30. Mijn afspraak met Pieter
Vandaag is het de laatste dag van rampjaar 2024. Het jaar dat zo mooi begon. Maar al gauw gooiden te hoge tumormarkers en een verwarde geest roet in het eten. En was voor de zomer duidelijk: dit komt niet meer goed.
Het was een jaar met veel dieptepunten, maar ook waren er veel momenten dat de liefde over de plinten klotste. Dat zijn de bonuspunten die je als kankerpatiënt krijgt. Als de liefde maar blijft winnen zingt Daniel Lohues. En het geloof dat de liefde over de dood heen zal blijven bestaan geeft ook steun. Daarover geen twijfel.
Voor de zomer had ik twee stippen op de horizon gezet: het eindexamendiner op school voor de kerst, en een afspraak met Pieter Derks. Graag zou ik de oudejaarsconference gaan zien. En vandaag is het dan zover. Beide afspraken heb ik waar kunnen maken. Dat is fijn!
Maar dan op naar het nieuwe jaar, het jaar van mijn afscheid. Waar zet ik daar stippen op de horizon? Wat is reëel? Mijn dochter wordt 21 in maart. Dat is alvast één. Het evenement Gluren bij de Buren eind juni, zou ik dat halen? Samen met mijn muziekvriend mooie liedjes laten horen, in een tuin met mooi weer. Misschien helpt het als ik dit als ik dit luid en breed ga verkondigen, dat ik dit moment afdwing. Muziek biedt troost en hoop, dat zal dan mooi samen vallen.
En dan ben ik ook bijna 56. Dat is een raar gevoel. Want ik heb mezelf vrouw 55 genoemd. Er niet bij nadenkend wat het inhoudt. (Niets natuurlijk maar toch...) Op de kaft van "mijn boek voor palliatieven" heb ik alvast mijn naam met geboorte- en sterfjaartal geschreven. Waarom doe ik dit? Is het berusting? Of juist de goden verzoeken? Ik kom er maar niet uit. Feit is dat de feiten zeggen dat dit mijn laatste jaar wordt.
Dat vooruitkijken wat bij een nieuw jaar hoort gaat me blijkbaar niet zo goed af. Angst voor hoe het gaat verlopen zit me regelmatig dwars. Durf niet te veel te wensen, te hopen en dus die stippen te zetten. Ik zal in 2025 blijven zoeken naar zingeving. En dat doe ik door te schrijven. Voor elke lezer: veel (verbetering van) gezondheid gewenst voor 2025. Meer hoeft het niet te zijn. Dan heb je al goud in handen.
1 reactie
Jouw verhaal raakt, in zijn rauwheid en eerlijkheid. Je schrijft over angst en hoop, over liefde die groter is dan de dood en stippen op een horizon die soms niet scherp te zien is. En je doet dat op een manier die zoveel harten raakt, inclusief het mijne.
Het vooruitkijken wat bij een nieuw jaar hoort, voelt misschien niet haalbaar, maar toch heb je het gedaan. Jouw stippen op de horizon, hoe kwetsbaar ze ook voelen, zijn krachtige statements van leven. Ik hoop dat je je stippen in 2025 kunt blijven zetten, klein of groot. Of het nu een verjaardagslied voor je dochter is, een zonnige tuin vol muziek, of een middag waarin je zomaar de tijd vergeet. De moed waarmee je je weg zoekt, inspireert mij en vast velen om ook onze eigen stippen, hoe onzeker de toekomst ook lijkt, met hoop te omcirkelen.
Dankbaar voor het delen. Het is een ode aan het leven in al zijn rauwe, breekbare maar ook wonderbaarlijke facetten.