Nu al een chemobrain?

OMG! Gisteren schreef ik al ergens in een reactie dat ik me wat hyper voelde, op totaal misplaatst euforisch af. Ik ben toch niet zo'n gek die kickt op ellende en ziekte? De dag ervoor vermoedde ik een hoge bloedsuiker, moest ook vaak plassen, maar ik kwam er telefonisch niet door bij de huisarts (werkelijk het enige minpuntje van deze praktijk) en om dit nu als spoedgeval te melden leek me overdreven, ook al had de huisarts me officieel tot  vippatiënt gebombardeerd. Dus lamazitte.
Ik meende me te herinneren dat dexamethason best wat bijwerkingen kan geven, dus ik ging op zoek naar de bijsluiter. Zie ik het medicijnpaspoort liggen met onmiskenbaar de aanduiding HALF tablet dexamethason. Wat heb ik zaterdagavond voor de nieuwe week in de vakjesdoos gestopt: HELE tabletten. Raadsel opgelost.
Oudste vroeg gisteren nota bene of ik te veel van iets op had - het leek wel of ik op speed zat, ik geef toe dat ik het gevoel herkende uit mijn turbulente jongvolwassen verleden - maar ik zei: nee, natuurlijk niet. De meiden hebben er dus weer een taak bij, checken of mam geen stommiteiten begaat. Voor hen ook wennen, de rollen omgedraaid 😊

Gelukjes van de dag
Nieuwe vaste rubriek in mijn speeltuintje: de gelukjes van de dag. Om maar wat te noemen:

* Maandenlang was ik te krenterig om een abonnement te nemen op de papieren versie van het Eindhovens Dagblad (en ik ben milieufreak dus wil geen oud papier produceren) en nu heb ik mezelf zonder enig schuldgevoel getrakteerd op een jaarabonnement. Heerlijk. Ik lees wat me boeit, snel wat koppen, laat de rest zonder scrupules links liggen, ben de hele dag zoet en geef luidkeels commentaar, want er is toch niemand die het hoort. Als dat geen gelukje is!

* Vorige maand nam ik eindelijk Spotify en kocht een bluetoothspeakertje om met muziek in slaap te kunnen vallen. Wat is dat heerlijk en wat fijn dat ik nu niet hoef na te denken over welke speaker en specificaties en zo. Het ding stáát er al. Als dat geen gelukje is! (Oké, misschien ben ik nog steeds wat euforisch 😊) Gisteren ondanks die dexa-high lekker weggedreven op de klanken van Schuberts Winterreise. Ik vond de Funeral Music die we met het koor instuderen toch een iets te heftige keuze. Gelukkig ben ik hier de baas. 

* Ik deel mijn veel te grote huis met een huurder die op zolder een eigen appartement heeft. Zij gaf me een soort kerstpakketje met onder meer een mooi notitieboek op A5-formaat. Eerst dacht ik nog: hoezo notitieboek, ik heb al Google Keep. Maar nu ben ik dagelijks blij met dat extern geheugen op papier. Ik zou nooit op het idee zijn gekomen er een te kopen. Thanks again, P! 

* Het allergrootste geluk... Wat was dat ook alweer... Het staat in mijn blauwe boekje: dat ik nog moeiteloos kan schrijven terwijl mijn gesproken taal en vooral mijn intern geheugen nog steeds haperen. Ook met Wordfeud lijk ik meer moeite te hebben, maar ach, hoe erg is het dat tegenstanders nu vaker winnen 😊 Ik zou mezelf niet zijn zonder dagelijkse portie geschreven taal. Amputeer dan maar liever een been of zo (no offence, mensen die er een of twee moeten missen). Niet meer met de rode pen door die van anderen, maar mijn eigen schrijfsels. Het onderwerp heeft helaas mij gekozen ipv andersom, maar deze blog en de vele reacties zijn voor mij een dagelijks megagelukje.

* En de laatste van vandaag: mijn ouders zijn al jaren dood en begraven. Zij hoeven dit niet mee te maken en ik zit niet meer met het geven van mantelzorg in deze periode. Dat beschouw ik toch wel als een tweeledige vorm van geluk. Ik weet niet wat erger is, als kind je ouder verliezen of andersom - het zou allebei verboden moeten worden.

Update van de dag
Zojuist mijn collega-postbezorgers gezien tijdens een al veel eerder gepland zogenaamd depotbezoek. Zo'n garagebox waar we onze tassen post afhalen en af en toe, zoals vandaag, onze teamleider op bezoek komt. Een collega had aangeboden me te halen en thuis te brengen, ik zelfstandig op  wielen is een no-go met die medicatie en dat ding in mijn hoofd.
Postbezorgers zijn een vrij aparte beroepsgroep. De gemiddelde leeftijd ligt zo hoog als het loon laag is. En iedereen heeft wel wat; een chronische ziekte, ze zijn mantelzorger of autist, moeten buffelen voor hun dagelijks brood in meer banen of zitten met een combi van deze dingen. Ik ook. We begrijpen elkaar. Geweldige collega's.

Even mijn blauwe boekje checken. Er staat nog wel een interessante invalshoek in, maar die laat ik even staan voor morgen. Dan ga ik voor het eerst sinds mijn ziekenhuisopname naar de hoofdaannemer (longarts-oncoloog) voor een goed gesprek, uitslag weefselkweek, mogelijke opties, antwoorden op vragen. Misschien dat ik dan eindelijk op de grond smak na die dagenlange glijvlucht sinds 3 januari - met noodparachute en valhelm - waardoor ik nu nog redelijk comfortabel zweef. 

Tot morgen, Marian
(edit 28-01-2020: Foto toegevoegd. Links de verplichte ochtendmedicatie, rechts de supplementen en vitamientjes en de Ascal.)