2021
Het jaar is weer bijna voorbij en ondanks al het Corona geneuzel is het omgevlogen. Een moment om terug te blikken, een moment van introspectie. Zo zit ik in elkaar, ik analyseer graag, wil weten of ik iets geleerd heb en hoe ik het eventueel anders kan doen als ik niet tevreden ben of dingen fout heb aangepakt. Een mens is op deze aarde om (levenslessen) te leren.
Hoe was mijn jaar? Ondanks alle tegenslagen eigenlijk best wel goed. Een beetje op en een beetje af. Maar eigenlijk ben ik best tevreden. Ja, er is me weer veel shit overkomen, zo kreeg ik te horen dat ik niet meer beter zou worden omdat ik opnieuw uitzaaiingen had, ik vanaf die tijd alleen nog maar palliatief behandeld zou worden. Daarna alle behandelingen waar vooral de chemo zo erg tegenviel en waar ik dagelijks de fysieke beperkingen van ondervind. Ik verloor mijn baan en krijg nu een IVA uitkering die je alleen krijgt als het zicht op verbetering in je fysieke gesteldheid nul is. Ik schreef alvast mijn afscheidsrede en noteerde welke muziek er tijdens mijn crematie gedraaid moet worden, gewoon voor de zekerheid en omdat door dit te doen het een soort rust gaf. Dit waren de harde lessen van het leven, de lessen die je laten zien dat het leven niet maakbaar is, dat dingen je overkomen.
Toch tel ik vooral mijn zegeningen, wil ik terugkijken op wat wel fijn was want als kanker me iets heeft laten zien is dat het leven en de wereld vooral prachtig is. Je hebt de dalen nodig om de hoogten te zien en deze meer te waarderen. Het wil niet zeggen dat ik dagelijks als een soort Nathan Rutjes mijn bed uitkom en er waren behoorlijk wat dagen dat ik niet goed in mijn vel zat, er paniek was hoe het verder zou gaan, maar als die momenten weer voorbij gingen was het besef dat wat ik wel had des te mooier.
Keer op keer werd ik door de artsen met mijn neus op de feiten gedrukt, werd me weer verteld als ik een moment van optimisme had dat de toekomst er toch echt niet zo goed uitziet. Ik ben geen rasoptimist maar ik weiger voor nu te geloven dat het einde der tijden naderbij komt. Ik wil gewoon nog niet naar de eeuwige jachtvelden. Ik weiger het gewoon PUNT. Het heeft niets te maken met naïviteit want ik ben allesbehalve naïef in dezen. Maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat het (binnenkort) eventueel ophoudt. Waar ik eerst nog geeneens meer aan de toekomst durfde te denken maak ik nu toch weer enige plannen, zo wil ik dat onze Noorwegen reis in juni echt doorgaat, dat MOET gewoon, ik wil graag naar Bospop in juli (Beth Hart komt namelijk). Mijn lichaam dwingt me bij de dag te leven want het is gewoon zo dat het de ene dag best goed gaat en de volgende ben ik zo kapot moe en heb ik zoveel pijn in mijn voeten dat ik het liefst niks zou willen doen. Maar op de een of andere manier kan en wil ik er niet aan toegeven. Dat is nog een leermomentje, accepteren dat het zo is. Mijn wereld is heel zeker een stuk kleiner geworden en ik mis de sociale contacten die werk biedt maar er is ook zoveel anders voor in de plaats gekomen, vriendschappen hebben zich verdiept er zijn nieuwe mensen op mijn pad gekomen en ik kan thuis tevreden zijn met mezelf , ik verveel me eigenlijk nooit. De dagen hebben een soort stramien. Verder leef ik bij de dag, zie ik het wel, wat de toekomst brengt weet niemand. 10 februari staat er weer een PETscan gepland voor waarna ik 17 februari van de oncoloog te horen krijg hoe de vlag erbij hangt, of de bestralingen hun werk hebben gedaan. Als ik aan dat moment denk krijg ik het even Spaans benauwd maar ik druk het heel gauw weg. We leven nu en niet over anderhalve maand.
Ik steek nog maar een paar kaarsjes aan en geniet van het licht en de warmte die dit brengt, de kerstboom staat nog waar ik deze anders meteen na kerst afgetuigd zou hebben. Ik zoek de gezelligheid van thuis, de plek waar ik me veilig en goed voel, alleen of met mijn gezin. Ik kijk nu weer anders aan tegen dingen waar ik me eerder nog erg druk om kon maken, dingen zoals hoe mensen je benaderen, wat mensen (goedbedoeld) zeggen of wat ze niet zeggen. Ik bots minder met dit soort dingen omdat ik nu weet dat die dingen er niet toe doen, iedereen is op deze wereld met zijn/haar eigen persoonlijkheid en doel. Leven en laten leven is een groot goed.
Daarom lieve mensen, een goede roetsj en maak er een mooi 2022 van, geniet van de lichtpuntjes die het leven biedt. Dikke kus, Von -X-