Zo blij... achteraf

Terwijl niemand zich afvraagt, hoe het mogelijk is dat de maagd Maria tóch een kindje kreeg, had ik hele andere problemen vannacht.

Soms word je wakker met een gevoel dat moeilijk uit te leggen is. Geen angst, geen verdriet, maar pure opluchting. Dat alles nog klopt. Dat wat je net hebt meegemaakt gelukkig niet echt was.

We zeggen vaak dat dromen maar dromen zijn, maar ze kunnen levensecht voelen. Ze halen herinneringen naar boven, zetten je midden in situaties die je allang vergeten was en laten je dingen meemaken die je overdag liever onder controle houdt.

Vannacht had ik zo’n droom. Eén waarvan ik eerst even moest voelen of alles nog wel oké was. En pas daarna kon lachen. 

Dit is het verhaal van die droom.

Ik zat met mijn moeder op een terrasje aan de Piushaven. Zonnetje, rustig, alles klopte. Mijn moeder zat naast me in haar rolstoel, ook lekker in de zon. We genoten gewoon samen, zonder haast.

Aan het tafeltje naast ons zaten twee vrouwen. We hoorden niet bij elkaar, maar ik herkende ze wel. Eén daarvan was Anet, receptioniste bij een bedrijf waar ik ruim twintig jaar geleden werkte. De andere vrouw kende ik ook van werk, maar ik kon haar niet goed plaatsen. Andere plek, andere tijd. Ik heb ze jaren niet gesproken of gezien. Het was toeval dat zij daar zaten denk ik.

Alles was ontspannen. Tot ik voelde dat ik een scheet moest laten.

We zaten buiten, dus ik dacht: als ik dit een beetje gecontroleerd aanpak, merkt niemand iets. Terwijl ik voorzichtig de lucht liet ontsnappen, kwam er een vreemd sissend geluid mee. Zo’n geluid waarvan je zelf ook even denkt: wat was dát? Ik moest er stiekem om gniffelen.

En toen vroeg één van die vrouwen:

“Was dat van jou?”

“Nee hoor,” zei ik, met mijn meest onschuldige gezicht, terwijl de laatste lucht nog ontsnapte.

Toen kwam het moment waarop alles kantelde.

“Nou Harry,” zei de andere vrouw op bijna beleefde toon, “ik denk toch dat jij het bent, want het ziet er niet zo fris uit.”

Ik schrok me rot. In één klap dacht ik: dit is fout. Ik keek naar beneden, voelde aan mijn broek. Ik droeg een korte sportbroek. En ja hoor. Helemaal nat. In mijn hoofd zag ik direct een enorme bruine vlek. Zo eentje die je niet kunt negeren. En die zij dus ook gezien moest hebben.

Ik wilde door de grond zakken.

Mijn gedachten sloegen op hol. Mijn moeder zat naast me in haar rolstoel. Ik moest haar nog naar de auto duwen. Daarna zelf rijden. In mijn auto. Op mijn stoel. Met een broek vol diarree. Het hele rampscenario speelde zich in één seconde af.

En toen werd ik wakker. Ik denk door Harry.

Harry lag naast me en moest eruit om te plassen. Ik voelde meteen aan mijn broek. Droog. Alles oké. Geen schade. Geen natte ellende. Het was maar een droom.

Toen Harry terugkwam zei ik nog: “Ik heb toch een rare droom gehad.” Hij mompelde iets onverstaanbaars en sliep direct weer als een blok. Ik was klaarwakker, dus ik ben maar uit bed gegaan.

En nu zit ik dit op te schrijven. Want sommige dromen zijn te bizar om niet te delen.

Ik was zelden zó blij wakker geworden. Letterlijk een vrolijk kerstfeest 🎄😅