52. Morgen komt de SCEN-arts, nog zes dagen te gaan.

Toen ik aan het Kankerverhaal van Niks begon, had ik mezelf beloofd tot en met het allerlaatste hoofdstuk te blijven schrijven. En daar ben ik beland. Aanstaande zondag wordt mijn allerlaatste zondag voor familie, en aanstaande maandag leef ik alsof het de laatste dag is, leef ik, alsof de morgen niet bestaat, want dat klopt.

Maandag krijg ik euthanasie. Stel ik dé vraag aan mijn huisarts. De vraag om te mogen overlijden. Het lijden zal over zijn.  Met een akkoord van familie en vrienden. 

Er is veel veranderd in de afgelopen week. Natuurlijk stond de morfinepomp op de nominatie om mee te mogen strijden tegen de pijn, maar ik wilde die pomp nog niet. Gisterochtend om 06.30 uur wel. Wel drie pompen als het moest. De doorbraakpijnen namen in aantal toe én werden steeds heviger.  

Zo viel Judy gisteren direct met haar neus in de boter, weg was haar vakantieroes. Ze zat direct weer in het juiste arbeidszadel en bedacht een douchestoel op wieltjes met ophoogdrempel voor de douche, een beter matras voor bed (voormalig nest) beneden, een papegaai voor mijn bed boven (nieuwe nest)  en een nieuwe rolstoel waar ik wel in pas en.. de morfinepomp. Veel tijd om eer te vergaren krijgt dit nieuwe arsenaal niet. Maandagmiddag aanstaande middag neem ik afscheid, in bijzijn van mijn gezin. 

Op de po-stoel  plassen kost veel energie. Oplossing: een katheter. Dat is echt fijn. Het verplaatsen van bed naar po-stoel is ondertussen zo'n onderneming geworden omdat mijn rechterbeen niet meer weet wat zijn taak is. Alle kracht is eruit, en er is pijn voor teruggekomen. Nu mag ik blijven liggen als ik moet plassen. En de zak leeg laten lopen is geen enkele moeite voor mijn man.

We zijn als gezin compleet. Man blijft sinds gisteren thuis, dochter en zoon hebben ook een nieuwe focus, en dat is samen zijn in mijn slaapkamer. Een kleine tafel voor 3 personen, een kleine bank uit Nina's voormalige studentenhuis, en weer een prachtig schilderij , maar nu eentje van het strand bij Vlieland  zoals wij het herkenden van onze foto's,(bedankt Tess), maken van mijn slaapkamer een woonkamer. 

De natuur gaf ook een cadeau, zie het "schilderij met witte omlijsting" hierboven . Een prachtig uitzicht op een boom. En ook hier vogelgeluiden. Dit is mijn uitzicht vanuit mijn bed. Ik kijk naar de boom en luister naar de vogels als ik niet slaap. Want blijf maar eens wakker bij de hoeveelheden morfine die ik mezelf geef. 

Er zijn nog maar een paar dagen te gaan. En nog zo veel te willen. Sommige bezoekjes moeten dagelijks plaatsvinden (verzorging van de morfinepomp)  en Judy en Hedy (zo noem ik ze in deze laatste dagen maar even voor het gemak, want zo voelt het ook) zie ik vast ook nog voor maandag. Dan is er maar erg weinig tijd over tot maandag. Ik tik dit nu om 22.09 uur, kun je nagaan. Normaal slaap ik al.... 

Ik ga proberen elke dag te bloggen. Met een aantal mensen heb ik al een afspraak gemaakt voor een live knuffel. Voor wie wil: stuur een appie of een kort filmpje, vind ik altijd leuk. 

Bedankt voor alles tot nu toe! Tot morgen in elk geval.

Weltrusten

XXXX