Bijna een jaar verder...
De maand december, de maand wat iedereen zo’n gezellige vrolijke maand vind. De maand waar ik als een baksteen tegen op zie. Vorig jaar heb ik niet veel van de maand december mee gemaakt, alles was zo onwerkelijk, maar nu wel.....
Soms voelt het nog steeds of de tijd stil staat, maar toch volgend weekend zijn we alweer een jaar verder dat mijn lieve mama de strijd heeft verloren.
Soms nog steeds zo onwerkelijk dat ik nooit meer met haar kan praten.
Toch voel ik haar elke dag bij mij, ik hoor haar praten en zie haar lachen.
Ook kan ik zeggen dat ik mij best goed voel. Ik vind het vreselijk als mensen vragen of ik het al “een plekje heb gegeven”. Mijn moeder heeft altijd een bijzonder plekje in mijn hart.
ik kan nu wel zeggen dat ik het fijn vind dat ze rust heeft en geen pijn meer geeft. Ik heb hard aan mijzelf gewerkt, 6 maanden erg diep gezeten en opeens begon het leven weer een beetje zin te hebben.
In september zelfs gestart met de opleiding verpleegkundige, mijn doel is uiteindelijk om op de oncologie afdeling te werken. Een droevige afdeling, maar ook een afdeling waar ik veel troost kon vinden.
En dan denk je dat alles goed gaat, en komt toch je relatie er onder te lijden. Ik was erg met mijzelf bezig en daardoor te weinig met mijn vriend. Ik probeerde elke keer te laten zien als ik verdriet had en wanneer ik het moeilijk had, maar vroeg dat eigenlijk nooit aan hem. Het kwam als zo’n klap dat hij zei dat hij al een half jaar twijfelde aan onze relatie, ik vond juist dat het het halve jaar weer een stuk beter ging. Ik werd wonderlijk weer een beetje mijzelf...
Sorry dat ik het hele verhaal hier doe.. maar misschien iemand die hetzelfde een beetje heeft meegemaakt?
4 reacties
Ik herken het wel, rouwen is keihard werken en soms slokt het verdriet je op. Ruimte om aandacht te geven aan hen die van je houden is er vaak niet. Ik heb ongeveer een jaar op de automatische piloot geleefd, deed wat erbij hoorde maar was er niet echt bij. Ik kon het verdriet van mijn kinderen en mijn lief er niet bij hebben en gaf dat ook aan. Ik kan me nog steeds het vijfde wiel aan de wagen voelen omdat na het levensverlies van mijn moeder mijn zwager en vader ook hun leven verloren en ik van dood naar dood naar dood ging. Overlevingsstand aan.
Ik heb de rust nog steeds niet gevonden maar ik merk wel dat ik meer betrokken ben bij thuis. Ik ben er nog niet maar dat komt nog wel. Verdriet hakt erin en je verliest mensen tijdens het rouwen. Je krijgt er ook mensen bij, hoop ik.
Je mag jouw verhaal hier altijd doen, geen sorry zeggen. Jouw verhaal mag er zijn.
Hoi Marieke,
Dat stukje van de feestdagen snap ik heel goed, je hebt ook zoiets van wat valt er nou te vieren. Mijn eigen moeder is net twee weken geleden overleden. Van mij mag de kerst met al zijn feestelijkheden wel voorbij zijn.
En ja je moeder draag je altijd bij je, ze heeft je gemaakt tot wie je bent en dat is toch wel heel speciaal.
Overleven inderdaad die eerste paar weken na het overlijden en soms nog langere tijd erna. Maar wat vind ik het ontzettend knap van je als ik lees dat je nu de opleiding tot oncoloog gaat doen. Wat zal je moeder trots geweest zijn dat je je daar voor in gaat zetten. Een heel moeilijk maar ook dankbaar beroep lijkt me.
Wat jammer dat je relatie eronder moest lijden , zijn jullie er wel uitgekomen met zijn tweeen, want dat begreep ik niet helemaal uit het verhaal? ik hoop te zeerste van wel.
Heel veel sterkte gewenst de komende periode!
Lieve groet,
Hilde
Hoi Hilde,
Aa wat kort ook nog. Gecondoleerd. Voor jou helemaal deze maand erg alleen en moeilijk
Ja, ik vind het een sombere maand. Gisteren maar wel de kerstboom opgezet, wil wel graag dat alles gewoon een beetje doorgaat.
Al heb ik mij wel ziek gemeld voor deze week. Dit is de week van de begrafenis en elke dag komen er momenten na boven wat er allemaal gebeurt is die week. Even rust voor mijzelf.
Toen ik dit schreef was ik best boos op mijn vriend haha. Maar mijn vriend en ik hebben goed gepraat en het is weer goed. We gaan wel met iemand praten. Mijn vriend heeft totaal heen familieband en niks met zijn moeder. En ik juist het tegenovergestelde en dat maakt het soms wel eens moeilijk. Vooral nu, ik heb vaak het gevoel dat hij mij niet snapt. En dat bevestigd hij ook wel.
Hoi Marieke,
Allereerst bedankt !
Ook ik heb een klein kerstboompje neergezet, ook omdat ik weet dat mijn moeder het leuk zou vinden. Zij was altijd van het vele versieren :)
Ik kan me wel voorstellen dat in deze tijd en helemaal deze week veel herinneringen boven komen. Even tijd voor jezelf is dan wel fijn. Even je rust momenten pakken zodat je weer verder kunt.Heel veel sterkte gewenst !
Wat goed om te lezen dat jij en je vriend wel met elkaar praten. Dit is ook wel ontzettend lastig voor hem natuurlijk als hij zich niet in kan leven in jouw gevoel. Blij te horen dat je iemand opzoekt voor hulp, dat kan nooit kwaad en je kan altijd nog stoppen wanneer je wil. Ik hoop door eerlijk naar elkaar te zijn en met deze hulp dat het goed komt :) Heel veel succes !
Lieve groet,
Hilde