46. Op reis, en eindbestemming is bekend.

Ik ben deze week ‘op reis’ geweest. Verre reizen gemaakt naar Oeganda en Egypte. Via het magische platform Polarsteps zag ik de meest mooie foto’s van alles wat Afrika te bieden heeft. Vastgelegd door mijn buren, die weten hoe een fotocamera werkt. Wat is de natuur toch indrukwekkend, afwisselend en soms angstaanjagend (iets met een nijlpaard in de nacht in bewegend beeld.. brrr..)

En naar Egypte. Daar maakte mijn vriendin een prachtige reis. Dit betekende voor mij het ophalen van vele herinneringen, omdat ik meer dan 20 jaar geleden een soort zelfde reis maakte met mijn vader. Leuke praatjes bij plaatjes, en je bent er een klein beetje bij. En ik dacht nog eens terug aan lessen die ik gaf over dit geliefde onderwerp. 

Het kan ook dichterbij. Met een vriendin had ik het over het missen van wandelingen, en dan vooral in het bos. Want wat is er heerlijker en rustgevender dan een bezoek aan het bos? Zo vindt ook zij haar rust en plezier in het bos, dat naast haar huis ligt. (mazzelaar). Omdat ik niet met haar mee kan, nam ze mij mee. Ze stuurde filmpjes van haar wandelingen en liet me luisteren naar de vogels. Bosbad vanuit mijn bed. Ook een soort reis, in goed gezelschap en te maken wanneer ik maar wil, want deze filmpjes staan op mijn telefoon. Het luisteren naar vogels kan ik natuurlijk ook als ik buiten kom. Wat is de natuur toch mooi. Helemaal nu de lente alles weer in bloei zet. 

Zoals ik vorige week al schreef, het viel op in mijn boek. De rol die de natuur speelt tijdens mijn ziekte, en hoe vaak ik erover schreef. De wandelingen die ik maakte tijdens corona hielpen een ieder, maar mij dubbel, want ik moest uit de put van de depressie en herstellen. “De oude worden”, zoals je vaak wordt toegewenst, word je nooit meer als je kanker krijgt. Daar is dit een mooi voorbeeld van. “De oude Anita” liep hard en wandelde nooit voor de lol. Waarom wandelen als je hard lopen kan. Maar “de nieuwe” ging dus wel aan de wandel. En vond het heerlijk! De Vreugderijkerwaard vlak om de hoek schonk me veel vreugde. 

Helaas kwam een einde aan mijn mogelijkheid om te wandelen. En dan ga je het missen, die natuur. Dan wandel je maar in gedachten. Dit gegeven inspireerde mijn muziekvriend Han. Hij schreef ons laatste liedje “Herfstkleuren” gebaseerd op mijn blog. Hieronder een paar zinnen:

“Om me heen, gaat het leven door en haalt mij in

De zon die schijnt, ik doe alsof, ik door het bos loop en de herfstkleuren zie

Door het raam, zie ik elke dag hoe mooi de herfst is
Na het donker, de herfst loslaat en het lente wordt

Ook voor mij, voor mij”

Ik las én weet dat ik mezelf troost door te vertrouwen op en me over te geven aan het natuurlijk proces. Dat schrijf ik meerdere malen. Verzetten heeft geen zin, ga met de stroming mee. 

Zo kreeg je eens een kind, en je dacht: Fijn, en nu? Hoe werkt zo iets? Ik ga dit wezentje nooit meer loslaten, dat weet je wel vanaf dag één. En dat ze dan op een dag volwassen zijn. En de natuur het goed regelt. Want je blijft blijkbaar gewoon doorademen als ze op kamers gaan. Nooit verwacht. Maar zo ging het wel. De natuur regelt dat soort zaken. Oké, makkelijk praten, dochter woont weer thuis, maar toch. 

Zo zie ik het sterven ook voor me. Als een natuurlijk proces. Niet helemaal, want er is een grote kans dat mijn huisarts ons zal helpen. Maar dan neemt de natuur het weer over, want ik….

…. groei door in een boom.

Een herinneringsboom!

Voor mij is het cirkeltje helemaal rond. 

Ik houd van natuur, vertrouw op natuur, en later word ik natuur. 

Mijn eindbestemming is nu dus bekend. Er wordt een Tilia Cordata Savaria geplant, een winterlinde, in november van dit jaar. Alleen die prachtige naam al, daar zou je toch een liedje over schrijven… Er komen 10 van deze herinneringsbomen in het Westerveldse bos. Een initiatief van Zwolle Groenstad. Prachtig toch?!

Ik hoop dat er in de toekomst maar lekker veel gewandeld mag worden in dit bos. En dat je even aan me denkt bij mijn boom. En ziet hoe hij groeit met de seizoenen. Schijnt begin juli te bloeien. Dan ben ik jarig. 

Nog mooier maken, dit verhaal? Oké. Gaat lukken.

Mijn vader was een bosliefhebber ten top. Hoe vaak hij wel niet tegen ons zei: “Ruik toch eens….”. Menigeen kijkt en luistert in een bos, maar mijn vader pakte er een derde zintuig bij. En geef hem eens ongelijk. Het ruikt er ook vaak zo fijn. 

Toen hij overleed wilde ik hem graag bedanken voor alles. Voor zijn humor, zijn reizen met mij (Egypte!) en zijn doorgegeven liefde voor muziek en natuur. Met een mooie uitvaart en een liedje. Spelend op de gitaar die ik kreeg van mijn ouders op mijn 13e verjaardag (!) zong ik voor hem een nummer van Stephanie Struijk. Het heet “Boom”. Een paar zinnen:

Ik ken een plek, bij een boom…
Ja geloof me maar, het is prachtig daar,
Onder die boom, een droom in een droom.

Kom je ook? Je weet wel waar.
Rustig aan, ik zie je daar. 

Ik ken een plek, bij een boom,
Daar is vrede, en rust, en …. een boom.