Niemand tot last willen zijn

Deze lucht  is zo herkenbaar voor de luchten die ik tijdens de laatste weken van mama’s overlijden heb gezien. In stilte kon ik soms zo van haar dromerige blik genieten als na een nacht vol geschreeuw en gedraai en zorgen voor mama, wij in de ochtend niets zeiden en alleen maar even naar buiten staarden. Weer een nacht overleefd en afwachten wat de dag en aankomende nacht gaan brengen.

Altijd en immer hield mama zich groot.

Voor mama was het zo moeilijk om te dealen met ons verdriet, dat ze  zich stellig en sterk opstelde en nimmer een traan in ons bijzijn liet rollen. Een gesprek op gang brengen over het naderende verdriet, dit was niet mogelijk met haar. Hoofd omhoog, vasthouden, knuffelen en oude en nieuwe verhalen delen. We mochten het doen met: “Dit pak en deze schoenen trek je me straks aan. Jullie weten voldoende zo.” 

Dealen met haar overgang waarbij haar lichaam achterblijft, regelen van een afscheid waarvoor je helemaal niet klaar voor bent. Maar goed, wanneer ben je dit wel? En elkaar bij elke stap aankijken en afvragen, wat past het beste bij mama? 

De serie “Over mijn lijk” is weer begonnen. Het is helpend en steunend in het hele proces van mama ongelooflijk missen. Ook is het een eyeopener en helpt het om berusting te vinden. Het besef hoe moeilijk het voor mama moet zijn geweest om ons zo in verdriet te zien om haar. De pijnen die ze doorstaan heeft ons niet teveel zorgen te laten maken. Het besef komt keihard binnen en het is ook direct duidelijk waarom mama de keuzes maakte die ze maakte. Voor haarzelf en voor ons.

Er is geen oordeel of dit goed of fout is geweest. Het is geweest. Later zijn wij erachter gekomen dat mama één persoon in vertrouwen heeft genomen over de naderende overgang. Om te weten waar het over ging, heeft pap de conversatie gelezen. En deze ook daarna direct verwijderd.

Het is een mooi eerbetoon en ik ben dankbaar dat mijn vader mijn moeder deze privacy geeft. Mama maakte haar beslissing om haar weg te nemen. En dit respecteer ik. Het maakt me trots, dankbaar en helpt mij bij het maken van mijn keuzes. Al mis ik haar er echt niet minder om ♥️