LAAT HET GAAN, LAAT HET VALLEN, LAAT HET LOS

Laat het gaan, laat het vallen, laat het los.

De wereld staat op zijn kop. 

Nog twee maanden…

Dan lig ik weer onder het veredelde tosti ijzer.

Klinkt het oorverdovende geraas, maar ook de muziek in mijn oren.

‘Hr. de Vries, kunt u mij horen? De volgende scan duurt twee minuten.’

Ik steek mijn duim omhoog, wiebel met mijn voet.

Geraas gaat over in gebonk.

‘Alles gaat goed,’ zeg ik tegen dovemansoren.

‘U krijgt contrastvloeistof toegediend.’

Annemiek  knijpt zachtjes in mijn hand.

De angst grijpt mij bij de strot.

Straks verlies ik mijn verstand.

Laat het gaan, laat het vallen, laat het los.