48. Een klein luchtbedje als hulpmiddel.

Na een paar weken een soort stabiliteit te hebben gevoeld, was deze week er weer eentje waarin er gezocht moest worden. Pijn nam toe, en de daarop volgende teleurstelling ook. Wat te doen?

Maandag speelden Han en ik een paar nummers. Eerst even een paar kussens proberen om het zitten zo makkelijk mogelijk te maken. Na het eerste nummer was de bas niet meer te dragen op mijn rechterbeen. Toen kwam daar het briljante idee om deze zware bas in te wisselen voor mijn akoestische bas. Een heel stuk lichter (vergelijkbaar met mijn gitaar), ook te versterken, iets meer moeite doen om mooi geluid eruit te halen, maar toch: een simpele oplossing voor een niet zo heel ingewikkeld onderwerp. Een zwaarder instrument inwisselen voor een lichter exemplaar, in één minuut bedacht. Even tot hier, en weer door. 

Het voelde als een opluchting. Han kon zijn plannen om een standaard te regelen of te knutselen om een instrument in te hangen zodat ik het helemaal niet hoefde te dragen op schoot even weer in de kast leggen. 

Maar helaas, het bleek toch te veel. Muziekadrenaline laat je zweven, maar ik knalde daarna ook weer hard met mijn voeten op de vloer. De oxycodon werd tevoorschijn gehaald. Dat zijn 5 mg morfinetabletjes die ik mag nemen als de pijn te veel wordt of niet meer af wil zakken. (Is dat hetzelfde?).  

Had ik maandag vooraf moeten nemen, adviseerde de huisarts later in de week. Vooraf nemen bij leuke gebeurtenissen is nu de afspraak. Maandag achteraf genomen, omdat de pijn te heftig werd. En dinsdag zelfs een dubbele dosis. Schijnt allemaal te mogen (op het doosje staat maximaal 6x per dag!). Op mijn rug wordt om de drie dagen 62 mg morfine geplakt, even om het verschil tussen pleister en pil te duiden. Huisarts vond het toch een goed idee om een structurele verhoging in de pijnbestrijding door te voeren en koos voor de groene pil met de moeilijke naam, die goed gaat bij botpijn. 60 gram (uitvoering groen) werd 90 gram (uitvoering wit). Jammer, pillendoos wordt nu weer stuk ongezelliger. Gisteren mee begonnen. Merk nog niets. De “oxy” toch weer bijgeslikt. Hoop toch dat deze verhoging gaat werken en dat de oxy zo veel mogelijk in het doosje kan blijven. 

Was het niet de te zware belasting op mijn been (soms moet zelfs Frenkie even plaatsmaken aaaaargh!), dan was het wel een zoektocht naar hoe te zitten. Ik moest twee keer bij het avondeten al bij de laatste hap afhaken, omdat het zitten niet meer ging. En het staan gaat ook al minder. Dus zo min mogelijk staan en lopen, terwijl ik natuurlijk wel moet staan en lopen. Grom.

We bedachten dat we maar zo snel mogelijk uit eten zouden moeten door dat gedoe met het zitten. Wordt er natuurlijk niet beter op. Daarom Judy (palliatief verpleegkundige) om een zitkussen gevraagd. Een dag later in huis. (Echt!) Ik had hoge verwachtingen. Maar wat was het nou precies?

Ken je die kartonnen opblaaskokers voor ballonnen nog waar je de ballon om het tuitje knutselde en de koker heen en weer schoof om lucht in de ballonnen te blazen? Nou, precies dat. Er kwam alleen een iets grotere koker van plastic, met daarin een stukje plastic. Flodderplastic. Op de koker vastgezet, paar keer heen en weer geschoven… en klaar was het miniluchtbedje. Was dat alles? Twee voordelen: Het geheel kreeg een feestelijk tintje door de ballonnen vibe. Feestgevoel! Vlak daarna wilde ik bij wijze van graag de zee in met mijn luchtbedje. Vakantiegevoel! 

(Deze week nog meer vakantiegevoel, ik werd “meegenomen” naar Ibiza, Oostenrijk, Cornwall, 't Nije Hemelriek, stadion Barcelona, Vlieland, een tuin in Enschede en de prachtige herinneringslaan in Zwolle waar mijn boom vlak bij komt te staan :bedankt mensen!) 

Maar het grootste voordeel van dit luchtbedje is dat het werkt. Als een tierelier. De druk wordt door de lucht goed verdeeld, en het luchtbedje knapt niet uit elkaar toen ik ging zitten (want zo zag het er wel een beetje uit).  Aan de achterkant zit een koord om het om de leuning van een stoel vast te kunnen klikken. Zoals wel vaker bij stoelkussens het geval is. 

Dat koord is direct ook het enige nadeel. Waar ik ook zit, het kussen gaat mee. Oppassen dat het koord niet over de grond sleept, of op de bank naast me ligt. Want dan kan het koord prooi worden voor Frenkie, en dan leeft het luchtbedje niet lang. Maar verder…..

Een klein luchtbedje. Een simpele oplossing voor een niet zo heel ingewikkeld onderwerp. Blijkt maar weer. Pluim voor de bedenker! Kunnen we misschien toch uit eten zonder er een speedy gonzalez versie van te hoeven maken. Dochter had er overigens geen bezwaar tegen om me met bed en al door de straat te rijden, het restaurant ligt namelijk om de hoek. Leek haar een prima oplossing. Een restaurant moet toch ook ingericht zijn voor de minder mobiele mens toch? Misschien wel eerst even bellen over dit plan. 

Alhoewel….Rijden in de scootmobiel, met dit kussen…. Het zou zo maar weer een optie kunnen zijn. Komt die ook weer eens van stal. En ik ook. De scootmobiel heeft deze week een eerste onderhoudsbeurt gehad (!). Ik heb de scootmobielonderhouder niet gesproken en ook niets gehoord over de gesloopte voormand (toen ik eens in de apotheek was en niet meer wist wat de rem was). Zal wel bij de eindafrekening worden geregeld. Dat is voor later.