25. Wil de echte opluchting zich nu kenbaar maken?

Ik ben er naar op zoek. Het goede gevoel dat ik goed heb gedaan om te stoppen met de chemo. Dat de opluchting zich laat voelen. Die zit helaas verstopt onder een bak zenuwen van hier tot Tokyo. Het was namelijk niet zo maar een beslissing. Toen het ziekenhuis de stekker eruit trok en me per direct overhevelde naar de huisarts; dit bleek de gewone gang van zaken. En dan heet dat uitbehandeld. Met wel de belofte dat mocht ik nog eens een bestraling willen op mijn heup, ik dat nog twee keer  mag vragen. Of longen bestraald kunnen worden, denk het niet. Daarvoor zit er te veel. Ik mag dus nog eens aankloppen bij een radiotherapeut, op voorschrijven van mijn huisarts. 

Op dit stukje weg gaan de palliatief verpleegkundige en de huisarts een steeds grotere rol nemen. Zo gaat dat  tijdens de palliatieve zorg. Het voelt alsof ik moet afwachten tot het verval zo niet meer te harden is, dat ik mijn vraag voor euthanasie door ga zetten. Dit is namelijk het plan. Geen nodeloos lijden, geen palliatieve sedatie. En daarvoor is het erg belangrijk om contact te hebben met jouw huisarts. En moet je wel de mazzel hebben dat die daar open voor staat. Die mazzel heb ik. Ook dit moet opluchting brengen. Het is goed geregeld.

En dan weer terug naar het herstel na de chemo. Ik hoopte dat dat wat sneller zou gaan. De spuugzakjes zijn wel uit beeld, en dat is natuurlijk de grootste stap. Maar die bak met zenuwen maken het me niet makkelijk. Deze bak draagt een grote strik met het woord depressie erop. Of soms een strik met overspannen erop. Ik weet ondertussen hoe het werkt. Was er vaker. Moet nu alles wat me kan helpen uit de kast trekken om toch bij dat doel te komen: kiezen voor kwaliteit. Ik heb nog even geduld.... afgewisseld met teleurstelling... Die akelige gedachten ook altijd. Verzin je nog zelf ook. Ik lijk wel gek. 

Dan maar even leuke afleiding beschrijven: De Thorbecke KWF-loop met dochter Nina in mijn shirt. Ik mocht het startschot doen en deed dat tot de laatste loper over de streep was. Dit was gezien het grootste aantal deelnemers ooit een behoorlijk lange loei. Keurig de opdracht uitgevoerd. Dat was een mooi moment. Mijn buurman de fotograaf maakte prachtige foto's, ook van ons. Om te koesteren...

En dan op woensdag een mega cheque aan het KWF overhandigen. Nog nooit zoveel opgehaald. De landelijke KWF was er op af gekomen. Meer dan 33.000 euro. Ook dank zij een aantal lezers van het blog. YES! Blij mee. Mooie herinneringen gemaakt rondom dit evenement. 

Zo, dat was even uit de serie terugkijken. En neem ik nu even de wijze boodschap over van Eva Hermans-Kroot (26) (OML) die gisteren overleed. Haar woorden: Je leeft in het nu, de toekomst is bijzaak. Nu! Nu! Nu!. Bijna zin om een NU demonstratie te starten. Past goed in de tijdsgeest. En dan ga ik het hopelijk ook steeds vaker toepassen.