Er is leven na de mola

Lauwe thee

Haar blikt vangt me -
zonder tanden nog.
En als ze dan stralend lacht,
de kleine donder,
word ik helemaal zacht.

Ik kan uren 
naar haar gluren,
boven de box of 
in haar bed.
Zij heeft dikke pret:
kraait en poept,
draait en doet
als vanzelf met ons mee.

Alsof ze er altijd al was,
past de hele wereld in m'n armen.
Ik geniet.
'k Heb alleen weer lauwe thee.

Lieve allemaal,

Goh, wat is de wereld anders dan in mijn laatste blogbericht van december 2019. En dan bedoel ik niet de Coronacrisis, noch de gevallen ministers of de knallende vaccinatieruzies en on-Hollandse rellen in de steden. Op veel kleinere en toch ook grotere schaal is het leven weer veranderd, en ten goede! Misschien is het herkenbaar voor de moeders onder ons, als je net een kleine baby op de wereld gezet hebt, dat je overal koude en in het beste geval lauwe kopjes thee door het huis heen vindt. 
Want jawel, Maurice en ik zijn voor de tweede keer ouders geworden van weer een prachtige dochter.

Sinds dat Ivy er is (geboren in 2016) gaan we als gezin al een aantal jaar in januari naar Center Parks. Toen ik, de tweede week van januari 2020 zo'n beetje heupdiep in het golfslagbad stond voelde ik een soort weeïg gevoel in m'n onderbuik. 'Zou het?' Dacht ik. Ik heb de wijn die week laten staan. En toen er iemand brood stond te voeren aan de geiten op de kinderboerderij met z'n selfiestick in de hand heb ik hem even héél duidelijk gemaakt dat dat NIET de bedoeling was want dat staat op het bord bij de ingang. Vervolgens riep ik continue op de terugweg 'Maurice, pas op! Afstand houden van die auto, kijk een vrachtwagen...', terwijl Maurice prima kan rijden. Allemaal voor mij héle duidelijke indicaties dat er wat aan de hand was. En jawel, om vier uur 's morgens op de dag dat ik mocht testen verscheen er een héél licht streepje op de test: zwanger. 

Zoals je misschien wel zou verwachten, volgde er eigenlijk geen enorme stortvloed aan emoties of angst, het was gewoon wat het was: ik was weer zwanger en het was heel erg gewenst. In het ziekenhuis wisten ze inmiddels ook wie ik was en mocht ik voor twee vroege echo's bij de gynaecoloog komen, die ook bevestigden dat alles deze keer goed was. We waren wel voorzichtig met vertellen: pas toen we de drie maanden gepasseerd waren deelden we het.

Ik heb écht volop genoten van de hele zwangerschap. Wat was ik trots op mijn groeiende buik. En dat mijn lijf zich zo hersteld heeft en wat voor wonder het eigenlijk is om direct weer zwanger te zijn na de eerste poging en dan weer een kindje te kunnen groeien. Bizar vind ik het. 
Na een prima zwangerschap met de doorsnee pijntjes is onze dochter Megan met 37+5 geboren in het LUMC in Leiden op 9/9/2020. Ze diende zich vroeger aan dan ik verwacht had, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb echt een soort soepele bevalling gehad. Toen we binnenkwamen in het LUMC rond tien uur 's morgens moest ik vast even aangeven wat ik wilde eten 's avonds. Ik dacht, zijn ze gek, dan lig ik toch nog volop Altijd-Is-Kort-Jakje-Ziek te puffen, joh! Maar om 14:45 was ze er. En om 20:00 gingen we weer richting huis, met Megan, op dezelfde dag! (Dat was even anders na een bevalling van 36 uur met Ivy, geëindigd in een keizersnede en nog vier nachten ziekenhuis.) Op de hick-ups met Megan's bilirubine en nog ziekenhuisbezoek na hebben we eigenlijk een hele goede start gehad. En inmiddels is het een vrolijk, lief meisje van 4,5 maand oud wat krijst om haar eten en verder eigenlijk heel tevreden is! Alles kwam goed. Met andere woorden: er is leven na de mola. Letterlijk.

Kort geleden ben ik door geïnterviewd voor Olijf, de organisatie die steun biedt aan vrouwen met gynaecologische kanker. Dat was leuk om mee te maken (ik ben zelfstandig trouwambtenaar en normaal interview IK de mensen ;)). Het deed me realiseren dat de cirkel voor mij echt rond is. Leven, verlies, liefde, het gaat allemaal hand in hand. Dat dit een goed en positief einde mag hebben daar kan ik alleen maar ontzettend blij mee zijn. 

Liefs,
Vicky