37. BONUSaflevering De Slimste Mens

Het afgelopen winterseizoen van De Slimste Mens was er één om van te smullen. Ik ben dol op dit programma, ook doordat het jurylid Maarten vaak droog maar helder uit de hoek kan komen. Het is voor mij soms even slikken, als er iets ophoudt waar ik plezier aan beleef. En waarvan wordt gezegd dat het later in het jaar weer terug gaat keren op tv. 

Daarom voelde het afscheid van Philip en Maarten (die met pensioen gaan) ook een beetje als mijn afscheid van dit programma. Wat voor prachtige seizoenen er ook nog mogen komen, de afleveringen met dit duo keren niet meer terug. Iets minder om te missen. Hoe leuk Herman van der Zandt en zijn mysterieuze jurylid ook zullen zijn. 

Met pensioen gaan. Philip en Maarten zijn er rijkelijk laat mee. Ik niet. Ik ben al sinds november 2023 “met pensioen”. Dat klinkt gezellig. Als pensionado heb je namelijk veel vrijheid en doe je alleen wat je leuk vindt. Dat was mijn idee van het pensioen. En zo probeer ik er ook in te staan. 

Een echte afsluiting van mijn baan als docent was er niet geweest. Dat ik op een vrijdag in november 2023 mijn allerlaatste lessen ooit had gegeven wist ik toen nog niet. Ik kan me ze nog wel goed herinneren. Het waren lessen vol emoties, omdat ik in deze ronde van mijn ziekte mijn klassen zelf op de hoogte bracht van mijn ziekte en ze tegelijkertijd aanmoedigde om aan de KWF-loop mee te doen die die zondag door onze school werd georganiseerd (en waar ik zelf ook meeliep met dochter). 

Het belang van iets goed afsluiten werd vooral duidelijk in mijn dromen. Hoe vaak ik ’s nachts niet “les” heb gegeven, maar dan wel met de verkeerde boeken in mijn tas. Of dat ik niet meer kon inloggen in de roosterapp. Of dat de school opeens uit meerdere gebouwen bestond en ik lange afstanden af moest leggen. Of dat ik een leeg lokaal aantrof (omdat ik te laat was). Deze ontelbare dromen over school hadden vast iets te maken met het abrupte einde van mijn docentschap. En de verwerking ervan. Maar dan niet op een leuke manier.

Het werd tijd om mijn docentschap aan de TSG (Thorbecke Scholengemeenschap Zwolle) af te sluiten. Of mijn pensioen te vieren. Ik mocht daar over nadenken. Maar daar bleef het bij. 

Totdat de vaksectie geschiedenis besloot dat ze er niet langer op gingen wachten. Ze wilden zelf iets voor mij organiseren. Iets leuks. En dat werd het. Iets onvergetelijks!

Afgelopen maandag zou de vaksectie komen eten. Dat wist ik wel. "Mijn kok" kon namelijk niet beginnen met koken op zondag zonder dat ik vragen zou gaan stellen.

Collega’s druppelden binnen. Dat was lang geleden dat ze bij ons waren. Het voelde overweldigend. Maar vastbesloten er vooral plezier aan te beleven en me niet te laten leiden door emoties werd ik er ook blij van. 

Er werd wat klaargezet. Hoedjes en brillen tevoorschijn gehaald. Ik was benieuwd naar wat ze voor me in petto hadden. Toen klonken daar tussen alle gesprekken door opeens de verboden maar magische woorden: “Volgens mij staat Maarten van Rossem voor de deur”. Doof als ik ben had ik het vast verkeerd verstaan. Ik was met stomheid geslagen. Maar voor ik het wist zat Maarten van Rossem naast mij aan de keukentafel. Echt waar. 

Later begreep ik dat hij te vroeg was aangekomen. De vaksectie had namelijk een aflevering van De Slimste Mens voor me gemaakt. En dan zou Maarten als jurylid binnen komen. En zou ik hard gaan gillen stel ik me voor. Maar nu had ik niet gegild – ook beter voor Maarten, 81 jaar. Ik was ik vol verwondering.

Na wat hapjes en drank op naar de woonkamer, waar De Slimste Mens gespeeld zou worden. Maarten kreeg de perfecte stoel. Vanaf nu De Maarten Van Rossem Stoel. En ik mocht naast hem op de bank. Er werden drie teams gevormd. En de technische staf werd opgesteld achter de presentatoren met hoed en later met pruik. Daar werden de seconden en dus de scores bijgehouden. Voordat we begonnen kreeg Maarten een echte bel. En alvast een De slimste mens mok, editie Anita. Daar waren twee exemplaren van. Eén voor Maarten en één voor mij. Aan alles was gedacht.

De quiz verliep zoals je het kent van de televisie, maar dan met een nog grotere rol voor Maarten die vaak het belletje liet rinkelen. En hij op zijn droge manier duidelijk maakte over veel kennis en humor te bezitten (geen verrassing).  Waar wij als vaksectie geschiedenis in de ronde galerij de veldslagen niet allemaal herkenden, herkende hij ze wel. De bonusvraag over de hoogte van de transfersom van Frenkie de Jong naar Barcelona vond hij een volstrekt overbodige vraag. Dat ik nogal van het voetbal ben en mijn kat Frenkie heet wist hij natuurlijk niet. Nu wel.

In de ronde open deur kwamen collega’s voorbij met leuke filmpjes en vragen. Mensen, het was een échte aflevering van De Slimste. Meer dan echt. Een BONUSaflevering. Nooit geweten dat er na het afscheid van Philip en Maarten nog een aflevering met jurylid Maarten zou volgen. Briljant.

Er was veel werk gestoken in het maken van deze aflevering. Alleen al te bedenken hoe dit allemaal tot stand was gekomen en hoe ze het voor elkaar kregen om Maarten te strikken, het was vast en zeker ook een leuk proces. En zo kreeg ik het mooiste pensioenfeest dat er maar zijn kon. 

Er waren afspraken gemaakt over hoe lang Maarten hier zou zijn. Maar afscheid nemen dat doet hij niet zo makkelijk. Nadat hij een boek had gekregen over Thorbecke, een dikke pil (waar hij heerlijk aan snoof)  volgde een Thorbecke anekdote. En vooruit, nog een laatste Thorbecke anekdote. En zo stond de taxichauffeur een half uur voor de deur te wachten en werden de hartige taarten van manlief steeds iets minder warm. Maar het was geweldig. Die man wil praten. En praten. En nog meer praten. Nog even een foto met Maarten, en toen ging hij dan toch richting uitgang. En verdween de mystery guest in het zwart. En konden we aan tafel.

Hoe bedank je jouw collega’s voor zo iets unieks? Met hoofdletters? BEDANKT! Het was onvergetelijk. Het lijkt me dat ik nu geen nachtmerries meer hoef te krijgen omdat ik het hoofdstuk school niet goed heb afgesloten.