49. Moederdag

Moederdag.  
Ik kan kiezen hoe dit te delen met jullie.

In de dramastand: mijn laatste.. en Nina zal nooit... en ik wil dit niet...ooo mijn eigen moeder... enzovoorts. 

Of in de blije stand: Yes!  Ik mag meemaken hoe Nina vandaag haar eerste Hyrox gaat doen! Hyrox is een groot sportevenement, vandaag editie  Thialf Heerenveen. Je doet 8 loodje zware krachtoefeningen, met een speurneus aan jouw zijde die checkt of je elke burpee of elke lunch met 10 kilo in je nek wel honderd procent correct uitvoert. Zo niet; strafminuten. Tussen de krachtoefeningen door  mag je niet rusten (zoals je het in een gewone sportschool wordt aangeleerd), nee, in plaats van uitrusten moet je één kilometer hardlopen (met verzuurde benen)  en dan direct de volgende krachtoefening doen.  Dank zij de filmpjes van mijn zoon én  live tracking kan ik  die 1,5 / 2 uur met haar mee rennen, puffen, zweten  en afzien. Op moederdag bezitten moeders over speciale gaven, en dat meevoelen is vandaag extra strak afgestemd. 

Ik heb er naar uitgekeken en vandaag is het dus zover. Nu maar weer een nieuwe stip zetten over een maand: De halve marathon van Zwolle. Doen dochter en lover aan mee. Het hele jaar is gevuld met dit soort sportafspraken. Ik wil ze allemaal meemaken. Marathon Amsterdam - klus voor zoon, triatlon - klus voor dochter en lover.  Enzovoort (echt waar).

Stippen zetten aan de hand van hun wedstrijden, het is niet realistisch, maar hé, ik heb deze vandaag ook maar weer gehaald. En het gaat goed. Dus rond ik het stippen zetten nog maar niet af. 

Mijn boek is wel afgerond, dat wil zeggen, de proefdruk is binnen. Slik zeg, zo. Daar ligt die dan. Prachtige kaft, onleesbare tekst op de achterkant (ik gok lettertype 3), en om dat te compenseren een veel te groot lettertype in het boek. Dat dank ik toch aan mijn docentschap. Deed alles in Arial 12. Dus een boek schrijven ook. Maar dat is toch een minder goed plan. Moet er toch nog wel even tegen aan, om proefdruk 2 er meer op te laten lijken. Feit is wel dat het wel even een momentje was, dat boek in de hand,  ook weer iets afgerond. 

Maar net als de sportkalender is het boek nooit af. Want ik voeg de blogs toe (en die lopen lekker door, hand in hand met de sportkalender) en ik heb nog heel wat knutselwerk met de lay-out te gaan. Fijn gevoel. Ik laat de kanker daarmee elke dag weten dat ik nog niet klaar ben. En luisteren zullen ze, die sjit-tumoren. Tsja, werkte het maar zo. Ze luisteren in elk geval goed naar de verhoogde pijnbestrijding. Dat is al heel wat! Een mooi moederdag cadeau.