Het leven heeft mama losgelaten
Waar begin ik als je moeder 8 weken geleden in de armen van je broer, zus en jezelf haar laatste adem uitgeblazen heeft?
Onwerkelijk. Stil. Liefde. Gemis. Dankbaar. Het omvat nauwelijks hetgeen wat wij voelen. In oktober kregen wij te horen dat het niet goed ging met mama. Binnen 6 maanden is haar lichaam ermee gestopt.
Mama heeft gestreden, elke kans aangepakt om zich beter te voelen. En altijd en immer haar hoofd opgehouden en haar mogelijkheden optimistisch bekeken. Ze wilde niet stoppen met leven. Als het had gekund, dan had ze de hele wereld nog eens bezocht.
In plaats daarvan proberen wij te bevatten met welke sneltrein wij van a naar b zijn gereden. Hoop, liefde, verbondenheid. Klaarstaan vanuit ons hart & gevoel voor haar. Ik zou het zo weer voor haar doen.
Het verdriet doorstaan. Soms het idee hebben dat je een vrije val maakt. Het leren dragen dat de knuffels & kusjes geven met een van je lievelingspersonen niet meer kan. Pittig.
Het allermoeilijkste is blijven staan en geloven dat wat je doet om met dit verdriet om te gaan goed voor jezelf is. Hoe onwerkelijk en onwetend je omgeving soms kan reageren. Je haalt moed, sterkte, liefde en kracht uit iedereen en alles die het wel (proberen te) begrijpen. Al voelt het soms alsof je even dubbel onderuitgaat op die moeilijke momenten ♥️
4 reacties
Lieve Amara, wat zullen jullie haar missen, hoe oneerlijk kan het leven zijn. Ik ben op de helft van de behandeling tegen anuskanker, hoewel ik ervan overtuigd ben dat ik daarvan herstel is mijn grootste angst dat ik mijn dochter en lieve kleindochters ooit dit verdriet zal aandoen. Ik hoop dat je veel aan de goede tijden met je moeder zult denken en wens je heel veel sterkte...
Lieve dametje01, wat een intense tijd voor jullie. Ik wens je enorm veel sterkte en geef je een dikke knuffel.
De liefde voor elkaar is wat het verdriet intens maakt. En hoe wij het wenden of keren. Het zal er altijd zijn ♥️ De warmte van de herinneringen vormen het vangnet van de vrije val.
Mama had deze angst ook en wilde ons niet opzadelen met onnodige zorgen en verdriet. Met als gevolg dat wij en zij soms stilletjes, alleen en los van elkaar het verdriet dragen / droegen. Elke keuze en elke manier hoe met deze moeilijke periode om te gaan is goed. Iedereen kiest wat het beste bij haar of hem past. In alle ellende hadden wij het haar allemaal zo gegund om deze angst er niet bij te hoeven hebben. Samen dragen maakt lichter ❣️
Heel veel liefs en beterschap 🥰
Lieve Amara, als ik je verhaal lees denk ik dat je moeder een paar prachtige kinderen heeft groot gebracht. Wat mooi gezegd dat de warme herinneringen het vangnet zijn van de vrije val....
Heel veel sterkte! Simone
Ps: blijf (of ga) vooral schrijven😉
Lieve Simone, wat lief je bericht. Dank je wel ♥️ Ik geef je een hele warme virtuele knuffel 🥰