55. Het boek gaat dicht.

Zo, daar is die dan. De laatste. Blog 55. 

Het moment waarop alles gezegd is, afgerond en getypt is. Op moment van schrijven ben ik over 24 uur al een uur aan de andere kant van het leven. Dood dus. 

Ik mag van mezelf nog een uurtje besteden aan het blog en het plaatsen daarvan, voordat we overgaan tot mijn laatste avondmaal; sushi. 

Vandaag werd door een hele aardig verpleegkunde van het specteam Icare een nieuw vlindertje gezet. Mooi woord, vlindertje, dat via een morfinepomp de pijn weg moet laten fladderen. En het werkt. De pijn is onder controle. Wat dat betreft is de missie om kwaliteit van leven er zo veel mogelijk te kunnen laten bestaan geslaagd. De prik van het vlindertje is een gemene. Mijn dochter vond het sneu dat alleen in mij naalden gestoken zouden worden. Ze maakte voor vandaag een afspraak met een tattooshop en liet in mijn handgeschift geschreven het woord ‘moppie’ plaatsen onder haar hart. Moppie.  Mijn spreekmanier uit liefde. Ze is het voor nu en voor altijd. Mijn Moppie. Voor Vincent een mooi moment om als chauffeur naar de tattooshop het ontvangen van ‘een witte jas’ te vermijden. Hij dook bij thuiskomst direct in de gastenlijst om samen  met mij de laatste vinkjes te zetten. Zoon en dochter lieten me deze ochtend nog maar weer eens zien over uiteenlopende kwaliteiten te beschikken. Ik wil alleen nog maar knuffelen. 

Ik vind mijn terminale fase geslaagd. En ik heb nog 23 uur.  We proberen zo veel mogelijk bij elkaar te zijn. En ik heb van iedereen afscheid genomen, soms vanuit Nest 2 (heel frustrerend, ik kan niet meer opstaan voor een knuffel ggggggr), soms middels via een app/filmpje. 

Alles uit het leven gehaald? Ja, ik zou het zo weer overdoen. Maar als ik mocht wensen, dan wenste ik nog een dertigtal jaren samen met Edo. Een gewoon leven leiden met mijn heerlijke baan. Oma worden. Zingen en gitaar spelen, De plaat van Janne Schra die in oktober a.s  uitkomt, ook gewoon in oktober 2025 te beluisteren, zonder gebruik te maken via de “for your ears only” route, waardoor ik de plaat nu al heb kunnen beluisteren (feest). De laatste 2 afleveringen van The Hand Maids Tail gewoon bekijken zonder het idee te hebben dat ik dat vannacht tussen 02.00 en 04.00 uur moet doen. En meer van dat soort zaken. 

Ik had gehoopt dat in de terminale fase me uitgeteld zou voelen. Me verveeld zou voelen. Verzadigd zou zijn. Dat is helaas niet zo. En dat klopt, want als het wel zo zou zijn, dan hadden we ons niet aan de afspraak gehouden. De afspraak om met kwaliteit en in volle bewustzijn afscheid te nemen. 

Ik bedank elke lezer die op mijn palliatieve pad heeft meegelopen. Die de blogs heeft gevonden op de website van kanker.nl, en mee reisde. 

HET GAAT JULLIE GOED!

LET IT BE

Mocht je  belangstelling hebben voor mijn  boek “Mijn palliatieve pad”  waarin onder andere alle blogs zijn gebundeld, stuur dan een mail naar  kankerverhaalvanniks@gmail.com. De opbrengst van het boek zal gedoneerd worden aan het KWF.