24. Chemo 4 komt er niet.

Als een donderslag bij heldere hemel kwam het besluit niet. Het herstellen van chemo 3 duurde zo lang. Je moet het zo voor je zien: Wat slingert er rond in jouw kamer? Als het antwoord spuugzakjes inhoudt, dan is de lol er snel af. Of je moet een stevige griep hebben, dan mag het. Overigens wel een gouden tip die spuugzakjes. Overal emmers neerzetten beperkt de leefruimte en geeft groot omvalgevaar. 

Ik voelde me na chemo ronde 3 nergens "veilig" zonder spuugzakje en bijbehorende doos zakdoekjes. Als dat te lang gaat duren dan moet er iets gebeuren. De twijfel over de volgende chemo nummer 4 sloeg toe. Ik nam me voor sowieso een week extra rust te vragen. Dat zou zonder probleem kunnen. Ook het aanpassen van de chemo zou kunnen. Het is een individueel traject. Ze denken met je mee. En verder slikken maar met die anti-misselijkheidpilletjes. En wat dacht je van het voorschrijven van lorazepam? Daar waar ik met moeite van af was gekickt werd nu op een presenteerblaadje aangeboden, maar dan in de rol van misselijkheidsbestrijder. Hoe raar kan het lopen? Ik bood nog enig verzet, maar de strijd tegen misselijkheid wilde ik toch graag winnen, dus proberen maar. 

Opeens wist ik hoe het moest (toch die donderslag?). Ik moet dat wat van mijn lijf over is helpen herstellen. Ik ging toch voor kwaliteit? Was het niet eerder gebleken dat de radicale strijd tegen kanker uiteindelijk een dikke vinger van diezelfde kanker opleverde? Met uitzondering van de darmoperatie leverde elke medische slag een verliespunt op. Long: deel eruit, zwaar traject, nu vol met uitzaaiingen. Heup: maximale bestraling, minder mobiel (sjit!!!), maar de uitzaaiingen zijn weer terug. En dan de gevreesde chemo. Ik zou die moeten kunnen verdragen was het idee. Dat bleek niet het geval. Het voelt alsof mijn binnenste zo is aangetast dat ik eerder van de chemoaanval moet herstellen dan dat het de kanker een slag heeft toegediend. Chemo maakt meer kapot dan je lief is. Ik stop. Herstel. Wij stoppen. We hebben dit als gezin erg goed besproken. Afgehamerd op zaterdag.

Vandaag alles geregeld. Het ging snel. Toch voelde ik me gehoord. Regieverpleegkundige en oncoloog begrepen mijn beslissing. Kwaliteit in plaats van kwantiteit. Alstublieft. Mag dat? Rond de middag werd mijn picc-lijn verwijderd. Over 24 uur mag ik waarschijnlijk in vrijheid douchen. Heerlijk. Ik hoop de komende week/weken eens een dag mee te maken waarin ik me goed voel, eens kan fietsen en wellicht weer eens wat dossiers op school over de knie te leggen. Ik kijk ernaar uit. Maar eerst moet ik verwerken dat het nu echt aftellen geblazen is. Niet meer hopen op jaren, maar tellen in maanden. Ik mag hopen op een half jaar met de maanden die de 3 rondes chemo me hebben gegeven erbij opgeteld. Wat zal het worden? Geen idee. Ik houd wel met alles rekening. 

Ik weet dat de uitzaaiingen in bloedvorm verkeren, maar dat ze nu wel 3x een beuk hebben gekregen. Maar ik hoop dat mijn lijf weer wat weerstand kan bieden nu het niet meer hoeft te strijden tegen chemo. 

Dat de tijd maar mag vliegen richting me beter voelen. En daarna zich heel langzaam voort gaat slepen.