5 jaar

Er is weer een jaar voorbij en wat voor jaar. Het jaar waarin ik mezelf flink ben tegengekomen. Ik ben na 10 jaar gestopt met mijn anti depressiva. Hierdoor komt alles wat ik al die jaren en de jaren ervoor onderdrukt heb eruit. De makkelijkste weg zou zijn om weer opnieuw aan de pillen te gaan, maar ik heb ervoor gekozen te starten met hypnotherapie om dit alles aan te pakken. Het was ook het jaar waarin ik 50 werd en 25 jaar getrouwd was. Dat was een feestje waard. We hebben het met de mensen die ons lief zijn gevierd en zijn met ons gezin naar Disneyland Parijs geweest. Het was ook het jaar dat mijn lleve vriendinnetje de diagnose alvleesklierkanker kreeg. Kortom een jaar met ups en downs. 

Vrijdag ging ik naar het ziekenhuis voor het bloedprikken en mijn jaarlijkse mammografie. Ik ben alweer 5 jaar na diagnose. Toch zegt dit me niet heel veel. Het kan ook na 5 jaar gewoon ergens in mijn lichaam opduiken. Maar goed, de kans dat ik weer borstkanker krijg is nu even groot als bij iedere andere vrouw. Ik zat weer strak van de spanning te wachten op de uitslag van de mammografie. Anders werd er altijd gezegd dat de foto gelukt is en dat ik mag gaan. Dit keer een ander verhaal. Ik mocht mee voor een echo om wat te controleren. Het ging zo snel dat Ronald in de wachtkamer achter bleef. Daar lag ik weer......op dezelfde tafel, dezelfde assistente als 5 jaar geleden. Dit keer een afwijking in de andere borst. Al snel kwam de plek tevoorschijn. De dokter vertelt dat het het een cyste kan zijn. Wanneer zij het aanprikt en het vocht eruit kan zuigen is dat zo. Gelukkig lukt dit en was het vals alarm. Toch lig ik daar te trillen en barst ik in huilen uit. Ik zag het hele circus weer opnieuw beginnen. Ik loop enigszins opgelucht en vol angst naar de wachtkamer en vertel dat het goed is. Alles blijft rondgaan in mijn hoofd. Ik heb zoveel vragen. Hoe kan er een cyste met hormoonvocht zijn (dat werd gezegd) terwijl ik antihormonen heb. Heb ik nu een verhoogd risico op terugkeer? Is dit alles of komt er nog een vervolg? 

Thuis lees ik mijn dossier en daar staat echt dat het goedaardig is. Dit lucht weer wat op maar de vragen blijven. De schrik zit er goed in. Vandaag mocht ik naar de oncoloog. De laatste keer. Zij kon geen antwoord geven op hoe ik aan de cyste kwam. Of de anastrazol genoeg doet, kan ze ook niet zeggen. We kunnen dit via een bloedonderzoek wel bekijken. Van mij hoeft dit niet. Ik laat nog een keer vallen dat de anastrazol misschien helemaal niks gedaan heeft. Dat is volgens haar niet waar. Het heeft als het goed is genoeg gedaan in mijn lichaam. Gelukkig was de anastrazol een "luxe" keuze van mij en was het niet heel erg nodig. De oncoloog gaf aan erg tevreden te zijn met alles en zei dat alles goed was. Natuurlijk heb ik nog kans op uitzaaiingen in de toekomst, maar de kans dat ik aan wat anders dood ga dat aan borstkanker is groter. Het feit dat ik geen eierstokken meer heb, werkt ook in mijn voordeel. Ik word weer terugverwezen naar de verpleegkundig specialist van het eerste jaar en mag na een volgend jaar weer een mammografie laten maken. Hier schrok ik dan weer van. Ik had vorige keer begrepen dat ik om het jaar terug mocht komen. Gezien mijn situatie leek het haar prettiger om volgend jaar al te komen. Ik vraag weer of dat komt omdat ik misschien een verhoogd risico heb. Ze zegt dat dat niet waar is. Ze wil het doen om mij gerust te stellen. Daarna mag ik om het jaar terugkomen en misschien zelfs om de twee jaar. Ze zijn bezig met dit protocol en het is nog niet helemaal duidelijk hoe het gaat lopen. Ik mag in maart stoppen met de anastrozol en krijg nog 2x zometa. Vandaag heb ik daar de eerste van gehad. Nog een keertje nu dus. 

Weer een heel verhaal. Ik zou nu superblij moeten zijn, maar ik blijf een wat angstig gevoel houden. Ik besef na dit korte avontuur weer hoe het ook kan gaan. Ik besef dat het ook zomaar fout kan gaan. Ik besef dat deze rot ziekte altijd als een donderwolkje dichtbij of in de verte blijft hangen. Ik besef dat ik hiermee moet leren leven en de dag mag plukken zo lang het kan. Ik besef gelukkig ook dat ik een van de gelukkige vrouwen ben, die er na 5 jaar nog is. 

Liefs Audrey