Geluk - deel 2

Bij mijn blog Even evalueren van gisteren kwam al van alles voorbij, maar ik besefte dat het item Geluk verre van compleet was. Dus dat wordt het thema van vandaag.

Goede timing. Als ik dan toch kanker krijg, dan was dit best een goed moment.
* Mijn onvolprezen ex - we waren 19 jaar getrouwd - ging met vervroegd pensioen bij de zoveelste reorganisatie op zijn universiteit. Goed voor hem, want hij was er echt aan toe. En goed voor mij, want er begon vanaf 2018 - al op mijn 61e - geld binnen te stromen van het ABP. Bij de scheiding in 2014 heb ik afgezien van partneralimentatie maar niet van de standaardpensioenregeling. Dat maakte het mogelijk om de balans op te maken: ik bezorg al ruim tien jaar vijf dagen per week in totaal zes uurtjes een vaste wijk in mijn eigen buurt voor PostNL en dat is frisse lucht, een tientje bruto per uur, een dagelijks blokje om, dagstructuur en sociaal contact. PostNL mag blijven. Daarnaast werk ik zeven dagen per week op de raarste tijden voor uitgeverijen en tekstschrijvers met mijn digitale rode pen. Dat legt best een druk, netflixend op de bank altijd dat stemmetje in je achterhoofd horen: lag er niet nog een tekst op je te wachten... wanneer ga ja dat dan doen ... wacht je opdrachtgever niet al te lang ...? Iedere freelancer zal dat uitstelgedrag herkennen - hè MvG? Ik heb de leukste klussen en opdrachtgevers gehouden en de rest geschrapt. Want ABP! 
Dat maakte het bijzonder makkelijk om nu de restjes overboord te kiepen: MV8 tekst is niet meer sinds 1-1-2020, na bijna twintig jaar. En het voelt helemaal oké. Ik had al het gevoel dat ik over mijn top was - geloof het of niet, teksten redigeren en corrigeren is topsport qua concentratie -  al werd me van alle kanten verzekerd dat ik de beste was. Wat meer over de concullega's zegt dan over mij, vind ik.
* Mijn kinderen zijn lekker bezig. De jongste twee studeren voor hun bachelor aan de uni en hebben allebei een richting gekozen die echt bij ze past. Oudste - met een andere vader - is een stuk ouder en een fantastische zelfstandige ondernemende vrouw die gek is op haar kleine broertje en zusje. Zoon heeft nogal fors autisme en dat vraagt wat meer aandacht van zijn omgeving, maar ook hij zit op het goede spoor. 
* Het is wat privé, maar ik zeg het toch omdat het zo bijzonder is en zo overduidelijk in deze categorie thuishoort. In 1982 was ik draagmoeder; in totaal heb ik dus vier kinderen op de wereld gezet. Ik heb geen echte moederband opgebouwd met mijn 'draagzoon' en dat was ook nooit de opzet, maar we hebben wel af en toe contact. Hij werd een paar maanden geleden vader en daarmee werd ik technisch gesproken voor het eerst grootmoeder, eigenlijk 'draagoma'. Ik heb hem laten weten dat ik het echt fantastisch vind om te weten dat - wat er ook gebeurt - mijn genetisch voortbestaan in deze wereld verzekerd is. Bedankt, universum, voor dit prachtige cadeau op een perfect moment.

Ik word niet dement. Mijn grootste angst is altijd geweest om dement te worden. Soms meende ik de vroege tekenen al te bespeuren. Mijn geheugen werd geleidelijk slechter (gedachten als zeepbellen) en soms begreep ik dingen niet meteen of volkomen verkeerd. Oh mijn god, dat wil ik mijn kinderen echt niet aandoen, een dementerende moeder en dat al zo jong. Ik heb een tante die op haar 65e al volledig kierewiet was en het komt meer voor in de familie. En hé, wat denk je? Ik ga die hersentumor in opkomst aansprakelijk stellen volgende week bij de neuroloog. Ik verwacht dat ik eerder aan longkanker ga overlijden - wanneer dan ook - dan dat wij dat dementeringsproces gaan beleven. Nogmaals dank, universum.

Lekker gezongen. Gisteravond eindelijk uit de joggingbroek gekropen, een skinny jeans aangetrokken (oef, wel erg skinny na die ziekenhuisopname) met een vrolijk bloemenshirt en me naar mijn koorrepetitie laten rijden, waar ik allerhartelijkst door de club werd onthaald. Voor de pauze vroeg ik het woord, heb een update gegeven, iedereen bedankt voor het overweldigende warme bad van kaarten, appjes, belletjes en mailtjes en dat werd gewaardeerd. Het is echt een fijne club en ik blijf erbij tot ik er dood bij neerval, reken daar maar op. Ik gaf ze gisteren al een welverdiende 10 punten in mijn blog. Ik ga alleen wel proberen zelf wat attenter te worden als er weer eens iemand om dreigt te vallen met een of andere kwaal. Met mijn 62 jaar hoor ik er tot de jonkies :) We hebben trouwens nog bassen en tenoren nodig, dus mocht er een zanger uit omgeving Veldhoven meelezen (het is tenslotte mijn geluksdag), laat je even horen!
Koormaatje L  heb ik tot mijn externe harde schijf benoemd: zij zorgt dat ik alles weet wat ik moet weten. Ik merkte dat het best veel hersenwerk vraagt: bladmuziek die ik nog niet had ingezien, muzieknoten en tekst die je tegelijk moet lezen, bijhouden waar je bent en waar je moet inzetten. Gelukkig staat zij naast me. Ik heb zowaar nog wat meegezongen. Ik heb nauwelijks last van mijn longen, maar ik denk dat ik wat hees word van de dexamethason of een ander medicijn. Nou, dan is dat maar even zo, het concert is pas in april geloof ik. En L bracht me thuis na afloop. Een taak die spontaan gaat worden overgenomen door een ander koorlid dat meteen inzag dat zij praktisch langs mijn huis komt. Dank je wel, H!

Kunst- en hulpmiddelen.  We leven in een tijd van computers, tablets, smartphones en wat al niet meer. Soms besteden we er te veel tijd aan, maar waar zouden we zijn zonder die lifeline als je bijvoorbeeld in het ziekenhuis ligt of een epileptische aanval gaat krijgen en iemand moet waarschuwen?
* Ik kon geen verstaanbaar woord uitbrengen, maar ik kon nog vrij begrijpelijk appen en zelf mensen op de hoogte brengen van die douw over de rand van de afgrond 11 dagen geleden - ik ben trouwens nog steeds niet tegen de vlakte geknald maar heb de noodparachute geopend die ergens op mijn rug bleek te zitten en ik heb de paraglidinghelm van mijn oudste dochter geleend, wat goed hè? En deze digitale blog is mijn naslagwerk, samen met Google Keep en de digitale agenda, ik moet echt ALLES noteren.
* Ik ben weer lekker alleen thuis met een bejaardenpolsbandje waar ik alleen maar op de knop hoef te drukken als ik een bewustzijnsdaling voel opkomen zoals zich voordeed op 3 januari. Dan belt de alarmcentrale mijn ex die aan het eind van de straat woont of iemand anders, daar ga ik niet over. En die staat dan in no time mij een shotje spray in mijn neusgaten te geven om me weer bij mijn positieven te krijgen. Nog niet nodig geweest trouwens, want de medicatie doet het goed. Maar alleen wonen zou niet mogelijk zijn geweest zonder dat elektronische hulpmiddel. 
* Appen, Facebook, bloggen, websites bezoeken. Ik kan niet meer zonder. Ik denk ook aan mijn lieve koormaatje P die blind is, alles met braille en uit zijn hoofd doet, de koorrepetities opneemt met zijn iPhone en deze blog laat voorlezen door spraaksoftware, waarschijnlijk op dubbele snelheid. Hoe geweldig is het dat dat kan?

Conclusie: het is nog steeds ongelooflijk wat me overkomt, ik ben niet meer de persoon van twee weken geleden, maar ik ga me laten meenemen en doen wat ik kan, gedragen door jullie allemaal. Waarvoor dank. 

Veel liefs, Marian