54. Verwarring neemt toe, hulp geaccepteerd

Ik ben het allemaal kwijt. Wat toeneemt is mijn warrigheid. Een appje typen is een te grote opgave.

Toch wil ik jullie graag vertellen hoe hier in huis de dagen zijn gevuld in deze terminale fase. 

Mijn mail / blogs lezen is lastig omdat ik  vaal in slaap val. Misschien kan Nina of  Vincent voor jullie gaan typen terwijl ik vertel Ze zijn toevallig in de buurt…. Ze nemen ook zelf even kort het woord.

Vincent hier. Medisch gezien zal er weinig hulp vanuit mijn kant komen. Daarentegen probeer ik zoveel mogelijk administratief / regelwerk op te pakken. Denk aan uitvaart plannen, kist uitzoeken, adressen voor rouwkaarten verzamelen etc. Mooi om te zien dat we als gezin zo'n goed team zijn. De laatste dagen vliegen voorbij waarbij vrienden en familie komen en gaan om afscheid te nemen. Een bijzondere situatie al zeg ik het zelf.  

Vrouw 55 hier, nog even terugkomend op het verhaal van de engel. Op het moment dat Edo en ik een groot huis bouwden, wisten we één ding zeker; er moesten meer spullen bijkomen dan dat we op dat moment hadden. Tijdens een speurtocht liepen we een winkel in en bij binnenkomst keek je recht in de ogen van een engel, die hoog een plank stond. Een engel van 1,90 meter! 

We keken elkaar aan en wisten:  die moet mee. Gelukkig was de engel te koop en kon dus mee naar ons tijdelijke huurhuis waar we tijdelijk woonden. Het huis was te klein. Dus brachten we de engel alvast naar het nieuwe huis waar de engel de eerste bewoner werd. Nieuwsgierige mensen die langs liepen zagen de engel in de erker staan en in  combinatie met naambordje (de Vette/ 
Niks) werden ze vast en zeker nieuwsgierig wat voor 'soort' hier zou komen te wonen…. De bouwvakkers die in het huis werkten, vonden het in elk geval best bijzonder. Voor het eerst een engel op hun bouwplaats. De engel heeft op vele plekken gestaan in het huis, de een na laatste plek was op de werkkamer van Edo voor een groot raam. Vanuit mijn bed in de muziekkamer kon ik de engel zien. In gedachten stelde ik mij voor dat de engel mij kon ondersteunen tijdens mijn echte hemelvaart. De beide grote vleugels van de engel staan symbool voor de twee vrouwen. Één vleugel staat voor Judy, zij begeleidde mij gedurende het hele proces als palliatief verpleegkundige. De andere vleugel staat symbool voor Hedy, de huisarts die mij écht laat hemelen. De engel zelf staat symbool voor Edo, Vincent en Nina, zij zullen mij met veel liefde laten gaan. 

Leuk bedacht! Maar in mijn tweede nest geen zicht meer op de engel. En ik kan niet om de hoek kijken. Gelukkig staat er wel  een prachtige boom voor het raam. 

Vrijdagochtend kreeg ik twee extra bezoekjes vlak achter elkaar, beetje ongepland. Hedy en Judy kwamen zomaar even langs voor die ene knuffel. Dat bedoel ik. Ik kan niet zonder mijn engelen ‘engelen’.  Zo lief zijn ze. (Bij de ene engel echt letterlijk…) De oplossing voor het engelenprobleem bleek simpel, de vleugels kunnen eraf en staat nu in mijn tweede nest. Hier kan ik de engel echt goed aankijken. Niet van onder op de rug bekijken maar face-to-face. 

Nina hier, maandagochtend 26 mei 2025. Een ochtend die ik niet snel zal vergeten. Ik liep mama haar slaapkamer in, om haar mijn verhalen te vertellen over de avond daarvoor, zoals wij dit altijd deden. Ik zag het al aan haar gezichtsuitdrukking; het is foute boel. “Ik ga euthanasie doen Nien” zijn de woorden die mijn moeder tegen mij zei. Ik was in shock, verdrietig en bang, maar al snel kwam de gedachte weer naar voren dat ik mijn moeder rust gun. Ik gun haar geen pijn, ik gun haar kwaliteit. De laatste week is mijn rol dan ook om de kwaliteit van haar leven te optimaliseren. Ik help waar nodig, vooral op medisch/verzorgend gebied. Mijn moeder en ik praten veel, zoals we altijd deden. Ook is er ruimte voor verdriet, we houden elkaar vast en delen mooie momenten. Ik ben dankbaar voor deze laatste week, samen met zijn vieren, kunnen wij de hele wereld aan. 

Vrouw 55 weer. Al met al kom ik tot de conclusie dat tijdens een terminale week je toch nog hoge pieken en diepe dalen kent. Diepe dalen oké, want doorbraak pijnen zijn soms niet te doen. Maar hoge pieken zijn er ook als de terminale machine begint te lopen. Er komt dan zoveel liefde los dat je er bijna in verzuipt, dat zou dan weer jammer zijn want dit betekent een vroegtijdig einde en lopen agenda's in de war. 

In die hele beperkte tijd zoveel mogelijk mensen willen zien lukt niet, maar gelukkig leven we in een digitale wereld waarbij contact in app en filmpjes ook heel waardevol is. Hoe dichter het einde nadert, hoe intenser het afscheid nemen wordt. Dat zijn tekenen van diepe dalen waar je blijkbaar ook niet aan kan ontkomen. Op dit moment van schrijven (Nina schrijft, ik praat) is het zaterdagavond, het één na laatste avondmaal staat voor de deur. Het wordt een lastige keuze maar ik heb nog een hele dag om erover na te denken. Morgen komt nog een deel van de familie, ook omdat de tijd die ik nog heb met mijn gezin wil doorbrengen. Hier in nest 2 samen zijn, meer hoeft het niet te zijn. Het lekkerste taartje van Zwolle vanochtend al gehad, gekocht door mijn lieve schat (die nu typt) en vanavond een bakje ijs van Salute. Frenkie ligt op schoot.

Laat dat hele medische deel maar zitten, ik ben al in de hemel. Vooral ook omdat de doorbraak pijnen mij deze dag bespaard zijn gebleven.

Zal het er dan toch nog van komen,  een stom stukkie televisie kijken? Ja hoor!  Nu! fijne avond gewenst en tot morgen.