Chemo sucks!
Woensdag 15 april 2020
De tweede kuur zit er intraveneus in, met mijn orale chemo ben ik ook weer bijna halverwege maar mijn god wat valt het me tegen…… Had ik van de vorige kuur vooral veel last van de psychische en emotionele ‘problemen’ rondom alle gebeurtenissen en het hebben van kanker, deze keer zijn het vooral de fysieke problemen die me nekken. Ik heb totaal geen energie meer, he-le-maal weg, als ik me inspan ben ik net een vis op het droge happend naar adem. Alles is teveel, alles kost energie. Ik merk dat ik heel veel moeite heb met het eraan toegeven, het accepteren dat dit voor nu is wat het is, dat ik weet waarvoor ik het allemaal doe. Het voelt eenzaam en dan doel ik niet op het krijgen van steun uit alle mogelijke manieren want dat is er (gelukkig) in overvloed maar het gaat om de eenzaamheid om hier fysiek doorheen te gaan. Niemand kan dit stuk van je overnemen, niemand weet hoe het echt voelt behalve jijzelf. Ook maak ik me zorgen over dat een paar van de bijwerkingen van de cytostatica niet meer overgaan zoals bijvoorbeeld mijn gehoor, ik heb een tinnitus die echt heel erg hinderlijk en overheersend is (piepend geluid in oren) en hij neemt alleen maar toe. Zal ik mijn oude energie niveau weer ooit terug krijgen? Voor iemand die niet weet hoe het voelt zal een eerste reactie zijn “wat doet het ertoe? Als je maar weer beter wordt”. En dat is natuurlijk ook zo maar ik ervaar nu dat het krijgen van chemo een enorme aanslag is op je lichaam. Het zal consequenties hebben voor de toekomst en zorgt voor onzekerheid.
Het besef dat mijn leven niet meer hetzelfde is als voor de diagnose komt ook vaker boven drijven in mij grijze massa. Ik besef dat ook dit een proces zal zijn, een proces om kanker een plaats te gaan geven in mijn dagelijkse leven. Maar dit is iets voor als alles achter de rug is. Nu is het nog fase: overleven. Chemokuren en hopen dat ze aanslaan en dan nog een operatie om de positieve lymfeklieren te verwijderen. 11 Mei staat de nieuwe PETscan gepland om te bekijken wat de kuren hebben gedaan. Dan zit het chemo traject er iig gelukkig op. Geloof me, ik kijk uit naar 15 mei, de dag van de laatste chemo tablet!
Gelukkig kan ik nu toegeven aan de moeheid, Johan is thuis en in huis gaat alles door. Alles wordt me uit handen genomen en dat geeft ook rust. Ook de meiden helpen waar ze kunnen. Daar ben ik ook enorm dankbaar voor. Dankbaar dat we het in ons gezin samen doen en er zijn voor elkaar.