We noemen haar Phoebe.

Het werd wel weer tijd voor een stukje bewustwording op papier. Ik weet niet of het nou goed gaat, of juist niet zo. Ik denk dat het oké is om dat dan maar even niet te kunnen beantwoorden vandaag. Ik had hoe dan ook zin om even wat te schrijven. 

Lieve mensen,

Gisteren sleepte ik mezelf naar het bos (verleden tijd, sliep? ;)). Ik liep nauwelijks harder dan de duif die naast me in de bladeren aan het tokken was. Slappe benen, intens moe, mentaal een beetje stuk. 

Zondag 28 juli: prik vier van MTX-kuur 3. Het wordt al een soort normaal.

M'n tenen krullen zich om het dekbed heen, ik heb even een steek van pijn in m'n baarmoeder die zich waarschijnlijk ontzettend tekortgedaan voelt in alle opzichten - of ze überhaupt ooit nog zin heeft om een kind te groeien valt nog te bezien.

Zoals elk verhaal start ook het mijne op een bepaald kruispunt. December 2018: we zijn even wat blut maar met een goede reden: we zijn zojuist getrouwd op 14 december en we hebben een ge-wel-dig feest achter de rug. We zijn al heel rijk op een heel ander gebied (because does money really matter?