47. Ondanks fijn stukje tijd te hoge eisen van ijsliefhebber

Het is al weer eind april. Koningsdag. Een dag om te vieren. Zo voelden voor mij de afgelopen zes weken. Als dagen om te vieren. 

Het duurde even, maar het lukte toch; de pijn bestrijden. Ik ben nu weer bij de zo zeer gewenste versie van ongemak beland. Geen pijn, maar ongemak. Paar scheutjes tanden bijten tegen doorbraakpijn tussendoor, maar zeker goed te doen. De bestraling deed wat ie moest doen ét voilà tátátáá: de perfecte combinatie. Heerlijke cocktail. 

Wat valt er dan nog te klagen als de pijn onder controle is? Het gebrek aan energie en dus het vele slapen? Klopt. Het blijft zoeken en balanceren, en af en toe flink de deksel op de neus accepteren. Te veel bezoek gehad, te weinig op rem getrapt, te veel getik op het laptop, dat soort energie gegeven, en te weinig daarvoor opgeladen. Het klinkt bijna dom; lukt het nou nog steeds niet? Ik heb toch zo veel ervaring inmiddels? 

Nee, het lukt nog steeds niet. Dan probeer je  iets langer leuk gezelschap te zijn dan de energie toelaat. Helemaal als de nieuwe liefde van mijn dochter komt kennismaken. Wat een geluk heb ik dat ik mee mag zweven op hun verliefdheid. Zalig! Wederom voel ik me gezegend dat dit qua timing zo mag zijn.

Er zijn te veel lieve mensen om me heen. En familie. Die een tijdje terug samen met mij toch wat gespannen raakten. Het ging zo hard achteruit. Ik schreef over weken tellen. Was te moe voor welke handeling dan maar ook. Was wel gewaarschuwd door de radiotherapeut. Maar ik geloofde niet dat ik zo moe zou kunnen worden. Ik had hiervoor ook twee maal een lichte bestraling gehad. En kwam daar rap boven op. 

Nu vroeg ze me na te denken over de hoeveelheid energie die het me zou kosten om twee keer naar het Isala te komen. Dat ik daar rekening mee moest houden. Of het me dat waard was, ook omdat deze allerlaatste ronde bestraling een zo groot mogelijke ronde met stralen zou worden. Kost daardoor ook meer energie. Ik hoefde niet na te denken, ik ging en voelde daarna aan den lijve wat ze bedoelde. Had dus niet verrast hoeven te zijn. Maar  ik schrok er wel degelijk van. En de familie ook. 

De vraag was: zou ik dit als blijvend energielevel moeten accepteren? Of zou ik nog kunnen herstellen en dan mogen hopen op een wat lange, stabiele tijd met voldoende energie om blij te zijn? Ja hoor! Het werd de tweede optie! Lekker! Moet ik natuurlijk wel als eigen energiebewaker mijn taak serieus nemen. Accepteren dat ik volledig afhankelijk ben van Edo’s zorg bij start en afronden van de dag en 100 % de rol als toeschouwer moet aanvaarden.

De rust is een beetje teruggekeerd. Er is vertrouwen  dat ik wat langer naar voren mag kijken. Hoe lang, geen idee, maar ik heb nú een lekker stukje tijd. Daar gaat het om. En voel me weer een gezegend mens, dat hoe hard dit pad ook is, ik ben geen Franciscus of Jonnie. Tot op gaatje doorgaan of uit het leven worden gerukt, nee, geen fijne ideeën. Dan maar dit. Op mijn pad kan ik nog steeds mooie verhalen meemaken, ook al is het vanuit het bed. 

Daar ben ik dankbaar voor, maar af toe toon ik dat ietsje minder. Ietsje? Een ondankbaar nest, dat ben ik soms. Deze koningin weet precies hoe het moet. En had zin in ijs.  (geen verrassing) De boodschappers van het gezin lieten deze taak links liggen, totdat de laatste dag van de aanbieding was aangebroken (dan neem je een risico! hallo!) , en er toch ijs werd gehaald. 

“Mam, papa heeft ijs voor je gehaald”, zei zoon. Ik jubelde. Terwijl hij de vriezer opende zei Edo dat het wel de allerlaatste twee pakken ijs waren die hij op de kop had getikt. Namelijk aardbei en advocaat. Zo iets. Nee, dit moest een grap zijn. Ik reageerde met een vertwijfelde “Echt? Je maakt zeker een grap?” Was geen grap.

Of ik deze smaken niet lustte? Nee, zeker niet. Die zou ik nooit of te nimmer hebben gekocht. Ik besefte direct dat de tijd voor lekker ijs eten nu werd verminderd doordat deze bakken eerst "op zouden moeten". Drama-queen!  Schaamteloos! 

Ik kreeg toch twee bolletjes. En keek er zuur bij. Mijn schat vond het niet de moeite waard om in te blijven hangen en beloofde dat de andere smaken ijs (lemon crispy en pecan caramel) wel snel hun weg naar onze vriezer zouden vinden. Mijn man verdient een standbeeld dat hij zo kan reageren. Want andersom had ik vast en zeker…. 

Maar zo! Wat een giftig ondankbaar randje blijk ik te hebben. Dat krampachtig willen vasthouden aan “mijn” smaken ijs. Andere smaken als gemiste lekkere ijstijd zien. Sorry mijn allerliefsten voor dit gedrag. Want het ergste was dat ik de dag er na, en de dag erna, en de dag daarna ….. toch het ijs at, en het steeds lekkerder vond… Nog meer reden om me te schamen. IJs kan het blijkbaar nooit fout doen. Ik wel. 

Hoe het had moeten zijn? 

Hee, twee nieuwe smaken! Die ken ik niet. Leuk, aardbeienijs doet me aan mijn vader denken. En advocaatje royaal past goed bij mijn rollator, hahahaha! Bedankt voor de moeite. Ik ben benieuwd of ze lekker zijn. 

Zo had het moeten zijn. 

Goed dat volgende week de zon gaat schijnen. Kleur ik misschien wat bij, ook al is zonnebaden geen hobby. Dan vervangt het op den duur misschien wel het schaamrood op mijn kaken.