plek vast te houden, ergens net boven mijn hoofd. Ik heb het gehaald, maar was weer zo uitgeput als wat. Van wat? Van niks dus. Lekker dan.

Deze week heb ik een webinar bekeken van de NVVE. Een paar maanden voor mijn diagnose ben ik lid geworden, gewoon omdat het concept 'vrijwillig levenseinde' me altijd heeft aangesproken. Het is de Week van de Wilsverklaring. Niet te geloven waar zoal weken van bestaan, maar goed. Ik vind dat ik echt heel erg nodig een behandelverbod en een euthanasieverklaring moet opstellen en wat was die derde wilsverklaring  ook alweer? Nu al vergeten. Wat ik wel heb onthouden van het webinar: gebruik geen chique woorden en standaardzinnen maar maak het zo persoonlijk mogelijk en zorg dat je je verklaringen geregeld actualiseert, bijvoorbeeld door er opnieuw een datum en handtekening onder te zetten. Nu moet ik het alleen nog even doen. Maar ik ben op het moment overal te lam voor, niet alleen die verklaringen. Mijn borduurwerk ligt al dagenlang in een hoekje. Ik moet de muziekverzameling op mijn telefoon bijwerken want dat is een puinhoop van hele en halve albums, erg irritant. Geen zin in. Ik heb zelfs de hele week niet genetflixt omdat ik geen keuze kon maken uit alle aangedragen suggesties. Ik ben 's avonds blij als ik het tot een uur of tien volhoud om Ziggo-tv te kijken, hoe suffer het programma hoe beter, en dan mag ik naar bed. Ik val meestal snel in slaap maar word geregeld veel te vroeg wakker. Dat komt er nou van.

Mijn teamleider van PostNL belde: hoe het met me ging en hoe ik denk over eventueel vervroegd een IVA-uitkering aanvragen. Met andere woorden: dan hoeft PostNL me niet meer door te betalen en krijg ik tot m'n aow een uitkering van 75% van mijn loon van het UWV en hoef ik niet meer om de zoveel tijd mijn toestand met de bedrijfsarts te bespreken. Ik heb gezegd dat ik daar nog geen ja of nee op kan zeggen en dat ik sowieso eerst het resultaat van de chemo wil afwachten. Ik heb de hoop nog niet opgegeven dat ik ooit weer post bezorg, het zou een fijne dagbesteding zijn, zoals het tot en met vorig jaar was. Hoewel ik met mijn verstand denk dat dat niet meer gaat gebeuren. 

Nou, was dat een gezellige blog of niet? Grmbl.