Een moeilijke dag

Ups en downs. Het is al of is het net bijna 9 weken geleden dat mama vertrokken is?

Mijn dagen bestaan uit zorgen voor mezelf, kinderen, huishouden en werken. Verder lees ik veel over rouw, verdriet, afscheid, ga ik nieuwe avonturen aan en pak ik tussendoor de tijd voor stilte, mediteren, rust en praten met mama. Eerlijk, het is echt verschrikkelijk moeilijk om te leren leven met het feit dat je moeder aan kanker overleden is.

Ik pak de dag waar ik dit kan. Of zet even keihard koers op iets anders om even niet te voelen. Het gemis, haar liefde en vooral de realiteit dat ze er echt niet meer is. Het kaartje: “Je moeder is dood” wappert vandaag op elke hoek. 

Bellen, bellen, bellen. Met lief, met broer, met zus, met papa. Dankbaar voor de meest mooie tijd en wat wij allemaal met elkaar voor mama hebben kunnen doen. Het is een ander pad. Het loopt evenwijdig aan het verdrietige pad. Ik kan daar nu niet komen al zou ik het willen. De liefde en het gemis. Ze hebben een eigen plek nodig. En dat kan als ik het draag en doorsta.

Ik laat het verdriet er zijn. Wat als, waarom. Pffff. Ik snap waarom bepaalde keuzes en stappen gemaakt zijn. Het kon niet anders. Het was voor mama te moeilijk en te zwaar om echt afscheid te nemen.  Mijn verstand begrijpt het. Mijn hart probeert te dealen met de pijn van het gemis.

Ik ben hier. Ik ben er. Het leven gaat door. Straks is er een nieuwe dag. En kan het zo zijn dat ik met een berustend gevoel op sta. Nu voel ik me ellendig. En put de emotie mij uit. Dit is leven. Op en top zoals het is.