Accepteren
Vanaf het moment dat je hoort dat je ziek bent bestaat het leven uit accepteren. Alles verandert, je hele perceptie van zijn is niet meer hetzelfde. Ik ben nog steeds Yvonne maar heb kanker en dat heeft me wel veranderd. Ik heb moeten leren incasseren en leren accepteren. Met dat laatste ben ik nog druk doende, dat gaat bij mij niet vanzelf. Ik heb gemerkt dat ik best wel veel kan loslaten en accepteren maar niet alles……
Wachten op onderzoeken, uitslagen, operaties, afspraken daar ben ik intussen goed in, ik accepteer het en weet dat veel niet anders kan. Het gaat zoals het gaat en de raderen werken vaak traag, zeker als je tijd een stukje beperkter is geworden. De tijd zit me wel eens op de hielen, dan word ik ongeduldig, maar uiteindelijk aanvaard ik het zoals het komt.
Accepteren dat ik ziek ben geworden is een dubbel verhaal. Nog steeds heb ik zoiets van “waarom ik niet en een ander wel”? Het kan iedereen overkomen en natuurlijk vraag ik me wel eens af wat de oorzaak zou kunnen zijn, vraag ik me af of het mijn eigen schuld is, wat heb ik fout gedaan? Volgens de oncoloog is dit echt domme pech en had ik het niet kunnen voorkomen. Ik wil hier echter niet te lang bij stilstaan want het brengt me niets, het is gebeurd en ik zal er mee moeten dealen, eigen schuld of niet.
Het schuldgevoel naar mijn gezin is wel een dingetje. Ik kan me met vlagen enorm schuldig voelen naar Johan en de meiden. Het kan me echt aanvliegen dat mijn ziek zijn ook hun leven op zijn kop heeft gezet, ook voor hen is alles veranderd, ook hun zorgeloosheid is weg. Volgens mijn begeleidster van Stichting OOK zal dit mettertijd een plaats krijgen en zal dit gevoel slijten…… eerst zien, dan geloven……
Wat ik maar moeilijk kan accepteren is mijn energie niveau. Kon ik voor de chemo bergen verzetten nu heb ik nog iets van 40% over. Als je gewend bent om altijd alles zelf aan te pakken en overal controle op te hebben dan is dit een vieze tegenvaller. We zijn nu vier maanden na de kuren en mijn energie niveau komt maar niet meer op peil. Ik moet voortaan alles plannen en zorgen dat ik mijn energie goed verdeel over de dag. Zo heb ik vandaag boodschappen gedaan en ben ik naar het bos geweest met Fredje, dan is de pijp na driekwart van de wandeling zó leeg dat ik letterlijk zwalk op mijn benen. Al hoe streng ik ben voor mezelf en hoe ik mezelf ook push om het toch te doen het gaat niet. Mijn spieren houden er gewoon mee op. Kies ik voor wandelen met Setter-vrienden dan weet ik dat ik de rest van de dag niets meer kan doen of als ik een paar huishoudelijke klussen aanpak dat kan ik geen lange wandeling meer maken met de hond. Kan ik dit accepteren voor de rest van mijn leven?? Ik vrees dat ik wel zal moeten maar niet graag en ook nog niet nu! Ik blijf proberen mijn grenzen te verleggen en door te zetten. Doe oefeningen om mijn spieren sterk en soepel te houden, ook om niet nog meer kilo’s aan te komen want ook die komen er vanzelf bij ondanks mijn gezonde voeding. Iets waar ik ook zo van baal.
Kortom het gaat niet zonder slag of stoot. We zijn nu zo’n kleine tien maanden verder en ik ben er nog lang niet. Nu staat de operatie gepland voor 12 oktober, weg met die uitzaaiingen! Spannend is nu dat de Corona besmettingen weer toenemen en de reguliere zorg afgeschaald dreigt te worden. Komt mijn operatie dan in het gedrang of heb ik geluk dat het ernstiggenoeg is om niet te hoeven wachten. Ik voel heel goed dat ik geen tijd meer heb om langer te wachten, die krengen moeten er zo snel mogelijk uit wil ik nog wat levens jaartjes erbij krijgen. Accepteren, ik ben er geloof ik toch niet zo heel goed in…….