53. Wonderlijke laatste woensdag

Eerst even mijn blog van gisteravond doorgelezen. Het blijkt dat om 22.10 uur bloggen niet tot een foutloos blog leidt. Dus gaat deze juf eerst even blog 52 zo veel mogelijk corrigeren voordat ik tot de orde van de dag kom. Tot zo. 

Zo. Iets beter voor mijn gevoel.  Nu het verhaal van de dag, de wonderlijke woensdag

Van alles wat er vandaag gebeurde was toch telefoontje van de scen-arts het meest indrukwekkend. Dat kwam door zijn stemgeluid. Die past bij een scen-arts, ook al heb ik er nooit één gesproken. Hij zou vandaag langskomen, maar onze afspraak waarin hij waarschijnlijk toestemming voor een zelf gekozen hemelvaart gaat geven wordt verschoven naar aanstaande vrijdag, de dag na hemelvaart. Hij verzekerde mij dat het uitstel van de afspraak niet gaat leiden tot een uitstel van de euthanasie, want mijn gevulde dossier inzien gaf voor hem genoeg  duidelijkheid om het dossier bij wijze van telefonisch te kunnen accorderen. Mocht er iemand nog twijfel hebben, dan is die nu dan toch echt voorbij. We weten dat we op het goede pad zitten, op het goede moment. Hij zal het vrijdag vast snel goedkeuren. Dan is zijn verslag het allerlaatste stukje tot ontbreekt tot het mogen gaan. Het zal vrijdag direct worden toegevoegd.

 De dag was verder goed gevuld. Maar was wel te kort om alles wat mijn agenda aan afspraken wenste, af te kunnen vinken. Dat is een lastige. Maar dat komt omdat er nu ook "medische afspraken" tussendoor komen fietsen of telefonisch plaatsvinden. Controle van de morfinepomp en de check van het vlindertje in mijn borst bij voorbeeld. 

Nog een tweede bezoekje van Icare om de totale basisdosering van morfine voor een tweede keer met 50 % te verhogen. Met als doel om de zware doorbraakpijnen in aantal te kunnen verminderen. Als ze al op het punt staan om door te breken, direct terug te slaan met een extra dosis morfine via een druk op de pomp, en met eventueel als toetje maximaal twee snuifjes extra morfine via de spray. 

Morfinepomp en morfinesprays doen hun best en krijgen voor vandaag een goede voldoende, want vandaag heb ik geen heftige doorbraakpijn gehad. Wel drie pogingen tot, maar die werden zo snel en effectief aangepakt dat ze braaf terugdeinsden voordat ze het kermniveau konden komen. 

Minder positief gevolg: ik was duffer, brabbelde meer, en vertoonde meer vage stuipen. Leg mij neer op de achtergrond bij de opname van een horrorfilm, zo ergens in een hoekje, dan is het hebben van een passende achtergrond direct geregeld. 

Maar het meest liefdevolle van wat er vandaag is gebeurd is de extra aandacht voor styling van mijn slaapkamer  tot nest nummer 2. Samen met Judy gesproken over mijn laatste dagen, en besloten dat het niet meer verantwoord is dat ik nog naar beneden ga. Dus werden er weer wat wensen uitgevoerd door mijn  'personeel'.  In gedachten dwaalde ik door de woonkamer en liet een aantal zaken ‘aanrukken’. 

Zo staat er nu een gitaar voor mijn neus, om naar te kijken. Er zijn wat nepbloemetjes en een klokje naar boven verhuisd, waaronder de compositie die op mijn kist komt te staan (Vaas: verjaardagscadeau van zoon, bloemstuk: cadeau van zangjuf). Foto ernaast op de kist. Klaar. Niks meer aan doen. 

Geen enkele ruimte meer over voor echte bloemen of grafkransen. Geef de bloemen aan jezelf of het geld aan iets waarvan jij denkt dat ik dat een goed doel zou vinden. O wacht! Ik weet al wat. Lees blog 55 en zie daar hoe je mijn boek “Mijn palliatieve pad” kunnen bestellen. De opbrengst van dit boek in wording gaat naar het KWF. Mail jouw gegevens naar Kankerhaalvanniks@gmail.com. Dan zal mijn gezin voor de afwerking zorgen. Maar wat een tenenkrommend verhaal van een brave borst wordt dit zo. 

Maar ja, je weet het nooit. Als blijkt dat karmapunten wel veel waard blijken bij aankomst hemelpoort, heb ik deze vergaarde punten in elk geval mee. Hoop dat ik ze recht kan trekken met de negatieve punten die ik ga verzamelde door mijn ondankbare gedrag uit de volgende alinea. 

Ik kreeg veel bloemen! Met liefde geschonken aan een ondankbaar nest blijkt nu. Is niet zo hoor! Ik was/ben blij met alle bloemen die ik kreeg. En dat waren vele boeketten gedurende 5,5 jaar. Ik zou er alleen nooit om vragen, of het aanmoedigen. Dat doe ik nu dus wel met betrekking tot mijn uitvaart. Handig als je tijd gegeven is om je er wat mee te mogen bemoeien. Bloemen zijn voor mij een stukje rap stervend natuur voor ons kortdurend plezier. Nee, doe mij dan maar iets wat langer blijft bestaan (planten of nepbloemen) of iets natuurlijks dat echt blijft bestaan. Een boom of zo. Als ik een boom kon worden zou ik het meteen doen. En wat blijkt? Ook deze wens is verwezenlijkt!  Fijn. Nogmaals bloemengevers; ik vond ze altijd prachtig! Voel een sorry-kriebel opkomen dwarrelen..... Echt! Ik was er blij mee! 

Nest 2  is ook eetkamer geworden. We eten hier fijn met zijn vieren. Zelfs de badkamerfunctie blijft hier. Het is vanaf nu wassen op bed, plassen in bed via sliertje (dank de uitvinder met grote dank), en de po-stoel is vervangen door een steek, dus om te ontlasten blijf ik ook op bed. Vraagt enige oefening en teamwork, maar ook dat hebben we vandaag succesvol geprobeerd. En met deze temperaturen kunnen ramen zeker lang genoeg wijd open. Jaargetijde zit dus ook mee. 

(Nog een klein wondertje van deze dag… bij het woord ‘steek’ denken velen van ons aan Napoleon. Deze woensdagmiddag belde mijn neefje om mijn al face-timend om het monument van Napoleon te zien..... Zo dachten wij vandaag allebei aan Napoleon. Maar in een andere context, dat wel. Ben benieuwd wat Napoleon ervan zou vinden als hij hoort dat wij  zijn "steek" gebruiken voor het ontlasten. Ik zoek hem de komende tijd wel even op daarboven. Alhoewel, toch eerst maar even niet.  

Nest 2 is ook een spontane ontmoetingsplaats geworden. Opeens stond daar een leuke ex-leerling met een kaart in zijn hand in mijn slaapkamer. Hij vroeg om wijze woorden en deelde mee dat zijn groep (die ooit aan de keukentafel zaten) aanstaande KWF loop gaan lopen. Voor mij. En dat zal nog wel best een opgave worden voor een paar van hen! Maar geweldig! Ze treffen daar Edo, Nina (in mijn shirt) en Vincent!. Komen zij ook nog een keer op mijn school die die fantastische run....

Heb ik nog in de aanbieding bij dit blog: een verhaal over een engel, een verhaal over een soort wondertje en een verhaal over een stukje tv kijken. Ik kies voor het tweede. Omdat het past bij wonderlijke woensdag. 

Deze ochtend kreeg ik via  de app een bericht van een oud-collega uit Meppel. Ik werkte 20 jaar lang in Meppel, op Stad en Esch, met veel plezier. Als je ergens 20 jaar werkt ben je meubilair geworden, dus mijn afscheid kwam als een verrassing, ook voor mij. De tekst van dit afscheidslied stuurde ze vandaag. Passend moment in het kader van uitzwaaien. Knap dat ze het zo tevoorschijn kon toveren. Ik las hoe ze me zouden missen. Maar ik zou hen ook missen. Het Meppelverleden liep deze wonderlijke woensdag door de tekst van dit afscheidslied een beetje met me mee.

Mijn baan als geschiedenisdocent startte dus  in Meppel. De directeur wenkte mij naar binnen voor een sollicitatiegesprek en ze zei:  "Schoevers:  leuk, heb ik ook gedaan. Secretaresses die Schoevers afronden hebben wél een baangarantie. Een opleiding tot secretaresse was geen keuze die een staande ovatie uitlokte. Maar was wel  handig voor de rest van mijn leven. Bij dit sollicitatiegesprek bij voorbeeld. Docenten kunnen ook wel een secretaresse gebruiken. Fijn als een docent een secretaresse is.  Docenten die als geschiedenisdocent een baan zoeken hadden/hebben geen baangarantie. Nul jaren docentervaring en weinig vlieguren tijdens stages hielpen vast ook niet mee. Maar ik kreeg de baan. Na een eerste sollicitatiegesprek. Nul vlieguren op de teller, maar me wel als hoogvlieger verkocht, voegde ik nog even bescheiden toe. 

Mevrouw Niks  (echt? die naam.... daar leren we vast niks.... hahahahhaaaa) mocht beginnen, oktober 1996, in een eigen (!) lokaal met een bord met krijtjes en een sheetsapparaat (handig om mijn rampzalige handschrift thuis te laten).  Dat handschrift is  altijd rampzalig gebleven.  Afbeeldingen laten zien aan de hand van ansichtkaarten, boeken of voorkranten van kranten door mij nam snel af, eerst door het gebruik van  sheets en later door een nieuwe hippe wereld.

In 2016 stuurde ik met mijn volle verstand een sollicitatiebrief  naar de TSG Zwolle. Het aanbod geschiedenisdocenten was nog steeds groot.  Maar ik had nu wel veel ervaring. Dat hielp waarschijnlijk. Want ik kreeg de baan.

Werken in Zwolle betekende op fiets naar mijn werk. In Zwolle werken betekende ook weer nieuwe collega’s leren kennen, en die woonden vaak ook in Zwolle (gezellig). Op de TSG kwam ook een Docentenband die speelde op de Grote Avond. ( Ogterop werd ingeruild  in Odeon. 

De TSG is een school zonder laptops (wel laptopkarren) en de docenten hebben daar vaak genoeg  ruimte voor hun spullen (lees geprint materiaal). Hier aan het werk gaan zou wel een stap terug zijn in de tijd, maar pas me daar snel aan aan, ik ben een geschiedenisdocent. Nu, vele jaren later kan ik vertellen dat de TSG een flinke digitale inhaalslag maakt. En het inderdaad een fijne school is. 

Ging vanavond tegen 20.00 uur mijn telefoon. Een onbekend nummer, maar omdat ik nu vaak en veel word gebeld nam ik toch op. Aan de andere kant hoorde ik de stem van mijn allereerste directeur uit Meppel. De directeur die haar loopbaan startte met een Schoeversdiploma, net als ik. Ze was  verdrietig, geschrokken, en dankbaar voor wat ik voor de school had betekend. Ons lijntje dat ontstond tijdens ons sollicitatiegesprek (dus toch) voelde ze nog steeds.

Ik moest weten dat het bijzonder was dat mijn verhaal haar zo raakte. Ze had al zoveel mensen ontmoet, ook omdat ze Stad en Esch achter zich liet om in Zwolle te gaan werken. Ik volgde haar jaren later, maar niet op tijd om onder haar te mogen werken. 

Als dit geen wonderlijke dag was, dan weet ik het niet meer. Het lijkt wel of mijn laatste dagen een beetje vol worden gepropt bij gebrek aan tijd. Zo voelt het. Wat betekent dit voor de komende vier dagen.... en de laatste twee blogs. Vrouw 55 stopt bij blog 55.  Stoelriemen vast!