Wachtgebied

Het is al even geleden. Het gaat zo wel, beetje goeie dagen en een beetje slechte dagen. Ik heb een verzamelwoede nu, ik verzamel ontstekingen en klachtjes hier en daar. Om de haverklap zoek ik even een nieuwe hobby omdat sporten nu gewoon even niet gaat. Slapen blijft natuurlijk de grootste hobby, niet nadenken of voelen ook. Want hoe verder als dit voorbij is, is een gebied onbekend. Dus ben je voornamelijk aan het wachten.

Waar de meeste het ervaren als een rollercoaster, zie ik dit proces als niets anders als een groot wachtgebied. Aan het begin komt er heel veel informatie op je af, dit neemt geleidelijk af tot mondjesmaat hier en daar wat info. En waar je dan in het begin voornamelijk aan het wachten bent op elke uitslag van scan en onderzoek, verandert dit in wachten op de volgende behandeling.

Dit wordt dan een dagelijks dingetje. Heb er al aardig wat achter de rug. 6 x chemo vrij fluitend doorheen gegaan. En na een heerlijk december maandje met een paar weekjes rust, was het wachten op de bestralingen. 17 hiervan gehad, nog 8 te gaan. Niet te spreken over de hyperthermie. Waar ik verwachtte net als de chemo en bestralingen dat deze ook mee zou vallen, stootte ik toch even m’n neus. Een mensonterende behandeling vind ik het. Als je dan ook een aantal keer toch verbrand, maakt dat het niet makkelijker. Maar het is voor een goed doel, al 4 gehad, volgende week de laatste. Ik hang de vlaggen nu al uit.

En dan wacht ik weer tot de 17e. Op de volgende, de genadeklap voor de tumoren, de brachytherapie. De eerste in een reeks van 3, waarvan de laatste 2 in 1 dag vallen.
Naar de ervaringen die ik heb gelezen een pittige, maar het is te doen deze behandeling. En het moet een flinke aanslag zijn voor die rotcellen. The big bang. Ik wacht en kijk het wel aan als het moment daar is en probeer me niet druk te maken.

Ik probeer me ook niet druk te maken om de periode daarna. Ik weet niet waar we staan namelijk. De primaire tumor, die was flink afgenomen, 75 % na de chemo’s. Waar ik verwachtte dat de lymfe hetzelfde hadden gereageerd, eigenlijk vanuit was gegaan toen de arts zei dat alles afgenomen was. Was dit dus niet zo. De lymfe die waren maar minimaal afgenomen, waarbij de grootste van 2 cm maar 0,3 mm kleiner was geworden. Tussentijdse check is er tot nu toe niet geweest. Die komt wel met de brachy, dan zien ze wat meer.
Ook om die minimale afname probeer ik me niet druk te maken. Ze hadden namelijk al gezegd dat de chemo’s maar een weekmaker waren. Het echte werk zou door de bestralingen moeten gebeuren. En naar wat ik begrijp, werken deze wel 3 maanden na de laatste door.

Daar wachten we dan wel weer op. Niet kijken naar de tussentijdse bij de brachy, want die zegt dan toch eigenlijk niks. Maar wachten tot 3 maanden erna, in mei waarschijnlijk, rond mijn verjaardag. Of dit wachtproces, deze vechtmodus enig effect heeft gehad. Of ik hierna weer mag wachten op de volgende 3 maanden check de komende 5 jaar of dat ik even crue gezegd, mag gaan wachten op het einde.

Alhoewel, ik heb mijn blik niet op het einde of deze nou op korte of lange termijn is, begrijp me niet verkeerd. Ik wil best wachten in het leven op het volgende doel, de volgende onderneming, de volgende stap, de volgende gebeurtenis. Ik wacht deze alleen niet af achter de geraniums zogezegd.
Op momenten dat het kan genieten we thuis met en bij familie en als het weer wat veiliger is buiten samen. Op momenten dat het niet kan, het zij zo, geniet ik gewoon even van mijn rust.

En stiekem, heel stiekem wacht ik gewoon om weer even op vakantie te kunnen gaan, te sporten of weer te kunnen werken. Want wachten, ja dat kan ook “gewoon” saai zijn.