40. Wat een week; dochter 21 en een eerbetoon

Heerlijk!!  Twee stippen op de kalender die ik wilde halen zijn afgestreept. Mijn lieve dochter werd 21! En wij vierden dit met een speciale moeder-dochter editie. We gingen naar de film  en ontdekten dat deze afstand naar de stad prima kan met een schootmobiel (Saluti, beste ijssalon ooit, here I come!!), veel taart aten en deden alsof het een gewone verjaardag was. Dat lukte redelijk. In de film (Bridget Jones) zaten overigens voldoende tranentrekmomenten om het ook deze dag niet droog te houden.

Aan het einde van de week stond De Grote Avond op het programma. In het prachtige (uitverkochte!) theater Odeon mogen leerlingen (en docenten) van mijn school hun talenten laten zien. En kunnen de eindexamenleerlingen een optreden verzinnen, waarin ze bij voorbeeld de docenten uit het examenjaar op de hak nemen of juist luid toejuichen, om zo feestelijk afscheid te nemen van hun schooltijd op de TSG. Er wordt veel muziek gemaakt, gedanst en geacteerd, en is altijd een feestje. De Docentenband speelt ook, helaas nu zonder mij. Maar nog steeds heerlijk om naar te kijken. 

In het programmaboekje stond te lezen dat er na de pauze een verrassingsact zou plaatsvinden. Vlak voor het optreden van de Docentenband. En dat bleek een enorme verrassing te zijn. Ik kreeg een eerbetoon......  Leerlingen uit 6 Atheneum, die ik bijna allemaal in het derde leerjaar les heb gegeven, wilden dit graag voor me doen. Ik werd geprezen en daarna toegezongen door de Docentenband en een grote cirkel leerlingen gekleed in het wit. Ze zongen het lied Tonight van Son Mieux. 

And tonight, 
if you're a little down then so am I
 Side by side
 we'll make it to the morning light
it's alright

Nee, dat is niet te doen. Een eerbetoon mensen! Ik huil zo ongeveer nu nog. Zo lief! De schatten uit 6 Atheneum gaven me na het optreden nog mooie tuinplanten en vele lieve kaartjes. 

Wat ze niet konden weten dat ze mijn grootste angst van die dag bezongen. "A little down" is een understatement. Ik ben nog nooit zo moe geweest als ik deze vrijdag was. Een gesprek aanhoren was al bijna te veel. Dat was slapen geblazen overdag. Het voelde alsof ik  het niet zou halen "to the morning light". Want die vermoeidheid sloeg me zo lam, daar werd ik bang van. En nu mijn morfinepleister ook al verdubbeld is omdat de pijn toenam, voelt dat ook als een signaal. Allemaal angst dat het hard gaat.  Maar als ik dan in die theaterstoel zit, zoveel liefde voel, "side by side"  ben met mijn dochter en lieve vriendin, dan "it's alright". 

Want dit was weer een prachtige avond. De medley van de Docentenband begon met het nummer Here comes the sun. Voor mij als Beatlefan. En vanochtend staat die weer stralend aan de hemel. De zon. Weer een nieuwe dag. En dat er nog vele mogen komen.