Ik worstel en kom boven

Inmiddels ben ik halverwege het revalidatie traject en heeft er een tussenevaluatie plaats gehad. Ik kan niet zeggen dat ik blij werd van de uitkomst. Het komt erop neer dat er te weinig vooruitgang zit in het proces, mijn accu wordt ondanks al het trainen niet groter en dus ook niet voller. Hij blijft op het niveau van het beginpunt. 

Ik ging dit traject in met het idee “we gaan er keihard tegenaan en dan komt alles weer helemaal goed”. Misschien ietsje minder dan voorheen maar wel weer ongeveer op mijn oude niveau. Nee dus. Ik was daarbij vergeten dat ik in 2016 gerevalideerd heb vanwege een rugprobleem en destijds ook al wat ingeleverd heb qua beweeglijkheid en energie. Nu komen daar de beschadigingen aan mijn zenuwuiteinden nog bij en dan is het én-én, plus-plus. Daarnaast is mijn accu gekrompen en is niet groter geworden ondanks mijn inzet want ik kan naar eer en geweten zeggen dat ik mijn stinkende best doe. Ik doe té hard mijn best waardoor er dan geen energie meer over blijft voor de rest van de dag. De bedoeling is trainen en dan genoeg energie overhouden om je dagelijkse leven te leven. En dat is nu niet het geval.

Bron: Pinterest

Dit was afgelopen vrijdag dan ook een tegenvaller om te horen. Alweer iets om te accepteren, alweer met de neus op de feiten gedrukt worden. Mijn insteek is anders, ik rijd met 130 over de A2 en het revalidatie team rijdt met 80 over de B weg. Op de een of andere manier is de mindset om meer te doseren en minder te doen zodat ik meer energie overhoud om de dingen te doen die ik leuk vind een lastige. Ik ga altijd uit van moeten en niet van willen. De komende tijd komt de nadruk dan ook te liggen op accepteren dat dingen niet meer worden als voorheen, doseren van mijn energie, minder uit te gaan van aannames en te leven in het hier en nu. Verwacht wordt dat ik dan wat meer rust in mijn hoofd krijg en er minder ‘energielekken’ zullen zijn. Het heeft weer even een paar dagen gekost om de knop weer om te zetten, maar we gaan er weer voor. Ondertussen merk ik wel dat ik steeds beter mijn grenzen leer kennen en kan ik ook rust momenten inbouwen zonder me schuldig te voelen. Ik weet steeds beter te genieten van het moment en momenten te pakken. Dus gaan we deze week weer met onze Tilly naar zee. Tja jongens, het is wat het is, pluk de dag tik een eitje.

Tot laterrrrrrr. 

https://open.spotify.com/track/2oZGpVkUrvh7uDOgXwBliN?si=h-9HohG4T1q1ZY…