Knipoog en kaarten

M'n tenen krullen zich om het dekbed heen, ik heb even een steek van pijn in m'n baarmoeder die zich waarschijnlijk ontzettend tekortgedaan voelt in alle opzichten - of ze überhaupt ooit nog zin heeft om een kind te groeien valt nog te bezien. M'n lijf heeft het zwaar gehad de afgelopen twee weken (en ik ook). Van bloedverlies met stevige wee-achtige krampen tot de blaren in mijn mond die m'n lippen dik maken - en dat zonder enige chirurgische ingreep. Droge en rode ogen zijn die veel dieper in de kassen liggen dan normaal: ik voel me echt een patiënt. Ik heb ook enorme eetlust, afgewisseld door een hardnekkige misselijkheid die in ene de kop op komt steken en een hoofd dat alle kanten op duizelt. Dat er hard gewerkt is merken we gelukkig ook aan de stand van  het zwangerschapshormoon:

Tijdens MTX-kuur 1: 861 (Alrijne) / 29,3 (Nijmegen)
In rustweek: 319 (Alrijne) / 13 (Nijmegen)
Tijdens MTX-kuur 2: 63 (Alrijne) 

Het gaat geweldig hard omlaag, en wat ben ik daar dankbaar voor! De kuur slaat goed aan. Morgen is de vierde prik van de tweede kuur, en daarna rustweek. En als we eenmaal de nul aantikken is het nog één of twee zekerheidskuren. 

Verder gaat het mentaal niet heel fantastisch. Met ups en downs maar ik ben vooral steeds moeier, waardoor het lastig is om te relativeren soms. Het is tranen met tuiten op tal van momenten.

-Voorbeeld 1:Van de week belde het ziekenhuis. De medisch psycholoog waar ik een afspraak had staan kon door familie omstandigheden even niet op werk zijn. Buitengewoon vreselijk vond ik dat en ik barstte in tranen uit. "Gaat het wel?" vroeg de dame aan de telefoon. Nee, niet echt. Met alle respect en begrip natuurlijk dat de afspraak geannuleerd wordt, maar mentale ondersteuning is nu echt héél hard aan de orde. Hoe dan ook, ik sta bovenaan het afsprakenlijstje.

-Voorbeeld 2: lieve kaartjes die zomaar door de bus vallen, puzzelboeken en wat te lezen, een prachtige bos bloemen en zelfs een doos met een cadeautje en gedicht voor elke dag van de week, wat zijn jullie geweldig lief. En wat is het fijn dat Ivy steeds terecht kan bij opa's en oma's of zussen en schoonzussen als we naar Leiderdorp moeten voor een prik, of als het even niet gaat. Daar heb ik ook al een emmer tranen om vergoten.

-Voorbeeld 3: Gisteren liepen we het ziekenhuis in. We maken er een geintje van inmiddels: elke keer staat er een zwanger buikje bij de parkeerautomaat of loopt er eentje mee door de draaideur. Gisteren liep er een papa trots voorop met de maxi-cosi aan zijn arm. Daarachter een kersverse mama die naar huis mocht, top werk geleverd had, en door oma in de rolstoel richting de draaideur werd gerold. Ik moest glimlachen om het frummeltje in de maxi-cosi. De mama ving mijn blik en knipoogde. En boven, op de oncologie afdeling, moest ik in ene hard huilen. Want daar was het mee begonnen, met de wens voor een broertje of zusje voor Ivy. 

Ik merk dat er ruimte komt voor verdriet en  ruimte voor de goede afloop. En komende week komt er überhaupt meer ruimte in huis, want we krijgen een nieuwe dakkapel woensdag. Dus tot die tijd: rustig, rustig, rustig. Dankjulliewel voor alle steun.

Keep you posted.