Toekomst muziek
Vandaag was weer eens zo’n dag dat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Waar het de laatste paar weken eigenlijk wel kabbelt en zijn gangetje gaat, had ik vandaag een huisbezoek van de arbeidsdeskundige. Aangezien ik nu 13 maanden in de ziektewet sta wordt er gekeken naar mijn mogelijkheden tot volledige reïntegratie in mijn werk als verpleegkundige in de wijk. Ik heb tot 25 november 2021 de tijd om terug te keren maar in de tussentijd wordt er ook een zgn ‘tweede spoor’ ingezet voor het geval het niet lukt.
De dame in kwestie, Mandy, was gespecialiseerd in rake, moeilijke vragen stellen. Ze was niet geïnformeerd over de reden van mijn ziekteverlof dus toen ik mijn verhaal vertelde was ze even stil. Ik had gisteren een tijdlijn gemaakt mbv mijn medische dossier dit omdat ik het niet meer goed op een rijtje had staan hoe het allemaal is gegaan. Ik was toen ik het las ook even stil, was dat ‘mijn jaar’? Omgevlogen in een oogwenk maar zó heftig, zó intens.
Mandy vroeg naar mijn lichamelijke beperkingen. Tinnitus, zeer beperkte energie, dodelijk vermoeid zijn, weinig kracht in mijn vingers, geen gevoel meer in mijn voorvoet links en geen gevoel meer in mijn tenen rechts, daarbij snel overprikkeld, moeilijk kunnen concentreren en moeilijk kunnen multitasken. Maar verder gaat het best goed! De volgende vraag: hoe gaat het psychisch? Eigenlijk best oke, zolang ik mijn energie een beetje kan verdelen over de dag, ik vind het fijn om weer met mijn werk bezig te zijn, iets betekenen voor een ander, gewoon weer Yvonne zijn. Ik kan het ziek zijn parkeren en ben er eigenlijk niet zoveel mee bezig.
‘Of ik al naar de toekomst kan kijken?’ Poeh…. dat is andere koek. Een moeilijke en confronterende vraag vind ik dat. Hij emotioneert me. Nee, ik durf nog niet naar de toekomst te kijken. Ik leef bij de dag en kijk hooguit naar de volgende week. Als ik iets heb geleerd van afgelopen jaar dan is het dat in mijn geval niets zeker is. Ik ging van door de arts uitgesproken ‘ik denk dat het allemaal wel meevalt’ naar ‘we weten het niet meer, dit is te zeldzaam’ en alles daar tussenin. Ik durf nu heel voorzichtig te hopen dat het misschien wel goed komt na de laatste operatie. Maar de toekomst daar is nu nog even geen plek voor daarvoor is teveel gebeurd. Ik ben net uit de vechtmodus, uit de overlevingsstand. Ik kom nu net een beetje tot rust. Dus toekomst? Geen idee.
De bedrijfsarts is van mening dat ik eind december, dat is volgende week 10 uur kan werken. De grapjas! Ik werk nu ongeveer 2x 1,5 à 2 uur en dat is voor het moment de max. Gelukkig is Mandy van mening dat dit waanzin is, zij geeft aan dat ik maximaal een keer per twee weken een half uur ophoog zodat er een stijgende lijn in blijft ipv dat ik weer een stap terug zou moeten. Mandy kijkt me doordringend aan en zegt dan heel voorzichtig “ik denk dan het voor jou niet meer haalbaar gaat zijn om 24 uur in je werk terug te komen, ik denk dat het goed is als je eens na gaat denken of er een andere carrière voor je is weggelegd”. WTF???!! Ik ben al 30 jaar verpleegkundige, mijn opleiding in het SJG meegeteld. Ik weet niks anders, ik doe niet anders! De tranen zitten hoog en Mandy voelt dat emoties nu de overhand gaan krijgen. Zij zal met de bedrijfsarts (die ik nog nooit gezien heb alleen telefonisch gesproken) gaan overleggen en dan begin januari weer contact opnemen.
Ik ben het zooooooo zat…… alweer een strijd en ik ben het strijden zoooooó moe. Heb ik niet genoeg op mijn bordje gehad, moet dit nu ook nog? Mandy kan er ook niets aan doen, mijn werkgever niet en mijn collega’s al heel zeker niet, die laatsten doen er alles aan om het reïntegreren tot een succes te maken. Nu alleen mijn lijf nog. Ik hoop dat het komende jaar minder snel gaat, dat er genoeg tijd is om weer volledig zuster Clivia te worden.