Dobberen op de golven van het leven

Er zijn negen maanden voorbij. Vanuit een hopeloze en oeverloze dobberende zee, waarbij ik naar de zachte lichtjes in de verte keek als houvast, heb ik inmiddels diverse keren voet aan wal heb gezet en weer verbazend mooie avonturen beleefd. 

Het ene moment kwam de grote sprong van het land terug de hopeloze en oeverloze dobberende zee als een verrassing. Nu ben ik zelf stapje voor stapje terug de zee in gezwommen.

In deze uitgestrekte stille en donkere zee vind ik mijzelf. Wie ik ben, wie ik was en waarom ik bepaalde keuzes maak. 

Het is 5.21 uur dat ik dit tik. Onze oudste dochter is deze week 12 jaar geworden. Ze wordt een echte dame en wat mis ik het om mama even te bellen hierover. 

In mijn avonturen op het vaste land heb ik ontdekt dat tijd en ruimte niet bestaan wanneer je iemand in dit leven mist. Mits je gelooft dat er meer is tussen hemel & aarde. En dat doe ik.

Inmiddels heb ik vele gesprekken met mama vanuit mijn hart. Staat ze me bij als ik daar om vraag en voel ik haar aanwezigheid net even meer als ik een knuffel kan gebruiken. Dit is voor heel veel momenten genoeg. Het vervangt echter nooit het fysieke contact. Het warme gevoel van neus tegen neus, haar hand in de mijne en het even snuffelen bij het knuffelen.

Wat maakt dat ik deze keer zelf de oeverloze zee ingestapt ben? De feestdagen zijn moeilijk. Dit is de maand van mama. Ze is er dol op. De lichtjes, de sfeer, de gezelligheid en samenzijn. Dat ze er nu juist niet is doet pijn. Hoeveel ik ook vanuit mijn hart met haar praat. Het fysieke is onvervangbaar.

Voor mijn gezin ga ik de decembermaand door. Haal met alle goede moed de boom naar binnen. Zet even alle afspraken die niet echt nodig zijn on hold en ben vooral veel thuis met mijn gezin en maak er het beste van.

Ik zie waarom ik afgelopen tijd zelf stap voor stap terug de hopeloze en oeverloze dobberende zee in gestapt ben. Dat ik juist nu slecht externe prikkels verdraag en naar binnen gekeerd leef. Dit is de plek om dit te reflecteren en mezelf te vergeven.  

Met mijn hart op mijn hart en buik maak ik contact met mama. Deel in tranen waar ik spijt van heb en dat ik haar zo mis. En ik voel haar bij me, kijkend met de mooiste lach en voel mijn schuldgevoel van mijn schouders afzakken de grond in.

Wat is gebeurd is gebeurd. De keuzes die gemaakt zijn, zijn geweest omdat de realiteit overweldigend  was om mee te dealen. Met alle ervaringen en nu de berusting erin, merk ik dat mijn lichaam in de ontspanning zakt. 

De lichtjes van de oever komen weer een beetje dichterbij. Ik blijf nog even op een afstand dobberen. De stilte en het niets werken relativerend en ontspannend ♥️