Ontrafelen

Het werd wel weer tijd voor een stukje bewustwording op papier. Ik weet niet of het nou goed gaat, of juist niet zo. Ik denk dat het oké is om dat dan maar even niet te kunnen beantwoorden vandaag. Ik had hoe dan ook zin om even wat te schrijven. 

De afgelopen tijd komt het "normale leven" steeds meer op gang. En toch voel het alsof ik achterblijf nog. Het is 3,5 maand geleden sinds de laatste MTX-kuur, ik ben officieel helemaal genezen. Ik ben los van de chemo, los van de ziekenhuisbezoeken, los van de bloedcontroles. Maar ik merk dat ik nog niet helemaal los kom van wat er gebeurd is met mij. Het is een ontrafelproces, denk ik.

Ik ben veel aan het draaikonten / twijfelen op momenten dat ik op de rem moet trappen, dan is het vaak te veel alweer. Maar gevoelsmatig ben ik genezen, dus "zou je dan weer mee moeten kunnen draaien," toch is niks minder waar.

Ik voel me verdrietig, soms, zomaar, en kan dan echt flink huilen. Grapjes kan ik niet zo goed hebben soms. Pijntjes in m'n baarmoeder worden direct beantwoord van mijn kant met een zwangerschapstest... die dan negatief uitslaat, wat dan weer positief is. (Klinkt raar besef ik me, maar dat betekent gewoon dat er inderdaad geen sprake is van actieve mola-cellen, want er is geen hoog HCG meetbaar.)

Fysiek gaat het wel écht beter. M'n benen hebben weer wat kracht. Ik heb zondag zelfs een stukje hardgelopen (met als gevolg dat ik verder niks meer waard was de rest van de dag, maar dat is oké). Ik heb ook weer zin in dingen. Dat had ik een tijdje niet. 

Morgen zijn we een jaar getrouwd. En wat een jaar is het geweest. Ik hoop echt het boek van 2019 dicht te doen, stevig, en op geen herhaling van dit proces. Ik heb een ietwat grotere kans op herhaling van de trofoblast bij een eventuele volgende zwangerschap. De kans dat het "gewoon goed gaat" is vele malen groter. Gek genoeg zal het nooit meer "gewoon" zijn dat het goed gaat. 
Eerst maar even de tijd laten verstrijken en dan nadenken wat we willen, weer wat moed verzamelen, opknappen, genieten van het gezond zijn. Want ik geniet wel van het feit dat ik nu m'n jas ga pakken en naar buiten ga. Dat ik weer normaal kan lopen. Gaandeweg zal dat wel weer helemaal normaal worden denk ik. Maar vergeten dat het moeilijk is geweest en af en toe is zal ik zeker niet.

Liefs.