kleine stapjes

Alweer bijna 6 maanden verder. 

Laatste maanden gaat het gelukkig wat beter en kan ik beter uiten of het wel of niet goed gaat. Ik hield het veel voor mij, want ik wilde andere mensen niet ‘lastig’ vallen.

Mijn lieve vriend heeft al veel “klappen” (niet echte klappen natuurlijk) gehad. Soms dacht ik wel eens je bent beter af zonder mij. Ik ben  maar een negatief persoon en zie nergens meer het nut van in. Maar hij staat nog steeds trouw aan mijn zijde ❤️  

4 maanden geleden ben ik gestart bij mijn therapeute en die zei ja Marieke over een poos kan je weer lachen en weer genieten van de kleine dingen. Dat ik echt dat nou dat kan ik mij toch echt niet voorstellen. Wat is nou een leven zonder mijn lieve mama?!

Kleine stapjes maak ik, maar begin weer een beetje te genieten van alle dingen. Het werken begint weer leuk te worden, leuke dingen doen met vriendinnen krijg ik weer zin in. Mijn eetlust is eindelijk weer normaal. Dit wilde mijn moeder ook graag zien. Mijn moeder was zelf 28 toen zei haar moeder verloor ook aan kanker. In haar afscheidsbrief zei ze ook: Het begin doet heel veel pijn, maar uiteindelijk kun je beetje bij beetje weer genieten van het leven.

Toch blijft iedereen zeggen alle eerste keren blijven het moeilijkste, mijn eerste verjaardag is nu geweest zonder mijn moeder, eerste Moederdag zonder mijn moeder. Toch denk ik dat volgend jaar net zo moeilijk zou zijn en de jaren erop ook. Of is dit nu iets heel geks wat ik nu zeg?