Onrust
Daar gaan we weer, de ziekenhuis ‘trélél’ is weer aangebroken. Het half jaar ‘onbezorgd’ verder leven is alweer voorbij. Voor mij en voor ons was het een prachtig halfjaar . We hebben samen zulke mooie en fijne dingen gedaan, als stel, gezin maar ook met onze beste vrienden. Voor mijn gevoel heb ik grenzen verlegd, ik heb het leven in al zijn mooiheid omarmd en er ten volle van genoten. Hoe mooi is dat?!
Maar nu komt de werkelijkheid weer om de hoek kijken, moet ik weer met de neus op de feiten gedrukt worden. Ik merk dat mijn energie op is, ik ben doodmoe en mijn lijf heeft de ene blessure na de andere. Is het teveel wat ik allemaal heb gedaan? Is het de stress voor de komende uitslagen? Ik weet het niet. Vandaag moet ik mijn porth-a-cath aan laten prikken en wordt er bloed afgenomen, de lijn blijft zitten zodat ze morgenochtend meteen de radioactiviteit en het diureticum toe kunnen dienen. We gaan geen twee keer prikken, nope, twee vliegen in een klap, geen extra gedoe meer aan mijn lijf als het niet hoeft. Morgenochtend om 9.30uur staat de PETscan op het programma in Eindhoven, Vief gaat met me mee en dat is fijn.
Ik merk dat mijn emoties weer alle kanten opgaan. Ik ben verdrietig dat dit weer moet, dat we als gezin hier weer doorheen moeten niet wetende wat deze scan weer gaat veroorzaken. Nog steeds wil ik mijn geliefden het liefst behoeden voor deze shit. Ik merk dat het ook aan Johan vreet. De angst om weer in de rollercoaster terecht te komen is groot, ik wil gewoon door met mijn leven dat behoorlijk aangepast toch heel erg fijn en waardevol is. Soms ben ik boos op mijn lijf dat zo moeilijk moet doen, boos op deze hele situatie dat niets meer hetzelfde is. Boos waarom ik deze gevoelens niet wat makkelijker van me af kan laten glijden, maar hoe ik ook mijn best doe het lukt niet. De uitspraken”het komt wel goed” en “het zal wel meevallen” doen nu extra pijn. Zoals Ken en ik in de podcast bespraken, wij zijn realistisch, we hopen op een wonder en dat we de uitzondering op de regel zijn maar we blijven ook met twee voetjes op de grond. Dan kan het alleen maar meevallen……
Eerst maar eens naar de kapper, me even lekker laten verwennen met een nieuwe coupe. Even op de koffie bij pap en mam, daarna mijn rust pakken, toegeven aan mijn lusteloosheid en gebrek aan energie en dan proberen me niet schuldig te voelen dat ik ‘niks’ doe. Dat laatste gaat me steeds beter af. Het liefst wil ik slapen en wakker worden na de uitslag maar ‘liever koekjes’ worden niet gebakken. Ik ben een dappere meid en ga alles met open ogen tegemoet. Het kan niet anders. Maar tot ik weet waar ik aan toe ben voel ik me nog even onrustig, angstig, verdrietig, soms onredelijk en boos.
En dat mag.