45. Geen uitgever gevonden maar bedrog voorkomen. Denk ik.

Tijdens mijn ziekte werd me vaak aangeraden om te gaan schrijven. Om op die manier te gaan verwerken. Hier gaf ik in de eerste jaren geen gehoor aan. Vraag niet waarom. Misschien was het diamond painten genoeg om tot rust te komen? Ik heb een heel museum bij elkaar gediamond paint, wat goed uitkomt, nu ik niet meer in een museum kom. 

Maar schrijven, nee, dat kwam er niet van. Totdat het er wel van kwam. En ik alles wat ik voor Vincent en Nina van belang vind voor de toekomst aan het papier wilde toevertrouwen. En daar was geen houden meer aan; het tikken was begonnen.

Ik wilde mijn ziekte niet in hun boek verwerken. Daar zocht ik iets anders voor. En dat werd dit blog. Mijn verhaal tot dan toe in 13 blogs op een woensdagmiddag in oktober vorig jaar werden opgevolgd door een wekelijkse update op zondag, waarbij dit alweer nummer 45 is. Het werd voor mij heel waardevol om te doen, en voor anderen om te lezen. Dat werd me wel duidelijk. Wat een prima manier om te informeren en voor mij om te verwerken.

Ik wil mijn blogs kort en bondig houden. Zo hoort een blog te zijn. Maar ik had nog zoveel meer te vertellen over dit palliatieve pad. En zou dus nog meer helpend willen zijn voor anderen op dit pad dan alleen met dit blog.

Dus moest er een boek komen. Ik kan echt veel ei kwijt in mijn blogs, maar wilde meer uitweiden en meer delen. Ik heb mijn boek in wording al eerder in blogs aangestipt, maar nu dan even alle aandacht ervoor. 

De voorkant is al klaar, geschilderd door mijn lieve vriend Sieko. De inhoud schiet ook op! In januari werd mijn manuscript in wording afgewezen door een uitgever die zich speciaal richt op dit genre. Hij wilde meer en meer lezen dan ik had geleverd, en vond dat hij me dit gezien mijn tijd niet kon vragen. Uitgeven via een uitgeverij kost maanden (…..), dus hij had gelijk. 

Ik stuurde vlak daarna mijn verhaal nog een keer naar een uitgever via een soort los-vast-lever-hier-maar-in-website. Nu begrijp ik dat dit een voorbeeld is van een ‘vanity-uitgever’. Mijn manuscript werd afgelopen vrijdag (te) juichend ontvangen. Van mijn “aangrijpende en levensbevestigende werk van grote leesbaarheid en literaire kwaliteit” zou ik 25 exemplaren krijgen. En zij zouden op hun website reclame maken. Kosten: e 2450,00, ex BTW. 

Maar.. geen website te vinden!  Mooi, strelend tekstje geschreven, bedankt, maar ik kijk wel even verder. Wordt vervolgd dus. En….. weer wat geleerd! (Hopelijk ook een waarschuwing voor de andere blog schrijvers met ambitie.)

Het werd tijd om mijn boek nog eens door te lezen. Ik had er al een tijdje niet meer aan gesleuteld. Ik kwam vaak het onderwerp natuur tegen. Sluit mooi aan bij mijn verhaal over de bomen bij het Isala. En is ook een mooi bruggetje naar mijn blog van volgende week. (Jeetje, een teaser… ) Ik kwam er ook achter dat ik mijn eigen tips niet opvolg. Lekker slim. En dat ik soms de credits bij de verkeerde heb gelegd.

Bij deze dus eerst een rectificatie: Ik kom wél aan door medicatie. Die vraag werd me wel eens gesteld. Nee hoor, dat aankomen doe ik allemaal zelf! Ik vind nou eenmaal alles lekker en beweeg bijna niet meer, dus dan gaat het hard. Tsja. Bij wie ik inschatte ook over wat zwarte humor te bezitten vervolgde ik soms met de constatering dat we op deze manier ook waar voor ons geld gaan krijgen bij de crematie. In elk geval wordt de urn lekker vol zo. Klopt.

Maar wat las ik? De psychiater had me bij het voorschrijven van quetiapine vorig jaar gewaarschuwd dat dit medicijn veel dingen goed regelt in mijn hoofd, maar wel vergeet tegen mijn hersens te zeggen dat mijn buik verzadigd is. Dat het zelfs eetlustverhogend werkt. Dubbele kans op dikker worden. Dat ik daar goed rekening mee moest houden. Hmm. Vergeten. Ben gewoon door blijven eten. En heb nergens op gelet. 

Nu heb ik opeens iets om achter te verschuilen. Het ligt aan de medicatie mensen! Ik kan er niets aan doen. De tweede schuldige die ik aanwijs moet toch echt manlief zijn, die nog steeds de beste kok van Zwolle is. Of de lieve mensen die lekkere dingen meebrengen.  Zo, weer rechtgezet. Don’t put the blame on me. 

Ook las ik hoe ik mezelf en de lezer aanraad om eenmaal in de palliatieve fase te zijn beland NIET terughoudend meer te zijn met het nemen van rustgevende pillen. In mijn geval de Lorazepam. Verslavingsgevoeligheid is voor een ‘normale’ patiënt iets om rekening mee te houden, maar bij palliatieve wandelaars doet het er niet meer toe. Omdat ik me vaak tegen pillen heb verzet, en met moeite was gestopt met Lorazepam, voelde een vrijbrief opeens heel vreemd. En ook die was ik een beetje vergeten. Ook al had de huisarts het advies om op die manier rustig te worden regelmatig opgegooid, ik meende blijkbaar dat ik nog wel zonder kon. Maar ik ben nu overstag. Mijn nachten vol spokerij en nachtmerries (lees: angsten en gillen) bezweer ik nu met een Lorazepam voor het slapen gaan. Voor iedereen hier in huis beter, maar ook voor mezelf. Sta ik er beter van op, omdat je van een nacht druk doen nou eenmaal niet echt uitrust. 

Zo is het boek nu al waardevol voor mezelf.