36. Stralen bij bestraling

Eindelijk was het dan zover! De beloofde bestraling stond deze week op het programma. Nu dan toch het complete programma pijnbestrijding draaiende is, kon dit er prima bij.  

Woensdag naar het Isala, voor een gesprek en een scan. Met vriend Sieko. De rollator geparkeerd bij de hoofdingang en plaatsgenomen in een kleurrijke rolstoel. Bij de balie van de radiotherapie aangekomen verwonderden we ons over de hoogte van de balie. Vanuit de rolstoel keek je tegen een soort muur aan. Om contact te maken moest je of een vinger opsteken of gaan staan. Dit moest wel de hoogste balie zijn die ik in mijn rolstoel carrière heb gezien. Of het viel me nu meer op, omdat ik een rolstoel zat. Om de hoek van de balie was een klein stukje verlaagde balie geplaatst, om contact met de zittende patiënt mogelijk te maken. Was toch nog iets over nagedacht door de ontwerper. 'Vooruit, we doen toch een klein stukje laag voor het geval er iemand in een rolstoel oogcontact wil maken!' Bedankt ontwerper. 

Twee dagen later konden we terugkomen voor de bestraling. Van te voren een meegenomen plattegrond met daarop een andere ingang vlak bij de hoge balie goed bestudeerd. Rollator bleef thuis, en de kleurrijke rolstoelen bij deze ingang van de radiotherapie lieten we staan. Nu was alles binnen handbereik. Een rolstoel was overbodig. 

Dit was een misvatting. Nadat mijn naam klonk en ik naar een verpleegkundige waggelde, zou een lange wandeling aan haar arm volgen. Mijn bestraalapparaat bevond zich namelijk het verst weg van alle bestraalapparaten. Uit het kleedhokje gekomen stond daar een andere verpleegkundige  met rood haar, een grote grijns en een uitgestoken arm klaar voor wandeling deel 2. Hij wist me mee te delen dat er in het ziekenhuis rolstoelen waren. Ik was ervan op de hoogte zei ik.

Terwijl het apparaat zijn werk deed, haalde hij een rolstoel voor de weg terug. Hij hielp me bij het aantrekken van mijn groene joggingbroek en liet me plaatsnemen in een groene rolstoel. Hij vond dat ik goed matchte bij de rolstoel. Ik vertelde hem dat dat ook de enige voorwaarde was om plaats te nemen. Hij antwoordde op een hele speciale manier. Niet met woorden maar met daden. Hij begon echt hard te rennen. En ik hard te gillen. Even niet behandeld als een 85 jarige. En dat zonder gordel. Moest mijn trage traplift eens weten. Die verzet geen stap zonder dat de gordel is vastgeklikt. 

Zo werd het stralen bij een bestraling. Wat kom je toch mooie mensen tegen. Dit was er zo één. Hij had ook alles mee. Leuk hoofd, prachtige kleur haar en rare fratsen. 

Ik hoop dat de bestraling zijn werk gaat doen. De scan liet namelijk zien dat deze twee botuitzaaiingen niet stil hadden gezeten. Dat had ik gemerkt. Die hadden zich blijkbaar niets of weinig aangetrokken van de chemo's. En met de napijn na de bestraling gaat het goed. Ik had er voor de zekerheid morfinepillen voor gekregen. Morfinepleister, morfinepillen. Ik word een echte drugsverslaafde. Maar deze pillen laat ik nog even in het doosje.