We kunnen bijna gaan opknappen..!

Gisteren sleepte ik mezelf naar het bos (verleden tijd, sliep? ;)). Ik liep nauwelijks harder dan de duif die naast me in de bladeren aan het tokken was. Slappe benen, intens moe, mentaal een beetje stuk. 

 Vandaag was dan de állerlaatste MTX-injectie voor de persisterende trofoblast. We hadden Ivy meegenomen die heel lief ook naast mijn bed stond. Ik heb Maurice z'n hand fijngeknepen. De laatste prik was onverbiddelijk in het spiertje wat al menig gezien heeft. We hebben wel taart gegeten bij La Place, want feit dat het nog niet zo feestelijk voelt, is vandaag wel een onwijze mijlpaal. We zijn klaar met de methotrexaat, klaar met de chemokuren, klaar met vier keer in de week naar het ziekenhuis. 

Wat begon met de koestering van een tweede zwangerschap is geëindigd in een traject van een half jaar, twee curettage's en vijf chemokuren. Hoewel ik me nog niet opgelucht voel, omdat de rustweek die komt altijd het zwaarste is, ben ik dankbaar. Voor de mensen die meeleven, de lieve berichtjes (soms uit onverwachte hoek :)), de hulp en bovenal m'n eigen gezinnetje. Want ik heb dit niet alleen, we hebben dit met z'n drietjes gehad en doorstaan. Want tussen het kluspuin, Ivy's peuterbuien, handkusjes, ziekenhuisbezoeken, knuffels, verjaardagen, en spoedeisende hulp, was er bovenal heel veel liefde. 

En ik geloof nog steeds dat dat alles is wat telt.