Dagje weg

Het kon niet uitblijven na dat hyperactieve dagje: de terugslag. Je kunt wel  doen alsof je geen kanker hebt en dat is prima natuurlijk, even je ziekte negeren - wat ik als weinig actieve thuiszitter eigenlijk te weinig doe. De volgende dag werd de rekening gepresenteerd.

Niet dat het echt zo beroerd ging, maar na mijn loopje naar de Jumbo was ik al gevloerd. Ik kom zelden in de supermarkt maar zo af en toe is het handig en fijn om zélf boodschappen te doen. Het was gelukkig niet overdreven druk en de meeste mensen doen netjes mee aan het anderhalvemeterdansje: wachten op elkaar, een ander gangpad nemen, slalommen. Bij de kassa's hangen uiteraard kuchschermen. Ik vraag de kassajongen of er soms klanten van tweeënhalve meter komen bij deze winkel:  het scherm hangt van hem uit gezien op de goede hoogte omdat hij op een verhoginkje staat, maar ik ben niet zo groot en praat er praktisch onderdoor. Vreemde zaak.

Uitrusten dus en ik voer stap 2 uit van mijn borduurwerk: de kleuren noteren op het kaartje waar de draadjes garen aan hangen en het zigzaggen van de stof. Ik repareer ook meteen een broek van Jongste nu de naaimachine er toch staat. En daar blijft het bij vandaag, qua activiteit. Ik heb geen puf. Jongste komt thuis en ik kan het nog net opbrengen om groente te snijden voor het avondeten. Na het eten vertrekt ze naar scouting en om negen uur lig ik in bed, om vervolgens de klok bijna rond te slapen. Dat zal me leren mijn energie te doseren! Of niet, natuurlijk.

Vandaag ga ik met Oudste mee naar een dorpje in Friesland waar een bedrijf zit dat onder meer bussen ombouwt naar campers. Lekker even Eindhoven uit! Haar pas aangeschafte bus is deze week voorzien van een hefdak en ze regelen ook de RDW-keuring. Ze heeft een huurautootje meegekregen en vandaag ruilt ze dat weer om voor Big Motherfucker - roepnaam BMF - een Mercedes Sprinter, formaat PostNL pakketbus. Ze gaat er zeker weten heel veel plezier van hebben! Wat is er nu mooier dan even te kijken waar de wind goed is om te paragliden, je schermen in de bus te mikken en het goede weer tegemoet te rijden, of dat nu België, Oostenrijk of de Zeeuwse kust is. Altijd je huisje bij je met alles erop en eraan en erin. Heerlijk. Ze heeft me zelfs uitgenodigd voor een weekendje weg met haar en Jongste. Zij slapen dan in het tentje en ik mag in het bed. Al gaan we maar één nachtje. Ik heb al ja gezegd, maar ik moet nog zien of zij eind oktober lekker kunnen slapen in een tentje :) 

Wordfeud gaat lekker. Ik heb tien simultane potjes lopen en de laatste zeven of acht potjes heb ik allemaal gewonnen, terwijl er toch echt een paar sterke tegenstanders bij zitten.  Dan moet het met dat chemobrein toch wel meevallen. Helaas ga ik een van de lopende spellen zeker verliezen, maar zoals we bij de Autimams altijd zeggen: jknah, Je Kan Niet Alles Hebben. Voor de rest voel ik me prima, al vind ik de druk achter mijn borstbeen wel vervelend worden. Volgens mij heb ik last van klierende klieren. Misschien verzetten ze zich met hun laatste krachten tegen de chemo en gooien ze daarna de handdoek in de ring. Dat zou mooi zijn! Ik heb nog een kleine week voor de boeg en dan komt ronde 2.