Exit

Woensdag 17 november 2021

Vorige week maandag ging de telefoon “goedemiddag, u spreekt met huppeldepup, de medisch secretaresse van dr. Br. keuringsarts van het UWV. Dr. Br. vroeg mij u te bellen om te vragen hoe het met u gaat”. ??? Tja, hoe gaat het met me? Naar omstandigheden goed denk ik. “Ik wil u laten weten dat uw aanvraag betreffende de WIA aanvraag door ons is ontvangen en dr. Br. heeft besloten u op grond van uw medisch dossier volledig af te keuren”. -Stilte-. U bedoelt dat ik niet voor een gesprek hoef te komen en dat ik dan volgend jaar voor een herkeuring moet komen? “Ehhhh….. nee mevrouw, u wordt volledig afgekeurd voor het leven en krijgt een zogenaamde IVA uitkering, maar mocht u behoefte hebben aan uw verhaal persoonlijk aan dr. Br. te vertellen dan maak ik graag een afspraak voor u”. -Slik, stilte-. Ik vraag of het iets toevoegt, wat voor nut het zal hebben? Het antwoord: “niets”.

Dat is het dan, met een telefoontje ben je klaar, afgekeurd, niet meer geschikt om je werk te doen. Natuurlijk wist ik dat dit eraan zat te komen en ik wist ook wel dat ik volledig afgekeurd zou worden en toch valt het rauw op mijn dak. Alweer afscheid nemen van iets wat belangrijk voor me is/was. Ik werk nu bijna twee jaar niet meer maar het lijkt als de dag van gisteren dat ik het nog geprobeerd heb, dat ik ging revalideren met als doel terugkeer in mijn baan bij Buurtzorg. 

Ik voel me er verdrietig onder, weet niet goed wat ik nu moet gaan doen. Gaan genieten van mijn tijd en dat is fijn maar ik heb niet zoveel meer te vertellen ‘s avonds aan tafel. Afscheid van mijn cluppie waar ik me zo op mijn plek voelde doet pijn. Mettertijd zal het ook wel rust gaan geven dat ik niet meer ‘moet’. En ik zal mijn weg gaan vinden in de ‘reservetijd’. Mijn werkkleding ligt gewassen klaar, de apparatuur die ingeleverd moet worden in de tas. Weer is een hoofdstuk afgesloten. Auw……