De laatste keer zometa

Ik ben weer een half jaar verder. Vandaag mijn laatste zometa infuus gehad. En dan nu zonder medicatie verder. Heel fijn, maar ook wel een beetje een eng idee. Ik heb er alles aan gedaan om zo lang mogelijk door te kunnen leven en te genezen. Toch ben ik soms nog heel angstig. Wat nou als.......

Vorig jaar ben ik gestopt met mijn antidepressiva. Ik dacht dat ik daar na 10 jaar wel klaar mee was. Het afkicken was zwaar en de angst, hypochondrie en depressie kwamen al snel weer terug helaas. Ik ben hypnotherapie gaan doen en hoopte daarmee al het onderliggende op te lossen. Dit is me niet gelukt. Toen ik op een gegeven moment steeds vaker de gedachte kreeg dat het van mij allemaal niet meer hoefde, ben ik toch (na een jaar) weer gestart met mijn antidepressiva. Ik kon gewoon niet meer. Het opbouwen was een hel. De angsten verergerde en ik was opeens zo bang voor uitzaaiingen. Ik had namelijk pijn in mijn rug. Toen ik bij de fysio kwam bleek ik een stress bom te zijn met veel triggerpoints in mijn rug. De oncoloog heeft me ook gerust kunnen stellen omdat er geen rode vlaggen waren. Toch besef je dat je heel kwetsbaar bent en dat 5 jaar verder zijn heel fijn is, maar dat het niet alles zegt. 

Langzaam gaat de antidepressiva werken. Ik kan weer wat meer. I.p.v. als een soort van verlamd op bed liggen of op een stoel zitten, kan ik nu weer wat in huis doen, een uurtje naar vrienden en mijn werk voor een paar uurtjes oppakken. Nog even doorzetten, een klein stukje opbouwen en dan hoop ik weer van het leven te genieten. Hopelijk zonder al te veel angst en met vertrouwen. 

Ik heb in juni toch ook nog een uurtje kunnen lopen bij de 24 uur van Zoetermeer. In de avond knap ik namelijk op. Het goede doel was onderzoek naar kanker. Met mijn gezin was dit een mooie, maar emotionele loop. Mijn gezin en ik beseften dat we heel dankbaar mochten zijn, dat ik er na 5 jaar nog ben.